Zniechęceni do działania uciekamy w cień i chowamy się w jego objęciach. Siedzimy w ukryciu, unikając wzroku i uwagi innych, licząc na to, że kryjówki tej nie uda się nikomu odnaleźć. Pełni nadziei, że maszerujący tłum obowiązków nas nie zauważy, przestajemy zwracać uwagę na mijający czas. Chcąc się urwać od pracy i porzucić wszelkie zobowiązania jedynie na chwilę, zbyt często wpadamy w bezdenną dziurę do której łatwiej trafić niż się z niej wydostać. Kusi nas złudna przyjemność nicnierobienia, która swoją drugą twarz, pazury i jej wszelkie skutki uboczne pokazuje dopiero, gdy tracimy czujność. I tak odpuszczamy sobie powoli wszystko, co miało być zrobione dzisiaj, a także jutro i w każdy kolejny dzień, aż zatracamy się zupełnie. Przestajemy od siebie wymagać czegokolwiek, jeśli tylko nie goni nas deadline. Dopiero wtedy zdajemy sobie sprawę z tego jak głęboko w tej dziurze tkwimy. A nie ma nic trudniejszego niż wrócenie do żywych po tak długim nicnierobieniu i wyrwanie się z tego wciągającego stylu bycia.
Jeśli trafiłeś do takiej dziury, zapewne zastanawiasz się jak się otrząsnąć z tego zapomnienia? Jak wziąć się w garść i zacząć w końcu działać?
Rzucenie się od razu na wszystkie obowiązki zapewne w niczym nie pomoże, tylko wyssie z nas resztę energii, którą i tak długo zbieraliśmy by z czymkolwiek ruszyć. Przede wszystkim powinniśmy zacząć stopniowo, od tego, co jest w tym momencie najważniejsze. W ten sposób uda nam się wrócić na dobry tor i łatwiej będzie działać dalej.
Niezawodna tutaj będzie też pozytywną energia, która nas zmotywuje. Zatem puśćcie sobie energiczna, przyjemną muzykę, zróbcie swój ulubiony napój i przygotujcie miejsce pracy tak, by było nam wygodnie.
Jednak tym, co najważniejsze po powrocie do czynnego działania jest utrzymanie go! Działać, działać i jeszcze raz działać, by nigdy nie trafić z powrotem do dziury nicnierobienia ♥️ A ja będę za Was trzymać kciuki!

Jak dobrze byłoby wszystko umieć odrazu! Ująć sobie zbędnego, ciążącego na sercu stresu, ciągłych potyczek i błędów. Oszczędzić czas oraz zakłopotanie towarzyszące nowym wyzwaniom. Bajką by było żyć bezbłędnie i bezstresowo!
Piękna, urocza, niczym spełnienie marzeń bajka, oglądana oczywiście w różowych okularach, dla dodania efektu. Byłaby czarująca! Ale nudna. Choć kolorowa, byłaby nijaka i zupełnie nie interesująca, a przede wszystkim bez morału.
Nawet kopciuszek musiał zgubić pantofelek, by ostatecznie żyć długo i szczęśliwie!
Myślicie – czyli jak w bajce, bo w końcu szczęśliwie. Ale szczęśliwie nigdy nie oznaczało bezbłędnie i łatwo.

Szczęście także oznacza perturbacje, omyłki i przeciwności losu, ponieważ to właśnie one do niego prowadzą. Błędy uczą, jak później ich unikać, trudne chwile pomagają docenić te, które zawsze były dobre, a każdy kłopot z którym musimy się zmierzyć to kolejna nauczka i doświadczenie na przyszłość.

Życie ani człowiek idealny nie istnieje i powiem Wam – to dobrze! Bo czym byłoby życie w którym nie byłoby miejsca na rozwój i poprawę? Jak by się żyło, gdyby niczego nie moglibyśmy się już nauczyć? Słodycz bez goryczy traci swoją wartość.

Najdoskonalsza jest zawsze niedoskonałość. Najdoskonalsza, bo naturalnie ludzka.

Czy to co nas otacza to wszystko prawda? Jak piękne jest życie tych, których codziennie widujemy w telewizji czy gazetach? Piękni, radośni, znani…
Często traktujemy ich jak wymiar sukcesu i upragnionego życia, pragniemy im dorównać, poczynając od wyglądu aż po ilość pieniędzy na koncie. Marzymy o tym by być na ich miejscu, dajemy się pochłonąć tej fantazji i chwytamy przynętę, którą zastawiają na nas media.
Zapatrzeni i pędzący w stronę świateł reflektorów, zostajemy nimi doszczętnie oślepieni.
Nie rozumiemy jak bardzo ten świat jest wyprodukowany i wyolbrzymiony. Jak wiele z tej idealnej wizji życia jest przekłamane lub zatajone.
Zupełnie zapominamy, jak wielki koszt trzeba ponieść aby znaleźć się w świetle fleszy, oddając swoje życie oraz prywatność w ręce innych. To niemalże jak pakt z diabłem, a przecież osoby znane to także ludzie, którzy przeżywają takie same uczucia jak my. Nie mają oni nadprzyrodzonej siły aby walczyć z nienawiścią, która w czasach internetu czai się za każdym rogiem, ani nie są robotami, których to nie dotyka.
Cierpią i radują się tak jak my, a gdy popełniają błąd, kamery są skierowane wprost na nich. Każdy ich ruch, gest, słowo jest wystawiony na krytykę, którą najczęściej generują zwykli ludzie.

Czy naprawdę jest to aż tak cudowne? Czy nasze, choć zwykłe życie naprawdę jest tak złe? Doceńmy to, co mamy!

Zawsze powtarzam, że trochę lenistwa jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Musimy czasem się rozpieścić i odpuścić z obowiązkami, na jeden dzień wyrzucić wszystkie myśli o pracy i zdeptać do reszty wszelkie stresy. Tylko w ten sposób jeszcze nie oszalejemy w tym diabelsko zaganianym życiu.
Słowo kluczowe zdrowego lenistwa to “trochę”.
Szczególnie teraz, gdy jesteśmy w domu, łatwo jest popaść ze skrajności w skrajność i od nieustannej pracy przejść do bezowocnego nic nie robienia. Czas wciąż się wydłuża, ma się poczucie, że jeśli nie dzisiaj, to jutro też będę miał na to calusieńki dzień. A po nim jeszcze kolejne doby, które im dalej są od nas tym bardziej wydają się być dłuższe niz 24 godziny. Więc mówimy sobie w duchu, że to tylko dzisiaj, że to taki dzień odpoczynku. To tylko jeden, dwa, trzy, cztery… dni.  Zapewne nawet gdyby z każdym mijającym kwadransem wskazówki zegara tykałyby coraz głośniej, nie usłyszeli byśmy ich.
Pomiędzy tym możemy odnaleźć jednak złoty środek. A może być nawet i platynowy, pal licho, byleby działał. Idealny umiar, znakomity wyznacznik rozsądku, zbawiciel człowieczej przesady.
Tylko gdzie on się ukrywa i jak się do niego dogrzebać? Bardzo często traktujemy go niemalże jak wyginięty gatunek, albo legendę jak yeti, o której wciąż się słyszy lecz nikt na oczy jej nie widział.
Dla każdego z nas znajduje się on gdzie indziejbi tylko po swoim głosie możemy do niego dotrzeć. Słuchając się siebie i skupiając się na tym, co czujemy – kiedy mamy dość, kiedy jesteśmy wyczerpani a kiedy możemy pozwolić sobie na więcej. Bardzo często ignorujemy sygnały, które wysyła nam ciało i umysł. Zamiennie nadwyrężamy się za bardzo, mimo tego, że brak nam sił, lub nie słuchamy głosu skłaniającego nas do pracy, oddając się rzeczom mniej ważnym i przyjemniejszym.
Raz zmuszamy się do robienia więcej, a innym razem nie mamy wobec siebie żadnych wymagań.
Każdy z nas nie raz powtarzał sobie, że powinien przestać lecz wciąż trwał, mimo bólu czy zmęczenia.
Wielokrotnie też zignorowaliśmy cichy głos nakazujący nam w końcu zabrać się do pracy.

A to właśnie ten głos, który tak uparcie bagatelizowaliśmy i próbowaliśmy zagłuszyć,  był tak naprawdę złotym środkiem, którego nie dostrzegliśmy.

Są między nami takie osoby, którym przyszło przywdziać błyszczące, metalowe zbroje. Wraz z nałożeniem ich podejmują oni walkę w naszym imieniu i ciężar utrzymania nas w bezpieczeństwie noszą na swoich barkach. Poświęcają siebie, swoje zdrowie oraz swój czas. Walczą nieustannie, aż do utraty tchu. Są teraz najbardziej potrzebni tym, którzy sami nie mogą wystąpić do walki. Pełniąc rolę obrońcy naszego zdrowia, spokoju i komfortu, sami ofiarują swój.
Mijamy ich i spotykamy na swojej drodze, nie zawsze świadomi jak wiele oddają oni byśmy my bez strachu mogli wciąż funkcjonować w tej trudnej rzeczywistości.
To wszyscy ludzie, którzy wciąż pracują wystawiając się na linii frontu z epidemią z którą teraz się zmagamy. Wszyscy pracujący w ochronie zdrowia, którzy ratują i pomagają chorym, pracownicy sklepów, którzy pilnują by nie zabrakło nam najbardziej potrzebnych produktów do komfortowego życia, wszyscy sprzątający, którzy pilnują czystości. To też kierowcy, dniem i nocą dowożący produkty, a także Ci, którzy pozwalają nam wciąż bez problemu się przemieszczać, Ci na straży naszego bezpieczeństwa a także wszyscy, którzy pilnują abyśmy w domu mieli prąd, gaz i ciepło. Lista się nie kończy… Cichych bohaterów jest wiele i należą im się podziękowania.
Tak jak i tym, którzy z domów również dzielnie oddają się swojej pracy.
W tych trudnych chwilach łatwo zapomnieć o innych, a jeszcze prościej myśleć o sobie. Warto więc pamiętać o poświęceniu, jakie ponoszą też inni i bezustannie być wdzięcznym.

Dziękujemy 💚

Czasem przed oczami mam tylko ciemność. Z przerażeniem patrzę przed siebie i widzę tylko jak spowija mnie cień strachu, pochłaniając moje niepewne ciało i karmiąc sie moją trwogą. Daję złapać się w niezauważalną sieć, którą przygotował na mnie mój strach. Zaczynam bać się przyszłości, ze zgrozą myślę o czekających na mnie wyzwaniach, staję się krucha.
Czuje jak stąpam po cienkiej linii, jak akrobaci w cyrku na oczach publiki. Tylko ja z każdym krokiem trzęsę się cała, przechylając się w każdą ze stron. Zamiast ruszyć do przodu aby uciec od zagrożenia, zatrzymuje się w miejscu z trudem utrzymując równowagę.
Spoglądam w dół i wyobrażam sobie jak spadam i spadam, lecz nigdy nie dosięgam dna.

A jednak, niczym Alicja w krainie czarów wpadam w króliczą norę, która sprawia, że z każdą wzbudzającą we mnie obawy wizją staję się coraz drobniejsza. Nie potrzebuję eliksiru by stać się malutka.
Jednak ja nie czuje się jak Alicja, nie mam pewności siebie ani nie czuje się pełna gotowości na to, co mnie czeka. Choć rozmiarów jesteśmy takie same, zupełnie różne mamy postawy wobec nieznanego.

Na samą tę myśl, moje ciało bardzo szybko rozpada się na kawałki, jak stłuczone lustro, a to tylko sprawia, że boję się coraz bardziej. Jednak w przeciwieństwie do lustra, mnie jeszcze można złożyć do kupy i naprawić. A właściwie mogę dokonać tego właśnie ja, wyłącznie ja. Mimo kruchości i niepewności, które zdają się wypełniać mnie aż po brzegi, mogę jeszcze odwrócić karty i zmienić moje spojrzenie na przyszłość. Pomimo strachu, którego nie da się pozbyć, jest jeszcze przecież ziarno nadziei, które może nadać przyszłości lepszych barw niż te, którymi ja ją maluje.
Czarne charaktery, szalony scenariusz czy złe zakończenie to tylko dzieło mojej szerokiej wyobraźni, która potrafi zabrnąć za daleko. To nie musi być moja bajka, ani moja kraina czarów, w której zapewne musiałabym stawić czoła Królowej Kier.

Ale aby się przekonać, muszę najpierw wykonać krok w przód i przejść przez drzwi, które przede mną stoją.

I wy przejdźcie przez swoje, bez lęku i obaw, co się wydarzy.

Nieco stłamszeni, zamknięci w swoich domach, z żalem oglądamy wpadające przez okno promienie słońca. Każdy dzień staje się monotonny i długi, a my nie mamy już tyle pomysłów, by wykorzystać dany nam czas. Pragniemy być produktywni, zainspirowani i zmotywowani do działania, lecz rzeczywistość nie pozostawia na nas suchej nitki. Zdecydowanie i bez skrupułów stawia nas w kąt, ukazując jakie są realia – a my w zwierciadle prawdy widzimy tylko siebie marnujących godziny na bezużyteczne i bezsensowne działania.
Im dłużej tkwimy w tym błędnym kole, tym bardziej poziom naszej energii spada, w końcu niemalże sięgając dna.
Zniechęceni i przygnębieni czujemy się bezsilni, a nawet zwykłe czynności zaczynają sprawiać nam problem. Czujemy się jak robot, któremu wyładowały się baterie i nie ma komu ich zmienić. Wpadamy w istny stan marazmu, sami zagrzebujemy się w piachu i nie potrafimy (i może nie chcemy) wydostać się na powierzchnię. Czujemy się przegrani i zawiedzeni swoją bezczynnością, tak jakby to była największa zbrodnia.

Wprawdzie nikt nie byłby zachwycony takim stanem rzeczy, jednak nie jest przestępstwem czasem czuć się bezsilnym. Zazwyczaj chcielibyśmy się za to skarcić, nie dostrzegając, że mogą to być dni, które jednocześnie stają się paliwem do działania. Bezczynność służy wyciszeniu, a ten spokój najlepiej ładuje nasze baterie i zbiera zapas energii na kolejne dni, dając nam przysłowiowego powera!

Zdają się być najważniejszą częścią naszego życia. Zasobami naszego umysłu i siłą fizyczną ciężko pracujemy aby nabyć ich jak najwięcej. Zbieramy doświadczenie i pniemy się w górę na wizję o awansie i wyższej zapłacie. Pieniądze potrafią nas do reszty pochłonąć a nawet wprawić w szaleństwo, niektórzy tylko dla nich potrafią poświęcić całe życie.
Oczywiście, są nam niezbędne i nie jest mozliwe obyć się bez nich. Nie ma też nic złego w ambicjach, by mieć ich więcej. Pozwalają nam cieszyć się życiem i z niego korzystać. Jeśli jednak to one stanowią jego centrum i zatracamy się w nich bez pamięci, stają się ogromnym problemem. A im większa ich ilość, tym większym ciężarem się stają.
Gdy oddajemy im kontrolę, tracimy świadomość tego, co w życiu jest równie ważne, a czasem nawet ważniejsze.
Pieniądze dają nam wiele ale nie zastąpią nigdy ciepła rodzinnego, obecności przyjaciół, miłości czy szacunku.
Nawet najwyższa pozycja i największe pieniądze nie zastąpią też czasu, choć często chcielibyśmy go za nie kupić.

Jedni mówią, że pieniądze szczęścia nie dają. Drudzy, że trudno być szczęśliwym ich nie mając.
I każdy ma trochę racji – w końcu lepiej je mieć, niż ich nie mieć.

Więc korzystajmy z nich, zbierajmy i cieszmy się nimi, przecież żaden to grzech. Wystarczy pamiętać, że jak wszystko – najlepiej smakują z umiarem.

Uwielbiamy ubrania, dzięki nim wyrażamy siebie, swój charakter i styl bycia. W nich czujemy się lepiej i piękniej. Sprawiają nam one przyjemność, nie tylko dla oka. Mamy ogromny wybór, niezliczone możliwości stylów i rodzajów, możemy kombinować i tworzyć zaskakujące estetycznie zestawy. Są one także traktowane jako forma sztuki.
Jednak ta miłość potrafi być zabójcza, przede wszystkim dla planety, której trudno udźwignąć już ciężar wyrzucanych przez nas ciuchów. Kochamy je i nienawidzimy jednocześnie, tak szybko jak przynoszą nam radość, tak szybko popadają w zapomnienie. Mija moda, trend, zaczynają nam się nudzić i w końcu lądują gdzieś na dnie szafy, po to by później je wyrzucić.
Jeśli już je jednak porzucamy, zamiast trafiać do śmietnika, niech wypełnią specjalne kosze dla potrzebujących, zbiórki lub trafią w drugie ręce. Wiele z nich może jeszcze być noszona przez lata i służyć wielu osobom.
By umniejszyć cierpieniu planety możemy rozważyć też zakupy w second-handach, które bardzo często oferują wiele interesujących ubrań w świetnym stanie. W ten sposób zamiast kupować kolejną masowo wyprodukowaną koszulkę, której z czasem i tak się pozbędziemy, możemy przyczynić się do zmniejszenia zanieczyszczenia planety.
Czy zdecydujemy się kupować nowe ubrania, czy z drugiej ręki, przede wszystkim pamiętajmy o zasadzie rozważnej konsumpcji. Nawet ubrania z metką nie zaszkodzą środowisku, jeśli tylko będą zakupione z rozsądkiem i rozwagą.