Ciąg naszego życia jest jak powtórki filmów na kanałach telewizyjnych. Widzieliśmy je już tyle razy, że znamy je na pamięć, jednak odruchowo oglądamy je już setny raz z kolei. Z sentymentu lub w oczekiwaniu na niespodziewany zwrot akcji, licząc na nowe odczucia albo głębszą treść, która tym razem do nas dotrze i nas oświeci. Za każdym razem kończy się to jednak tym samym. Te same poczucie nudy, przyzwyczajenia, wyczerpania tematu do cna i narastająca niechęć. Tak też jest w życiu, codziennie wybieramy się do pracy, tam najczęściej czeka nas rutyna, a później oczekują nas obowiązki domowe. Codziennie prawie to samo z małymi wyjątkami. Praca zaczyna tracić sens, gdy odczuwamy brak miejsca na rozwój, nudzą nas jedne i te same obowiązki, pragniemy zmian, bo pasja i zapał, która niegdyś nam towarzyszyła zaczyna się wypalać.

Wszelkie nadzieje i oczekiwania opadają wraz z naszymi rękami. Czujemy się bezsilni i brak nam odwagi, by podjąć ryzyko.

To nie jest rzadka przypadłość, dla wielu to realia. Tak zatracają się w przyzwyczajeniu i tkwią w relacjach, pracy i życiu, aż zaczynają ich nienawidzić. Sprawiają sobie cierpienie, nie chcąc się wydostać ze strefy komfortu.

By nie spędzić życia nienawidząc swoich obowiązków i otoczenia, trzeba działać tak szybko, jak odczujemy, że jesteśmy w sidłach wypalenia. Należy spojrzeć na swoje życie z każdej strony, wprowadzić coś, co odmieni zestarzałą i nużącą rutynę… lub ostatecznie coś zmienić.

“Szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać różnych rezultatów” – Albert Einstein

Myśli krążą nam po głowie, doświadczamy dylematu po dylemacie, a konflikt między sercem a umysłem wciąż płonie. Niepewność i pewność co rusz zmieniają wartę, tchną w nas swoją energią, wspierają i szkodzą zarazem. Chcą dla nas jak najlepiej, ale błędnie dobierają decyzje. Bądź tu mądry i pisz wiersze! – chciałoby się wyrzucić z siebie w aurze frustracji.
Chce się ufać i nie ufać zarazem. Być albo nie być, oto jest pytanie 🤔 Jak dobrze ocenić sytuację i nie wpaść w kłopoty?
Zaufanie swojemu instynktowi to dobra myśl, ale podejmować należy się jego rozważnie. Instynkt może być omylny, nie jest to niezawodna broń ani szkło pancerne. Może być głosem, który nie podpowiada dobrze. Dyktuje nieufność, która zamiast chronić, czasem odseparowuje od innych ludzi i ufność nadmierną, skutkującą w zranionych uczuciach i tworząc bliznę, której w przyszłości trudno się pozbyć.
Złe doświadczenia, które funduje nam pewność i niepewność można złagodzić i wyeliminować w przyszłych kontaktach między ludzkich za pomocą zwykłego rozsądku. Jedyną niepewność jaka nam nigdy nie zaszkodzi to wobec poczucia prawidłowości naszych przekonań.
Doza dystansu, rozwagi i ufności w nieufności stworzy dla nas idealną zbroję, której niełatwo będzie wyrządzić szkodę. Druga myśl, poświęcona swoim osądom, niezależnie czy pozytywnym czy negatywnym doda jeszcze tarczę, a broń uzyskamy gdy dopuścimy rozsądek do ostatecznej decyzji.

Nowy rok już się zaczął, a wiec to kolejne puste 365 kartek do zapełnienia i cały scenariusz roku 2020 do napisania. Czujemy się zmotywowani, chcemy zapomnieć o tym, co złego nas spotkało rok wcześniej.
Gdy wybija północ i staje się pierwszy stycznia każdy z nas chce zmienić coś w swoim dotychczasowym życiu. Pragniemy zmienić przyzwyczajenia, zmienić siebie, otoczenie albo zacząć zupełnie od nowa.
Chcemy być lepsi, mądrzejsi, chudsi, silniejsi… Lista modyfikacji i ulepszeń się nie kończy, a my wciąż nie jesteśmy z siebie stuprocentowo zadowoleni, czegoś ciągle nam brakuje.
I o ile zawsze istnieje pole do poprawy, za często nas ponosi i zupełnie przesadzamy z wyliczaniem swoich wad i niedociągnięć. Najchętniej zmienilibyśmy wszystko.
Zaczynamy układać cele, zapisywać marzenia, przygotowywać się mentalnie do wprowadzenia zmian.
Najczęściej już w styczniu lub lutym nasz plan zaczyna mieć luki i powoli runie na dno.
Powodem są nielogiczne i nierealne cele, których obiektywnie nie jesteśmy w stanie zrealizować tak szybko lub w ogóle. Niecierpliwość, która nam towarzyszy nakręca nas jeszcze mocniej przyspieszając zderzenie z rzeczywistością.
To błędne koło – czujemy się źle, więc próbujemy szybko coś zmienić, ponosimy porażkę i wracamy do punktu wyjścia.
Oczekując zmian, musimy być racjonalni i wyrozumiali wobec siebie. Nie wszystkie efekty przychodzą odrazu, nie każdy cel jest faktycznie tym, który jest nam potrzebny, nie wszystkie zmiany są dobre. Sprintem wybiegamy za daleko, a później załamujemy się jak długa droga nas jeszcze czeka. A pośpiech nigdy nie jest dobrym doradcą, tak samo jak głos, który przemawia w imieniu naszego niskiego poczucia wartości.
Wybierając obszary w których chcemy dokonać zmian, najpierw wysluchajmy logiki, a jeśli wtrąci się porażka, pozwólmy jej zabrać głos. Czasem musimy zaliczyć upadek by powstać silniejszym.

Święta kojarzą nam się z dobrem, ciepłem i życzliwą, przyjazną atmosferą, którą dzielimy z bliskimi nam osobami. Napawamy się myślą o bożym narodzeniu, żywimy tą atmosferą nasze dusze, wypełnia nas radość oczekiwania. Przygotowujemy się do nich, gdy tylko widzimy, że jest pierwszy grudzień. Wspólnie ubieramy choinkę, pieczemy pierniki, gotujemy, szukamy odpowiednich podarunków. W aurze świątecznego uniesienia pamiętamy właśnie o nich, ale często umykają nam prawdziwe wartości tych świąt, jakimi są dobroć, wyrozumiałość i zrozumienie.
Wymagamy, wyczekujemy spełnienia naszych oczekiwań, nie stronimy od krytyki skierowanej w stronę bliskich, pouczamy zamiast być wyrozumiałym, a przecież o tym powinny nam przypominać.
Czym się stają święta bez tych wartości?
Nawet jeśli są przepełnione prezentami, bez tych podstaw stają się bezcelowe i puste.
Ta dobroć, powinna być obecna wszędzie, szczególnie w naszym zachowaniu. Prezent nie rekompensuje złych czynów i słów, natomiast szczerą dobroć zawsze zrekompensuje brak jego, bo ten w końcu nie jest najistotniejszy.
W te i każde kolejne święta nie miejmy wygórowanych oczekiwań, nie krytykujmy bezmyślnie a postawmy się w czyjejś sytuacji i spróbujmy zrozumieć. Niech przepełnia nas ciepło, miłość, łaskawość i wybaczenie.

Wesołych świąt! 🎅🏻

Kolorowe papiery, wzorzyste plastikowe torebki, ładne pudełka i pudełeczka. Wszystkie po to by prezent, którymi chcemy obdarować bliskich prezentował się najpiękniej i wyróżniał się. Po doborze odpowiedniego podarunku, to jego wizualnym aspektom poświęcamy najwięcej uwagi.
Zdobią i dopełniają one prezent, ale czy tak samo dekorują one widok ulic, na których przypadkiem lądują, wyrwane przez wiatr z kosza na śmieci, czy w jego środku?
Cieszą one oko ale jedynie przez chwilę, aż do momentu gdy nadchodzi czas wypakowania prezentu. Pogniecione, rozerwane, poszarpane, zadarte, urwane nie mają żadnej wartości. Ich rola się skończyła, a zatem i żywot. Z opakowania, które ma upiększyć podarunek, stają się zwykłym śmieciem, który ląduje w koszu.
Czy warto więc dla chwili wizualnego pocieszenia, dokładać się do zanieczyszczenia planety?
Jeśli się wahacie, pomogę w odpowiedzi – nie, absolutnie nie warto.
Prezent i tak ucieszy, niezależnie od opakowania, ponieważ jego zewnętrzny wygląd najczęściej nie zwraca większej uwagi obdarowanego a zawartość pakunku.
Jeśli jednak uwielbiacie pakowanie prezentów, jak ja, nie przejmujcie sie, są na to dobre, przyjazne dla środowiska sposoby.
Jako opakowanie, może posłużyć bardzo dużo rzeczy wielokrotnego użytku!
Słoiki, gazety, materiały, papierowe torby – przykłady możecie zobaczyć tutaj 👇

a ja mogę zaproponować wam również same wstążki, zamiast pełnego opakowania, lniane torby na zakupy, które później można właśnie do nich użyć, wiklinowe koszyki a jeśli częścią prezentu są ubrania, lub inne rzeczy z tkanin, może je zwinąć same w sobie.
Warto rozważyć takie sposoby zapakowania podarunku i przyczynić się do czystszych świąt! 🦌🎁

Targają nami emocje, szarpią nas za kołnierz, ciągną i popychają w różne strony. Złość, radość, smutek, ekscytacja, nieokiełznane i niepowstrzymane. Pustka i zagubienie, te niezrozumiałe. Są też uczucia, które trudno opisać, których nie potrafimy zdefiniować i nazwać. Te są najtrudniejsze, bo nawet my sami nie jesteśmy pewni, co tak naprawdę odczuwamy. To swego rodzaju konflikt emocji, walczą one ze sobą, mieszają się, co rusz jedna ma więcej kontroli nad nami niż reszta, by po chwili zostać zdetronizowana i przezwyciężona przez kolejną.
To zupełny młyn, chaos, bałagan, którego nie jesteśmy w stanie opanować. Ponieważ nie wiemy co to za emocja, nie potrafimy znaleźć odpowiedniej broni, którą moglibyśmy ją zwalczyć.
Gdy jesteśmy smutni, pocieszamy się, gdy zagubieni, staramy się zrozumieć, gdy targa nami złość, próbujemy się uspokoić. Jednak co zrobić z emocją, której nie jesteśmy w stanie skategoryzować?
By zrozumieć jej działanie, musimy się wyciszyć, wyłączyć myśli i nie skupiać się na tym odczuciu, a spróbować je zniwelować innymi emocjami, zacząć robić coś, co wzbudzi konkretne odczucia. W ten sposób największą siłę zdobędzie właśnie ta emocja, której pragniemy nadać największe znaczenie.
Co ważne, ma to być znaczenie a nie pełna kontrola nad nami samymi. Dopóki to my mamy nad nimi przewagę, możemy te emocje pozbierać i poukładać. Gdy to im oddamy wodze, staniemy się tylko ich bezsilnymi sługami.

Choć za oknem trudno ujrzeć śnieg, ani mróz jeszcze nie jest tak odczuwalny, strona z kalendarza jednoznacznie wskazuje, że mamy grudzień. Oślepiają nas światła świątecznych dekoracji, a wszechobecne choinki i przyjemne twarze siwego starca nie dają zapomnieć o zbliżających się Świętach Bożego Narodzenia. Ten magiczny czas, przepełniony radością, rodzinna atmosferą i oczekiwaniem na dzień wigilii, wiąże się również z tradycją obdarowywania bliskich. Rozmyślamy nad tym, planujemy, szukamy. Pomiędzy obowiązkami dnia codziennego, pochłania nas to do reszty, a czasem nawet jest to najważniejszy punkt do zrealizowania przed świętami.

Gdy myślimy o prezentach, najłatwiej przychodzą nam na myśl rzeczy materialne. Wybieramy prezent najlepszy, najdroższy, najefektywniejszy.
Sklepowe półki są wypełnione po brzegi, reklamy zalewają nas świątecznymi ofertami, toniemy nie w atmosferze świąt a konsumpcjonizmu. Nie możemy oddychać, bo przygniata nas jej ciężar.
A przecież prezenty nie muszą być drogie, wielkie czy spektakularne ale mają być jedynie symbolem. Wciąż słyszymy, że “liczy się gest”, jednak mało kto w to wierzy. Tymczasem jest to prawda, bo to nie sam prezent się liczy, ale obecność, czy myśl o drugiej osobie. Wsparcie, pomoc, zrozumienie mają o wiele większą wartość.

Masowo kupowane rzeczy materialne to nie tylko kolejny krok w stronę zagłady konsumpcjonizmu ale też zbędny wkład w zanieczyszczenie środowiska.

Myślimy, że jesteśmy uświadomieni w tym jak działa świat, jak funkcjonują wszystkie jego trybiki. Przekonani jesteśmy, że nie umknie nam nawet najmniejsze kłamstewko. Chcemy wierzyć, że trudno nas obezwładnić i oszukać. To nasza linia obrony przed świadomością, że faktycznie tak jest.

Na próżno wierzyć, że jesteśmy nieomylni co do oceny ludzi, którymi się otaczamy. Bezowocne będzie też wierzenie, że nie mamy wokół siebie osób o złych zamiarach. Na świecie jest tyle ludzi, że nie trudno o osoby wyrachowane, które techniki manipulacyjne wyćwiczone mają do doskonałości, osoby, zwiastujące jedynie niebezpieczeństwo.

Nie jest łatwo ujrzeć ich prawdziwą twarz, naturalną ich zdolnością jest świetne ukrywanie się pod pozorem pomocnych, dobrych, bezinteresownych osób. Wypatrują one ofiarę, delikatnie osaczają ją, owijają się wokół niej jak bluszcz a ją samą wokół swojego palca. Niczym wąż, niewidzialną siłą swojego psychicznego uścisku wpływają na ruchy ofiary. Szepczą jej do ucha, wmawiając, że to jej własne myśli, przepełniają jej mózg po brzegi, wysysają resztki samo świadomości. Serwują jej truciznę, jaką jest manipulacja i karmią się kontrolą i wyższością, którą posiadają.

To brzmi jak koszmar, sama myśl o tym wywołuje gęsią skórkę i wydaje się to być nierealne. Rzeczywistość wygląda może nieco przyjemniej, jednak pod tą miłą fasadą kryje się właśnie ten sam wąż i ten sam jad. A jego ofiarą jest człowiek, który w ten sposób ofiarowuje nie tylko wszystko, co fizyczne, ale też swoją duszę i swój rozum.

Dlatego nie ufajcie byle komu, zachowajcie bezwzględną ostrożność, nim oddacie komuś część siebie. W końcu jeśli czujemy czyjeś kły na swoim ciele, warto wiedzieć do kogo one należą.

Wydaje nam się, że wszystko nam się należy, że zasługujemy na dobro całego świata, że naszym prawem jest brać i korzystać do woli, nawet nie pytając. Postawiliśmy się na szczycie hierarchii ziemskiej, a w imię pieniądza wojujemy, rządzimy, królujemy. Kosztem środowiska, klimatu, życia, wspinamy się po coraz wyższej górze złota. Wciąż nam jest mało, choćbyśmy do cna wybrali, co da się zamienić na monety, będziemy kopać i szukać, byleby góra wznosiła się ponad wszystko, co najwyższe.

Pogubiliśmy się w wartościach, brak nam poczucia moralności, a nawet wdzięczności. Chcemy więcej, więcej i więcej. Myślimy, że ziemia nie ma limitów. Bez większego zastanowienia marnujemy jej zasoby i owoce. Zdatna żywność ląduje w śmietnikach, woda leci ciurkiem i płynie wraz ze wszystkimi zanieczyszczeniami, jakimi ją raczymy, po drzewach pozostają ścięte ich pnie, a powietrze bardziej truje niż ratuje. Od 29 lipca tego roku żyjemy na kredyt, czerpiemy z tego, co powinno zostać wykorzystane w roku 2020, zabieramy przyszłym pokoleniom to, co niezbędne do życia.

Dla pieniędzy, wygody, przyjemności, w imię konsumpcjonizmu, nie musimy ale chcemy. Wspinamy się dalej, nie patrząc się za siebie, ani nawet przed siebie. Spoglądamy tylko w nasze odbicie w złotych monetach, które tworzą tę górę. Gdy zdobędziemy szczyt, wtedy tak naprawdę otworzymy oczy, a tym co ujrzymy nie będzie piękno reszty świata, które jeszcze teraz możemy docenić, a suszę, płonące lasy, umierające zwierzęta i cierpiących ludzi. Zamiast szczęścia i sukcesu, odczujemy tylko smak zagłady, samotność i rażące poczucie winy.

Od poniedziałku obchodzimy Tydzień Edukacji Globalnej, a wiedzy nigdy za mało 🌍📖