Żółty, niebieski, zielony, brązowy, czarny — wszystko wydaje się proste. Kolorów uczyliśmy się jeszcze zanim poszliśmy do szkoły. Każdy z nich ma przypisane przeznaczenie, z którym oswajamy się od lat. Mimo głośnych okrzyków o ich znaczeniu, nieprzerwanych kampanii we wszelkich mediach i głosu rozsądku, który gdzieś z tyłu głowy daje o sobie znać, niektórzy wciąż gubią się w idei segregacji śmieci. Błądzą między koszami, ostatecznie lądując przy tym, który jest najwygodniejszy, bo jest najbliżej, bo jest niepełny, bo lepiej wygląda.

Kolor? Kosz to kosz.

Brak świadomości, lenistwo, ignorancja to bardzo silne szkodniki. Niszczą, psują, rujnują, a człowiek pod ich władaniem lekceważy środowisko, lekceważy sąsiada i lekceważy siebie. Bagatelizując, sieje zniszczenie na swojej planecie, w swoim domu i życiu. Pozornie oszczędzając czas i upraszczając sobie egzystencję, tak naprawdę ją skraca.
Segregowanie odpadów to prosta czynność, niewymagająca od nas nie wiele więcej niż nieco chęci i paru minut w skali dnia, jednak wciąż, choć mamy pozornie uświadomione społeczeństwo, segregacja sprawia swego rodzaju trudność, której nawet kary często nie są w stanie stłumić.

Sęk w tym, że brak nam prawdziwej, szczerej świadomości i troski o to, co nas otacza. Zamiast wziąć pod uwagę, co może stać się w przyszłości, myślimy o tu i teraz. Teraz liczy się nasza wygoda, nasz czas, a o to, co kiedyś pomartwimy się jutro.
Tylko co, gdy w końcu jutro nie nadejdzie?

Nie lubimy czekać. Gdy podejmujemy decyzję o zmianie i rozpoczynamy jej proces, efektów oczekujemy natychmiast. Z niecierpliwością przekładamy kartki w kalendarzu i zerkamy na zegarek, lekko przytupując nogą. Irytujemy się, mamy ochotę wyrywać włosy z głowy w tym całym czekaniu. Brak szybkich efektów de motywuje nas i często sprawia, że poddajemy się niemalże tak szybko, jak zaczęliśmy. Wtedy denerwujemy się jeszcze bardziej, bo odczuwamy własną porażkę i widzimy, jak bardzo brakuje nam silnej woli, a to nie jest obraz siebie, jaki chcemy zobaczyć. Pragniemy być silni, zmotywowani, niezwyciężeni i bardzo często – idealni, jednak każda nieudana próba zmiany według nas jest odzwierciedleniem słabości i nieosiągalnej wizji siebie.
Jeśli chcemy coś w sobie naprawić, przekształcić czy usprawnić najważniejszy jest czas. Nigdy nie zrobimy tego bez długich miesięcy prób, pomyłek i potyczek, które musimy zaakceptować na tej drodze. Zamiast ich unikać, należy traktować je jak krok bliżej do sukcesu.
To efekty są naszą motywacją i zajmują dużą część naszych myśli. Mogą one stać się jadem, który doprowadza nas do szaleństwa. Gdy pokona zdrowy rozsądek, my skupiamy się już jedynie na tym, by ujrzeć to, o co tak długo walczymy. Jest to nieprzyjemne następstwo niecierpliwości.
Można go uniknąć, rozumiejąc istotę czasu w kontekście zmian, tego, że jest on najważniejszym czynnikiem, który zaaprobowany, może zaprowadzić nas do sukcesu. Wtedy, trapiąca myśl o tym, czego nie umiemy się doczekać, może ustąpić w cień, co jakiś czas przypominając o swoim istnieniu. Gdy zapominamy o czasie, odcinamy się od tego, co kiedyś wciąż zaprzątało nam głowę i nim się obejrzymy, widzimy upragniony rezultat.
Ponieważ czas może być wrogiem albo sprzymierzeńcem, w zależności od tego, jak będziemy go traktować.

Zdarza się, że tkwimy w miejscu. Jakaś nieznana siła trzyma nas za kostki, nie pozwalając się ruszyć a my z czasem nawet nie próbujemy. Na początku nie czujemy tego ucisku, a jego ślad potrafimy wytłumaczyć sobie przypadkiem, wyjątkiem od reguły. Nie traktujemy go jak ostrzeżenia, że zatraciliśmy się w codzienności i zaakceptowaliśmy jej tok.

To przyzwyczajenie do aktualnego stanu rzeczy, które nas więzi. Przyzwyczajenie niezależne od tego, jak trudno jest sunąć przez dni tygodnia, ignorujące wyraźne sygnały, że już dawno, to co robimy nie sprawiało nam radości. To praca, która w odróżnieniu od teraz, wcześniej nie powodowała stresu czy niechęci, to znajomości, które od dawna przynoszą jedynie nieprzyjemne doświadczenia i życie, które przestało być nasze.

Dlaczego jesteśmy w stanie to znosić przez miesiące a nawet lata? To nie siła woli, a przerażenie, towarzyszące każdej zmianie, te oczywiście będące częścią natury człowieka. Gdzieś jednak zatarła się granica między tymże strachem, a zupełną biernością. Człowiek może się bać, ale idzie on dalej, bo nie ma możliwości by usiąść i się poddać – przecież jeszcze nie raz spotka się z tym uczuciem. Gdyby ciągle żyć w strachu, całe życie umknęło by nam przed oczami.

Zmiany to zawiły, złożony, nie należący do najłatwiejszych proces, a te zanim dojdą do skutku w życiu, uprzedzone są przekształceniami w nas samych – nic dziwnego, że wzbudza to w nas niepokój. Zupełnie reorganizujemy nasze dotychczasowe myślenie, odważając się na krok w przód. Co będzie dalej? A co jeśli będzie jeszcze gorzej? Dreszczyk emocji i ekscytacja giną gdzieś w tle, gdy dręczą nas przykre wizje i chłodne myśli. Ten niekończący się proces myślowy spędza nam sen z powiek, jednak to tym rozpoczyna się każda późniejsza decyzja, jaką podejmiemy i wcielimy w życie, w motywacji do udoskonalenia i pragnąc dla siebie jak najlepszego życia, na które jak najbardziej zasługujemy.

Zatopić się w nie czuciu, zamiast dławić się myślami. Zamknąć bramę umysłu, nie dopuszczając do ciągłej kontemplacji. Wymknąć się świadomości po kryjomu i odciąć się na chwilę. Oderwać się od rzeczywistości i pozwolić by upływał czas a z nim każde zmartwienie. Umknąć alarmowi, który przywołuje nas do życia.

Każdy chciałby się co jakiś czas odciąć, wyłączyć i wygłuszyć wszystkie myśli. To nic złego pragnąć wytchnienia. W tym całym chaosie zwanym życiem, nie kończącym się biegu, którego meta ciągle się oddala, mało kto ma czas na zapomnienie. Co krok rzeczywistość daje nam o sobie znać i przypomina o codziennych obowiązkach i zmartwieniach. Nawet gdy uda nam się na chwilę oderwać od niej myśli, odnosimy wrażenie, że jej cień obserwuje nas z oddali, czekając na odpowiedni moment by zaatakować.

Nadchodzi jednak ta chwila wskazana na odpoczynek – czy to urlop, czy weekend. Moment wytchnienia, który pragniemy wykorzystać w jak najlepszy sposób. Niekiedy, nawet nie wiadomo czy nie przypadkowo, się udaje, a innym razem ten spokój nie potrafi trwać długo. Zamiast w otchłani zapomnienia, lądujemy w wirze emocji, doszukując się kolejnych, niepotrzebnych zmartwień. Tak jakby cisza była zbyt trudna do zaakceptowania a relaks niemożliwy do osiągnięcia.

Boimy się odciąć, unikamy tego, bo być może za bardzo nas ten spokój pochłonie, a ponieważ powrót do rzeczywistości jest nieunikniony, czujemy do niego tęsknotę zanim w ogóle zaczniemy się oddalać. Nie chcemy poczuć się zbyt dobrze, bo opuszczenie tego stanu będzie podwójnie bolesne.

Jednak czy nie większym cierpieniem jest tkwić w niewdzięcznej rzeczywistości, bez ani dnia przerwy, unikając smaku fantazji i marzeń, niemalże jak czekolady, aby za bardzo się w nim nie zakochać?

Gdzie nie pojawi się człowiek, prześladuje go szum. Słychać go z oddali i nie daje nam spokoju. Słychać jak leci ciurkiem cieknąca woda w naszych kranach, prysznicach i wannach, bez przerwy zalewa nasze łazienki litrami. To litry niepotrzebnie zmarnowanej wody, która płynie codziennie. W najbardziej naturalnych sytuacjach, zapominamy by ją zakręcić a jej szum towarzyszy nam przy codziennych czynnościach.

Istnieją przyzwyczajenia wśród ludzi, których chciałabym się pozbyć, są sytuacje do których chciałabym nie dopuścić a także słowa, które najchętniej wymazałabym ze słownika. Jest tak wiele rzeczy, które chciałabym zmienić, mając tylko dwie ręce i tak mało siły. Chciałabym naprawić świat i własnymi rękami zalepić każdą z dziur, które w nim powstały.

Jednak nawet w najlepszych momentach, gdy wypływa ze mnie determinacja, niczym lawa, poganiająca mnie do pracy i gdy czuję, że jestem nieustraszona, nawet wtedy – nie uda mi się go naprawić. Jedna, nawet najbardziej zmotywowana osoba nie zrobi tego sama. To, dla wielu, mogłoby oznaczać, że cichy głos, który podpowiada “skoro sam tego nie zrobisz, to bądź jak wszyscy” ma rację, jednak to, że coś złego robią wszyscy powinno motywować do odmienności niż przekonywać.

Jeśli wszyscy są w błędzie, możemy być pierwszymi, którzy przekonają ich do zmiany. Każda z tych osób, zmieniając coś w swym życiu na lepsze jest jak ziarno z którego wyrastają kolejne. Ten proces, jak koło toczy się, z każdym razem zbierając coraz większe plony. Ci “pierwsi” ale i Ci następni, są w tym procesie niezmiernie ważni, by wspólnie móc naprawić ten poszarpany świat i pozbyć się wszelkich szkód, które do tej pory my, ludzie, narobiliśmy.

Do pewnego momentu wydawało mi się, że w moim działaniu nie ma miejsca na błąd. Myślałam, że wykonuje wszystko prawidłowo, więc kontynuowałam. Dopiero gdy ktoś go dostrzegł, zrozumiałam, że być może moje przekonanie było iluzją, być może te myślenie samo w sobie było błędne. Pierwsza reakcja – zdziwienie, zawód, smutek i dużo pytań, męczących mnie bez końca.

“Jak mogłam popełnić błąd? Kiedy to się stało? W jaki sposób tego nie zauważyłam?” Automatycznie doszło do tego poczucie winy i złość, które zupełnie niszczyły mi humor i poczucie wartości. Jednocześnie stałam się oskarżonym i oskarżycielem, wyczytując wszelkie zarzuty wobec winnej mnie. Szukałam odpowiedniej kary, by ponieść konsekwencje najbardziej z ludzkich rzeczy czyli popełnienia błędu. Jednak w tym nie zdrowym działaniu, konsekwencje były o wiele surowsze niż powinny, bowiem moja wartość została zdefiniowana poprzez ten jeden błąd. Jego popełnienie sprawiło, że moje poczucie wartości spadło do minimum a ja zamiast zebrać się w sobie i poprawić się, marnowałam energię na te niepoważne poczucie winy.

W tym całym chaosie, brakowało mi trzeźwej oceny, racjonalnego podejścia, które zamiast skupiać się na tym co złe, zwraca uwagę na to, co dobre można z tego wynieść. Zatem całą swą uwagę przeniosłam właśnie na to,  analizując swe błędy i wyciągając z nich naukę na przyszłość. Przestałam w końcu traktować je jak wroga, jak coś najgorszego, co mogło mnie spotkać i zaakceptowałam, że ludzkie jest popełniać błędy, a tym co nadaje im prawdziwie pozytywnej mocy, jest nikt inny jak człowiek, który pragnie się na ich przykładzie uczyć.

Toniemy, choć nie płyniemy na statku. Toniemy, a nawet nie jesteśmy na środku wzburzonych wód. Toniemy, chociaż pogoda nam dopisuje. Toniemy na lądzie, a nasz los powoli staje się przesądzony. Właśnie zalewają nas hektolitry zmarnowanej wody, a razem z nią tony plastiku. Plastikowa słomka, plastikowe opakowanie, plastikowa reklamówka i kolejna plastikowa butelka – która już z kolei? Jeśli duża, to dzisiaj może pierwsza, jeśli mała to może być trzecia lub czwarta. W końcu chce nam się pić, to naturalne. Wchodzimy do sklepu, ściągamy z półki, płacimy i po sprawie. Gdy wypijemy, nawet zgodnie wyrzucamy do żółtego pojemnika. Sprawa zamknięta – ale tylko na ten moment. Taką butelkę czeka jeszcze długa podróż, żeby być może ponownie wylądować w koszu, a w gorszym przypadku gdzieś w naszym eko systemie. A my dalej toniemy pod ciężarem plastiku, a ci bardziej świadomi tego, co się właściwie dzieje zadają pytanie – czy jest jeszcze ratunek? Na pewno możemy zapobiec dalszemu zanieczyszczeniu – możemy to zrobić redukując ilość śmieci, jakie po sobie zostawiamy. Na przykład, za pomocą jednorazowej butelki z filtrem. Mając taką, możemy pić wodę z każdego kranu, bez obaw o to, że będzie ona zanieczyszczona. Jeżeli pijemy jedna duża butelkę wody dziennie, w skali roku zużyjemy 365 plastikowych butelek mniej! Liczba nie wydaje się spektakularna, ale gdybyśmy postawili wszystkie te butelki obok siebie, najprawdopodobniej zrobiłoby to na nas wrażenie. Taki mały i prostu krok w życiu, może zrobić tak wielką różnicę, a wzięliśmy pod uwagę jedynie butelki. Co jeśli dodamy do tego przynajmniej jedną plastikową reklamówkę tygodniowo? To przynajmniej 50 z nich mniej. A zamiast nich, jedna z materiału. A przecież mówimy tylko o torebkach i butelkach. Takich plastikowych przedmiotów jest, niestety, jeszcze masa. Na świecie jest 8 miliardów ludzi, a przynajmniej jedna trzecia z nich nie podejmuje jeszcze takich kroków. Dalszą matematykę pozostawię Wam

Dla każdego nastaje moment zwątpienia. Pojawia się niejednokrotnie, a im dłużej trwa tym dla nas gorzej. To chwila słabości, która czai się i czyha, aż nas dopadnie.
Gdy nam nie idzie, gdy już któryś raz z rzędu coś się psuje, gdy spadają na nas niepowodzenia losu, wtedy najłatwiej jest mu o atak. Zasiewa ono w nas strach, niepewność, a ta rozprzestrzenia się i mnoży w zaskakującym tempie.
A my zaczynamy wątpić – w siebie, nasze umiejętności, naszą przyszłość, cele i marzenia. Czasem wątpimy, że w ogóle będziemy jeszcze szczęśliwi, nie jesteśmy pewni, co ma sens i czy w ogóle coś go ma.
Zalewamy wszystko czarno-białą farbą, toniemy w wątpliwościach, kapitulujemy i oddajemy się jej władzy, posłusznie przytakując gdy tylko coś podlega zakwestioniowaniu.
Zwątpienie nie jest łatwym przeciwnikiem do walki, ma ono ogromną moc niszczenia wszystkiego, w co wierzymy.
Nie jest ono jednak niepokonane, bo najczęściej jest po prostu irracjonalne.
Żadna z tych wątpliwości najprawdopodobniej nie ma podłoża ani odniesienia do rzeczywistości.
Dajemy się im zwieść, bo się najprościej w świecie boimy, tego co będzie i tego, że być może coś nie idzie po naszej myśli. Zamiast być pewnym swoich umiejetności, przekonanym, że wszystko będzie dobrze, obieramy czarne scenariusze i wątpimy.
I będziemy to robić, dopóki w naszym polu widzenia będzie znajdować się tylko to, co złe, co trudne, co przykre.
W końcu zwątpić to jedno, ale trwać w tym i szukać na to potwierdzenia w rzeczywistości, to inna, o wiele bardziej niebezpieczna sprawa.
Zamiast się utwierdzać, należy zaprzeczać mimo wszystko, udowadniać na przekór zwątpieniu, że nie można nami zachwiać.