Myślimy, że jesteśmy uświadomieni w tym jak działa świat, jak funkcjonują wszystkie jego trybiki. Przekonani jesteśmy, że nie umknie nam nawet najmniejsze kłamstewko. Chcemy wierzyć, że trudno nas obezwładnić i oszukać. To nasza linia obrony przed świadomością, że faktycznie tak jest.

Na próżno wierzyć, że jesteśmy nieomylni co do oceny ludzi, którymi się otaczamy. Bezowocne będzie też wierzenie, że nie mamy wokół siebie osób o złych zamiarach. Na świecie jest tyle ludzi, że nie trudno o osoby wyrachowane, które techniki manipulacyjne wyćwiczone mają do doskonałości, osoby, zwiastujące jedynie niebezpieczeństwo.

Nie jest łatwo ujrzeć ich prawdziwą twarz, naturalną ich zdolnością jest świetne ukrywanie się pod pozorem pomocnych, dobrych, bezinteresownych osób. Wypatrują one ofiarę, delikatnie osaczają ją, owijają się wokół niej jak bluszcz a ją samą wokół swojego palca. Niczym wąż, niewidzialną siłą swojego psychicznego uścisku wpływają na ruchy ofiary. Szepczą jej do ucha, wmawiając, że to jej własne myśli, przepełniają jej mózg po brzegi, wysysają resztki samo świadomości. Serwują jej truciznę, jaką jest manipulacja i karmią się kontrolą i wyższością, którą posiadają.

To brzmi jak koszmar, sama myśl o tym wywołuje gęsią skórkę i wydaje się to być nierealne. Rzeczywistość wygląda może nieco przyjemniej, jednak pod tą miłą fasadą kryje się właśnie ten sam wąż i ten sam jad. A jego ofiarą jest człowiek, który w ten sposób ofiarowuje nie tylko wszystko, co fizyczne, ale też swoją duszę i swój rozum.

Dlatego nie ufajcie byle komu, zachowajcie bezwzględną ostrożność, nim oddacie komuś część siebie. W końcu jeśli czujemy czyjeś kły na swoim ciele, warto wiedzieć do kogo one należą.

Wydaje nam się, że wszystko nam się należy, że zasługujemy na dobro całego świata, że naszym prawem jest brać i korzystać do woli, nawet nie pytając. Postawiliśmy się na szczycie hierarchii ziemskiej, a w imię pieniądza wojujemy, rządzimy, królujemy. Kosztem środowiska, klimatu, życia, wspinamy się po coraz wyższej górze złota. Wciąż nam jest mało, choćbyśmy do cna wybrali, co da się zamienić na monety, będziemy kopać i szukać, byleby góra wznosiła się ponad wszystko, co najwyższe.

Pogubiliśmy się w wartościach, brak nam poczucia moralności, a nawet wdzięczności. Chcemy więcej, więcej i więcej. Myślimy, że ziemia nie ma limitów. Bez większego zastanowienia marnujemy jej zasoby i owoce. Zdatna żywność ląduje w śmietnikach, woda leci ciurkiem i płynie wraz ze wszystkimi zanieczyszczeniami, jakimi ją raczymy, po drzewach pozostają ścięte ich pnie, a powietrze bardziej truje niż ratuje. Od 29 lipca tego roku żyjemy na kredyt, czerpiemy z tego, co powinno zostać wykorzystane w roku 2020, zabieramy przyszłym pokoleniom to, co niezbędne do życia.

Dla pieniędzy, wygody, przyjemności, w imię konsumpcjonizmu, nie musimy ale chcemy. Wspinamy się dalej, nie patrząc się za siebie, ani nawet przed siebie. Spoglądamy tylko w nasze odbicie w złotych monetach, które tworzą tę górę. Gdy zdobędziemy szczyt, wtedy tak naprawdę otworzymy oczy, a tym co ujrzymy nie będzie piękno reszty świata, które jeszcze teraz możemy docenić, a suszę, płonące lasy, umierające zwierzęta i cierpiących ludzi. Zamiast szczęścia i sukcesu, odczujemy tylko smak zagłady, samotność i rażące poczucie winy.

Od poniedziałku obchodzimy Tydzień Edukacji Globalnej, a wiedzy nigdy za mało 🌍📖 

Choć nie przychodzi to z łatwością, choć w mojej wyobraźni równomierne jest to z porzuceniem i zdeptaniem swojego poczucia dumy i dzielnie chronionego wizerunku silnej, niezależnej osoby, wyduszę to z siebie i wyznam – też czasem nawalam i sobie nie radzę. Nim poddam się i przyznam, do ostatniego tchu walczę o własnych siłach. Mogą mnie deptać i szarpać, jednak zniosę to lepiej niż miałabym z drżeniem dłoń wyciągnąć po pomoc. Jestem uparta jak osioł, ale niezależny! Tylko nie bierzcie z tego przykładu, bo najlepiej to nie być osłem w ogóle.
To żaden wstyd gdy zdarza nam się potknąć, a nasze siły nie wystarczają by się z tego upadku podnieść. Nie ma nic złego w tym, że są dni, kiedy po prostu nie dajemy rady i czujemy, że nie pociągniemy tak dłużej. Niezależnie od maski jaką nosimy na co dzień, każdy sobie z czymś choć raz w życiu nie radził.
To nie hańba wyciągnąć rękę po pomoc, a życzliwy jest ten, który tę dłoń chwyci.
Móc a nie pomóc, to właśnie jest wstyd. Przejść obok, odwrócić głowę i zignorować potrzebującego, choć dobrze wiemy, że możemy go wesprzeć. Przymknąć oko i szybko zapomnieć, by nie czuć się winnym. Wytłumaczyć sobie “ktoś inny mu pomoże” by uciszyć głos sumienia, nawet gdy wiemy, że prawdopodobnie każdy pomyśli to samo.
Nie pomyłki, poczucie bezsilności i prośba, a wszechobecna obojętność to właśnie hańba współczesnego świata.

Pod ciągłą obserwacją, nieprzerwanym osądem, wyrachowanym rozliczeniem — tak czujemy na sobie wzrok innych. W ich oczach widzimy procentowe oceny, licznik naszych umiejętności, ślady naszych porażek. Wierzymy, że nasze potyczki, błędy i my sami zaprzątamy głowę innym. Boimy się negatywnych wyników, nieprzejścia testu, który w rzeczywistości nie istnieje. Podejrzewamy, że każdego interesuje, co robimy, co mówimy, jak żyjemy, że jest to główny temat ich rozmów i plotek. Myślimy, że stajemy się głównymi bohaterami, czarnym charakterem.
Tak, oceniamy innych, widząc kogoś, odnosimy jakieś wrażenie i tworzymy jego obraz, ale to sobą interesujemy się najbardziej. Myśli o pozostałych zajmują mały procent tego, co tak naprawdę w naszej głowie piszczy.
Rzucamy sobie samym kłody pod nogi, tworzymy przeszkody i mury, zamykamy błędne koło. Wciskamy hamulce, nie próbujemy, nie przeżywamy, bo… inni coś pomyślą.
W ten sposób wodze naszego życia przekazujemy komuś innemu, kogo najczęściej ono bardzo nie obchodzi. Odmawiamy kontroli i żyjemy czyimś życiem, nie swoim. Kierujemy się czyimiś ambicjami, myślami, wartościami.
Składamy broń, wznosimy białą flagę, unosimy ręce w geście kapitulacji.
Blokujemy się pytaniem “co pomyślą inni?”, a oni najczęściej nie pomyślą nic, a jeśli pomyślą to co z tego? Ludzie zawsze będą mówić. Wtedy zakładamy słuchawki na uszy i robimy swoje.

Codziennie widujemy wiele nowych zjawisk, obrazów i ludzi. Ignorujemy, zapisujemy, zapamiętujemy na dłużej. Obserwujemy, oceniamy, domyślamy się i wyobrażamy. To, co widzimy, często przeprowadza nas przez życie, nadaje kierunek naszym decyzjom, ocenom, domysłom. Ufamy temu, co widzimy na własne oczy, wierzymy w obraz, który zachowujemy w pamięci.
Jednak to, co widzimy to tylko część całej historii. Nasz wzrok nie jest nieomylny ani nie wszystkie skojarzenia, które napływają wraz z obrazami, są wiarygodne i prawidłowe.
Wszyscy jesteśmy częścią przedstawienia teatralnego — widzami, którzy nie mają dostępu za kulisy, którymi jest dusza człowieka i aktorami, których inni bacznie obserwują.
Łzy w oczach nie zawsze są oznaką smutku, a uśmiech czasami kryje za sobą ból.
Nie wszystko złoto, co się świeci, nie wszystko, co piękne jest dobre, nie wszystko jest tym, czym myślimy, że jest.
Potrafimy źle odczytać czyjeś emocje, słowa i czyny, a wszystko dlatego, że widzimy tylko urywek tego, co jest naprawdę. Urywek, który składa się na cały, ogromny obraz, zmieniający zupełnie kontekst i myśl, którą chciał od początku przekazać.
Wystarczy zdjęcie przytulających się osób zmienić na czarno-białe by uścisk na powitanie stał się pożegnaniem.
Dlatego zastanówmy się, zanim po jednym z puzzli zaczniemy kształtować cały obraz.

Pragniemy, by wszystko było proste, przebiegało bezproblemowo, nie wprawiało nas w stres ani zakłopotanie. Chcemy oszczędzić sobie przykrości i niepowodzeń, poczucia zawodu. Wybierać to, co dobre i odpowiednie. Nie popełniać błędów ani ponosić ich konsekwencji. Chcemy spokoju, radości, nie łez i nerwów, targających nami od wewnątrz. Z tym, co według nas złe, chcemy mieć do czynienia jak najrzadziej, jak najlżej. Marzymy o takim przebiegu spraw, bo się boimy.
A strach jest świetnym manipulatorem, przeciąga nas na swoją stronę i ogranicza. Zamyka nas w naszej strefie komfortu, a my barykadujemy się na wszelkie sposoby od wewnątrz z obawy przed porażką. Z przerażeniem zerkamy jedynie przez dziurkę od klucza, przez szparę drzwi, aby tylko nie zwrócić na siebie uwagi, nie wychylić się przypadkiem.
W ciągłej ucieczce, na którą wybraliśmy się z towarzyszącym nam niepokojem, mijamy się z nowymi perspektywami na przyszłość, przemykają obok nas możliwości i szanse. Biegniemy przed siebie, ignorując znaki, które kierują nas w przeróżne strony, którymi nasze życie może podążać. Jak koń z klapkami na oczach idziemy tam, gdzie prowadzi nas woźnica — nasz strach.
Zamiast obejmować inne kierunki, przepełnieni ciekawością odkrywać wszelkie możliwości, nawet jeśli kończą się one fiaskiem, próbować dalej wszystkiego, co życie nam przyniesie, upadać i wstawać na nowo, by stać się lepszą wersją siebie, wahamy się.
Gdy odniesiemy porażkę, boimy się postawić krok dalej, bo nie chcemy tego uczucia doświadczać na nowo, ale co gdybyśmy zaczęli porażkę traktować jak poparzenie żelazkiem? Gdy zdarza nam się poparzyć, to przecież nie przestajemy prasować do końca życia, a ponosimy jedynie nauczkę, dzięki której jesteśmy bardziej rozważni.

Choć czasem się drażnimy i mamy odmienne zdania, choć zdarza się nam pokłócić, nieraz zatrzaskując za sobą głośno drzwi. Nawet jeśli mamy ciche dni lub nie odzywamy się do siebie przez miesiąc, nawet gdy rzucamy w swoją stronę gorzkimi słowami, nawet jeśli zraniliśmy się nawzajem, zawsze będziemy sobie na jakiś sposób bliscy, czy jako rodzina, czy przyjaciele. Zawsze nas coś łączy lub łączyło — wspólne drzewo genealogiczne, wspomnienia, ważne chwile, uczucia i lata, które razem dzieliliśmy. Mamy więź, której nie da się z dnia na dzień zerwać, choćbyśmy bardzo tego pragnęli.

Niestety im jesteśmy sobie bliżsi, tym surowsi jesteśmy wobec siebie. Im mocniejsza jest nasza relacja, tym więcej od siebie wymagamy. Im bardziej przyzwyczajeni jesteśmy do swojej obecności, tym na więcej sobie pozwalamy, przekonani, że tej relacji nic nie zagraża. Jednak to słowa i czyny najbliższych bolą najbardziej, bo Ci są dla nas najcenniejsi.
Budowanie relacji, utrzymywanie relacji – wciąż popełniamy wiele błędów, których konsekwencje są przykre i gorzkie. To zrywanie kontaktów, kończenie znajomości, niszczenie rodzinnych więzów.

Jednak to właśnie rodzina, przyjaciele, najbliżsi powinni trzymać się razem na dobre i na złe, dawać sobie więcej szans i zawsze brać poprawkę na swoje zachowanie. Właśnie dlatego, że jesteśmy dla siebie tak cenni, musimy umieć sobie wybaczać, bo to brak tych relacji odczujemy najbardziej.

Gdzieś w koszach na śmieci, chowają się po kątach, jeśli tylko nie dorwały się do nich uliczne zwierzęta, na wysypiskach tworzą ogromne stosy, przysłaniające już wzrok, z wiatrem wędrują po ulicach — resztki jedzenia. Suche kromki chleba, nadgryzione jabłka, niedojedzone obiady, codziennie wyrzucamy ich kilogramy. Idziemy do sklepu, zapełniamy lodówkę i zapominamy o różnych produktach, a ich termin ważności upływa. Kupujemy z ochoty, nie z potrzeby. Nie jemy, by żyć, a żyjemy, by jeść.
Gdy żywność się zmarnuje, zawsze możemy podejść do sklepu i wsadzić nowe do koszyka. Nie potrzebujemy włóczni, by polować na jedzenie, nie musimy zbierać go samemu. Nie jesteśmy w tym procesie od początku do końca, tak jak kiedyś to wyglądało. Być może dlatego jego wartość dla nas zaczęła spadać. Spożywanie posiłków powoli przestaje być w jakiś sposób celebracją i wynikiem ciężkiej pracy nad zdobyciem jej, a po prostu produktem jednym z wielu.
W nowoczesnym świecie nikt nie martwi się losem bułki czy pomidora. W końcu pól z pszenicą jest pod dostatkiem, a w razie nieurodzaju można ją importować. To jak proste równanie.
Jednak to równanie nie jest uniwersalne, ponieważ Ziemia ma limity, które my konsekwentnie przekraczamy i naruszamy. Wysysamy z niej wszystko, co można zjeść, wykorzystać i przerobić na pieniądze. Czerpiemy jak ze studni bez dna, garściami napychamy jej kosztem kieszenie. Wzbogacamy się, jednocześnie żyjąc na kredyt, który wciąż się powiększa. W większości nie oferujemy nic w zamian, biorąc i wyciągając ręce po więcej. A ten niekończący się kredyt, z głową podniesioną do góry, bez wstydu i refleksji, spłacamy jej własnym majątkiem.

PS.:Dzisiaj obchodzimy Dzień Żywności 🍓 dlatego zachęcam do przeczytania artykułu o wykorzystaniu ich resztek!

Wokół nas ciągły szum, jeden przekrzykuje drugiego, wylewamy z siebie potok słów, każdy chce dorzucić swoje trzy grosze. Mówimy, rozmawiamy, kłócimy się, wszystko za ich pomocą.

Niczym wystrzeliwane z procy czasem działają jak broń, przypominają ostrze miecza i zakreślają rany na naszym sercu. Ich siła uderzenia i umiejętność zadawania bólu jest wciąż lekceważona, dlatego rzucamy nimi jakby były tylko atrapą prawdziwej broni. Dla żartu, dla śmiechu, dla poczucia dominacji, wykorzystujemy je na wiele złych sposobów, nie doceniając ich wartości. Myślimy, że słowa nie ranią, dopóki ich ostrze nie jest skierowane w naszą stronę, dopóki to my trzymamy rękojeść. Robimy to chcący i nie chcący, z niewiedzy, ignorancji, nieświadomości. W końcu ślady po nich nie zostawiają krwawych plam.

Na szczęście, słowa nie tylko potrafią ranić, ale też leczyć i naprawiać. Mogą dodawać ciepła, otuchy, edukować i łagodzić. Za każdą obrazą, może w kolejce stać przecież “przepraszam”. Po słowie, które zraniło, można powiedzieć “żałuję”. Istnieje tak wiele dobrych, przyjemnych, miłych słów, które można wstawić zamiast a przynajmniej po tych, które zostawiają przykry ślad.

W końcu nóż nie musi służyć do zadawania ran. Staje się on bronią w naszych rękach jedynie wtedy, gdy go w tym celu wykorzystujemy.