Flaps magazyn

Spróbuj nałożyć różowe okulary!

Choć nie powinno tak być, zdarza nam sie tonąć w zmartwieniach. Choć to absurdalne, częściej rozważamy czarne scenariusze. Choć to bez sensu, sami maltretujemy się złymi myślami i mamy tendencję do atakowania i zamęczenia samych siebie przykrymi wizjami. Dlaczego częściej patrzymy na siebie w sposób negatywny, niż pozytywny? Jak to się dzieje, że łatwiej wpadają nam w oczy własne mankamenty, a nie dobre strony? Czemu przy tysiącach komplementów, wyłapujemy pojedyńczą krytykę?

Robimy wszystko na opak – a to dzięki naszej psychice i nastawieniu. To nie dzieje się przypadkiem. Jeśli ciągle czarno-wrożymy bierze się to z naszych kompleksów, niepewności i braku wiary we własne umiejętności. Martwimy się na zapas, bo nie potrafimy wyobrazić sobie, że coś pójdzie po naszej myśli. Nie wierzymy w siebie, a jedynie w pecha, który według naszej wyobraźni nie odstawia nas na krok. Nie chcemy słyszeć komplementów, bo sami myślimy o sobie źle, a krytyka jest tylko potwierdzeniem naszego niskiego poczucia wartości. Myśląc negatywnie staramy się chronić przed większym rozczarowaniem. Ale jeśli wciąż myślimy o tym, co nam nie wyjdzie, co zepsujemy i czego nie jesteśmy w stanie osiągnąć – to zaręczam, na pewno tak będzie.

Jak ktoś ma w nas uwierzyć i jak ma wszystko toczyć się dobrze, jeśli widzimy tylko to, co złe? Nawet jeśli naprawdę wszystko się dobrze układa, to nigdy tego nie zauważymy, bo będziemy zwracać uwagę tylko na niepowodzenia, błędy i przykre sytuacje. Więc jeśli znowu usłyszysz “myśl pozytywnie!” nie osądzaj tego pochopnie i nie traktuj jak bredni bez pokrycia, a spróbuj choć raz spojrzeć na świat inaczej – docenić to, co już masz, zwrócić uwagę na swoje dobre cechy i osiągnięcia, a przede wszystkim z nadzieją, nie lękiem patrzeć w przyszłość.

To nie tylko otoczenie na nas wpływa, ale my na nie też!

Ambicja – jak z nią nie przesadzić?

Każdy z nas chce coś osiągnąć i żyć jak najlepiej. By do tego dojść wspinamy się po szczeblach naszej ambicji, przemierzamy długą drogę i poświęcamy bardzo wiele. Jeśli obraliśmy zły kierunek i do reszty pochłania nas wizja tego, co chcemy osiągnąć, z każdym krokiem poświęcamy coraz więcej – najpierw czas, później życie osobiste, a w najgorszym przypadku swoje zdrowie. Gdzie leży granica pomiędzy zdrową ambicją, a zatraceniem się w niej?

Ta granica jest na tyle cienka, że łatwo nie zauważyć, że już się ją przekroczyło. Dzieje się to stopniowo, po cichu – z każdym dniem angażujemy się coraz bardziej, a lista priorytetów się zmienia. Inne, “mniej ważne” rzeczy takie jak czas dla bliskich idą w odstawkę. Zapominamy o własnym zdrowiu psychicznym, które łatwo nadwyrężyć. Ciągły stres, szalona ambicja i coraz bardziej nierealne wymagania wobec siebie wydają się być sygnałami nie do przeoczenia – a jednak przymykamy na nie oko.

“Stres? Przecież minie, gdy tylko uda mi się osiągnąć to, co zamierzone!”Jednak po dokończeniu jednej rzeczy pragniemy wspiąć się jeszcze troszkę wyżej, więc obieramy kolejny punkt docelowy. Stres nie przemija, za to gromadzi się na stosie naszych myśli.

“Co za problem? Gdy tylko uda mi się jeszcze troszkę poprawić w końcu znajdę chwilę, by odpocząć!” Zapętlamy się, czas przepływa nam między palcami, a my zapominamy o sobie, bliskich i własnych potrzebach. Tracimy samych siebie, a rosnący w nas stres pożera nas od środka, odbijając się na naszym zdrowiu i innych.

Przy zdrowej ambicji jest czas na wszystko – na doskonalenie się, dążenie do celów i chwilę odpoczynku. Człowiek nastawiony na racjonalny rozwój potrafi stawiać sobie realne wymagania i jeśli jest potrzeba zwolnić.

Bez takiej równowagi nawet największy zapał nie przyniesie nic dobrego. Zmiana jest pozytywna tylko wtedy, jeśli nie ciągnie za sobą nieodpowiednich efektów ubocznych.

Jeśli nasz organizm oraz wszystko i wszyscy wyraźnie dają sygnały, że wpadliśmy zbyt głęboko – warto zastanowić się, czy w tym upartym realizowaniu celów w ogóle idziemy do przodu, czy tylko przemy przed siebie zataczając koło.

Na co komu żal?

Często powtarzamy, że czegoś żałujemy, że gdyby cofnąć czas, zrobilibyśmy coś inaczej albo wcale. Rozpamiętujemy złe decyzje i gryzie nas od środka poczucie winy, rozczarowania i rozżalenia. Wierci i męczy – a my nie potrafimy zapomnieć o wszystkich złych wyborach, które podjęliśmy w ciągu naszego życia. Gdy na myśl przychodzi nam jeden, jak lawina przypominają się wszystkie, a my najchętniej stracilibyśmy pamięć. Myśli nie pozwalają nam odetchnąć, mózg ma z nas ubaw, a nasza złość na samych siebie wciąż rośnie.

Poczucie żalu jest naturalne, ale niekoniecznie mile widziane na dłużej. Rozpamiętywanie i tak niczego nie zmieni. Czasu cofnąć się nie da, a do końca naszego życia podejmiemy jeszcze wiele błędnych decyzji. Zamiast bić się w pierś za każdym razem i utrudniać sobie sprawę jeszcze bardziej, musimy nauczyć się akceptować te decyzje.

Jesteśmy tylko ludźmi – zawodzimy i nie jesteśmy w stanie wszystkiego przewidzieć. Nawet najbardziej błędne decyzje nas zbudowały i sprawiły, że jesteśmy tacy, jacy jesteśmy – więc zamiast maltretować się psychicznie i skupiać się na tym, czego żałujemy i co byśmy zrobili inaczej, zaakceptujmy daną sytuację i wyciągnijmy z niej to, co najlepsze.

Dopóki będziemy widzieć same negatywy, nigdy nie ujrzymy tego, co dobre i wartościowe. Popełniony błąd można widzieć na dwa sposoby – jako coś, co umniejsza naszej wartości, lub coś, co może ją zwiększyć, jeśli tylko wyciągniemy z niego słuszną lekcję.

Wszystko zależy od naszej perspektywy. Nawet najmniej zadowalająca sytuacja może stać się czymś pozytywnym, jeśli tylko pod tym kątem na nią będziemy patrzeć!

Woda – jak jej nie marnować?

Strumieniami leje się nieustannie. Jej krople odbijają się od posadzek. W każdym domu – pod prysznicem, w umywalce, każdy kran ulewa jej litrami. Choć płynie bez końca, wcale nie jest nieskończona. Niestety zbyt często myślimy, że ona zawsze będzie, a to nie musi być prawda. Woda – nadużywana i niedoceniana. Bez niej nie przeżyjemy ani dnia, a jednak i tak jej nie szanujemy.

Marnujemy ją, puszczamy w tle, mimo, że jej nie potrzebujemy, rozlewamy i wylewamy bez chwili zastanowienia. Codziennie marnujemy ją litrami, a jej może też w końcu zabraknąć.Nasza ziemia ma jej coraz mniej. Z każdym dniem i każdym rokiem może być jeszcze gorzej, jeśli nie zmienimy naszych nawyków.

W końcu woda, jak wszystko inne też kiedyś może się skończyć. Jeśli nie teraz, to w przyszłości, która zbliża się do nas nieuchronnie. Choć nie mamy wpływu na to jak dba się o zapewnienie wody w naszym kraju, ani jej zużycie nie zależy tylko od nas, musimy zacząć od siebie.
• Pilnujmy, ile wody wykorzystujemy do kąpieli. Czy woda ta nie leje się czasem niepotrzebnie?
• Zamiast zapełnionej wanny, częściej korzystajmy z prysznica. To szybki i oszczędniejszy sposób na umycie się.
• Nie puszczajmy wody w tle – na przykład podczas mycia zębów. Jeśli zęby powinno się myć przez trzy minuty, pomyślcie ile w tym czasie może jej się wylać niepotrzebnie?

• Takie zachowania warto też przenieść do kuchni. Często to właśnie mycie naczyń wiąże się z nadmiernym zużyciem wody. Robimy to bezmyślnie, skupieni na umyciu talerzy zapominamy o tym, że ta nieustannie leci.

• Jeśli mamy kwiaty, podlewajmy je popołudniu, gdy słońce zaczyna się chować – wtedy woda nie wyparuje szybko, a dobrze nawodni kwiaty.

Kuchnia, łazienka, czy ogród – niezależnie gdzie jesteśmy, pamiętajmy o tym, by z wody korzystać rozsądnie.
Musimy zrozumieć, że nie jesteśmy na świecie tylko my. Jest też przyszłość – naszych dzieci, wnuków i dalszej rodziny. Oni nie mogą być pozostawieni bez wody, która przecież do życia jest najważniejsza. To, co dała nam planeta jest ograniczone – i kiedyś zapewne się skończy. Zadbajmy o to, by było to jak najpóźniej!

Wytargani przez emocje

Jesteśmy pod nieustanną kontrolą i władzą – nasze ciało niczym marionetka na sznurkach chwieje się we wszystkie strony. W prawo, w lewo, w przód i w tył – nasze emocje kłócą się ze sobą i targają naszym bezwładnym ciałem. Walczą o władzę, przepychają się nawzajem chcąc chwycić za ster. Każda decyzja, każde słowo i każdy krok, który postawimy zależy od tego, która z nich złapała za sznurki. Złość, radość, smutek, strach… i każda inna mniej lub bardziej silna emocja prowadzą nas przez życie.

Jednak w tej wędrówce nader często poddajemy się jednej z nich i w ferworze uczuć podejmujemy wiele decyzji – niestety głównie nietrafionych. Przy braku obiektywnej oceny, napawając się jedynie siłą tej emocji, nie potrafimy utrzymać równowagi. Chwieje nie tylko nasze ciało, ale cały nasz świat, który nieustannie budujemy.

W emocjach, szczególnie tych negatywnych, mówimy za dużo i robimy za dużo – zdarza się, że ranimy innych. Również pozytywne emocje, takie jak radość, mogą nabawić nas problemów. Zaaferowani swoim szczęściem i poniesieni na fali radości możemy pochopnie podejmować decyzje i w tej pewności siebie powiedzieć o parę słów za wiele. A gdy kontrolę nareszcie przejmuje spokój i dociera do nas odgłos nieustannie krzyczącego w oddali sumienia, żałujemy. Gdybyśmy mogli, cofnęlibyśmy czas.

Czasu, niestety, nie da się cofnąć, ale możemy nauczyć się nad sobą panować. Albowiem bez harmonii w uczuciach nie zajdziemy daleko. Na wyboistej i krętej drodze, jaką jest życie, nie dotrwamy mety. Nie utrzymamy równowagi, a ciągle się chwiejąc ze strony na stronę, będziemy krzywdzić siebie i innych.

Aby uspokoić swoje emocje, musimy najpierw je zrozumieć. Nie tylko ich efekty, ale i podłoże. Każdy kij ma dwa końce – i to co my w danym momencie widzimy jest tylko jednym z nich. Nim damy porwać się którejś z nich, musimy zagłębić się w to, co je generuje. Z dozą zrozumienia i opanowania musimy wziąć kilka oddechów i przywrócić porządek wśród pogrążonych w chaosie emocji, a następnie podjąć się racjonalnej oceny. Nikt z nas nie chce przecież, by te odbijały się na innych w sposób negatywny, a brak harmonii w naszej głowie i sercu może do tego doprowadzić.

Więc gdy następnym razem poniosą cię emocje, spróbuj zamknąć oczy, odetchnąć i na chwilę się zatrzymać… Następnie je otwórz i oceń na nowo sytuację w której się znajdujesz.

Próbuj do skutku, a z każdym dniem będzie coraz łatwiej!

Skąd się bierze zazdrość?

Zdarza nam się patrzeć na innych z zazdrością. Obserwujemy ich życie i porównujemy do swojego, doszukując się kolejnych wad i niepowodzeń. Porównujemy wygląd, charakter i rzeczy materialne – i zawsze przegrywamy. W naszych oczach inni mają lepiej i więcej. W tej walce to nam ciągle czegoś brakuje. Jednak jak to się mówi – trawa jest zawsze bardziej zielona po drugiej stronie chodnika.

To, co widzimy u innych to tylko mała część ich życia. Może wydawać się bajkowe – mogą mieć wszystko, a jednocześnie nic. Każdy z nas ma gorsze chwile i smutki. Nie ma idealnych ludzi, ani idealnego życia.
Nawet najpiękniejsza bajka może mieć drugie, ciemniejsze dno.

Zatem jak nie zazdrościć innym?
Jest to trudne, bo zazdrość to naturalna emocja u człowieka. Każdy chce osiągnąć jak najwięcej, a widząc to, czego zawsze pragnęliśmy u innych, odczuwamy rozczarowanie. Wtedy potrzebna jest doza racjonalnego podejścia i obiektywnej oceny. Nie wszystko, co widzimy na zewnątrz i w mediach społecznościowych musi być odzwierciedleniem rzeczywistości. Bardzo często nim nie jest. Zazdrość najczęściej nie wynika z tego, że inni mają lepiej, a z tego, że to my mamy niskie poczucie wartości i nie potrafimy docenić tego, co mamy. Aby zrozumieć zazdrość i wydobyć z niej to, co najlepsze, musimy podejść do niej racjonalnie.

Uczucie te same w sobie nie jest złe. Złe jest to, do czego ja wykorzystujemy. Jeśli przez nią traktujemy się gorzej i spada nasze poczucie wartości, nie powinniśmy jej w sobie trzymać, a tym bardziej pielęgnować.

Możemy za to potraktować ją jako motywację. Nie powód do złości, a powód do rozwoju. Niech dobre życie innych będzie motywacją, która sprawi że i nasze będzie lepsze!

W racjonalnym

Pozytywne myślenie i jego pozytywne skutki

Kiedyś usłyszałam, że pozytywne myślenie przyciąga pozytywne sytuacje.

W pewien sposób ma to sens – jednak nie ze względu na mistyczne przyciąganie pozytywnych wibracji, a ze względu na naszą aurę i podejście do życia.Zdarzało mi się często myśleć sceptycznie – skupiałam się na tym co złe, słabe i nieudane. Sama dodawałam sobie kolejnych zmartwień. Spodziewałam się niepowodzenia, więc je dostawałam.

Gdy nieustannie jesteśmy na nie, inni to widzą i tak też nas odbierają. Przez to mamy mniejsze szanse na powodzenie w relacjach między ludzkich. Szara aura i nieustanny sceptyzm nie sprzyjają poznawaniu nowych ludzi. Jeśli skupiamy się na swoich błędach, niepowodzeniach i wadach, tracimy wiarę w siebie. Bez pewności siebie o wiele łatwiej jest po raz kolejny ponieść porażkę. Tak łatwiej rezygnujemy z celów, nastawieni na kolejny zawód nie angażujemy się wystarczająco mocno i w ten sposób zataczamy koło nieszczęścia. Wciąż zniechęceni nie podejmujemy się ryzyka, przez co omija nas wiele pozytywnych możliwości.

Budząc się rano i myśląc o tym, że i ten dzień będzie nieprzyjemny i nieudany, to właśnie na takich jego elementach będziemy się koncentrować.

Z pozytywnym spojrzeniem na świat, wszystko staje się łatwiejsze. Jeśli będziemy traktować porażki, jako kolejny etap i lekcję w życiu, a nie koniec świata, ten zacznie nabierać barw. Gdy będziemy mieli uśmiech na twarzy, o wiele częściej inne osoby się do nas uśmiechną. Gdy będziemy myśleć o tym, w czym jesteśmy dobrzy i co nam się udało, będziemy pewniejsi siebie, a co za tym idzie, częściej osiągniemy cel.

Brzmi to jak magiczny sposób na szczęście, lecz oczywiście nim nie jest. Na pewno jednak jest to odpowiedni sposób na życie, który przyniesie nam więcej dobra niż zła. Spróbuj i przekonaj się! Obserwując swoje podejście i analizując je, zrozumiałam, że czas skupić się na tym co dobre.

Nie daj się zjeść

Stres jest niczym potwór, który zjada nas od środka i z każdym kęsem staje się coraz większy. Pochłania naszą energię i resztki pozytywnych myśli, by zasiać w nas więcej niepewności i strachu. Chwieje fundamentami naszej świadomości i zaciera ręce, obserwując jak kulimy się przygnieceni przez ciężar czarnych wizji i negatywnych emocji.
W starciu z nim najczęściej stajemy się bezbronni – sami porzucamy broń, gdy tylko ten się do nas zbliża. Ułatwiamy mu atak, a wręcz sami go prowokujemy.
Pogłębiamy ten stres jeszcze bardziej, zapętlając się w złych emocjach. Dodajemy sobie kolejnych powodów do stresu, nie myśląc w sposób racjonalny.
Jak rozstrzygnąć walkę z tym potworem i jak nie dać się zjeść?
W stresie najważniejsze jest, by myśleć trzeźwo. Tłumaczyć każdą sytuację w sposób spokojny i realny, zamiast dopowiadać sobie kolejne elementy historii i czarno wróżyć. Zbyt często nadinterpetujemy każde nasze niepowodzenie i przez jego pryzmat widzimy przyszłość. Zamiast skupiać się na swoich mocnych stronach, jedyne co przychodzi nam na myśl to cechy, które są słabsze i nasze wszelkie nieumiejętności. Tak podajemy się na tacy prosto pod jego nos.
Gdy czujesz oddech stresu na karku, weź w głęboki wdech i wydech. Oceń racjonalnie możliwość powodzenia i niepowodzenia. Myśl pozytywnie. Wiedz, że możesz wszystko!
To od ciebie zależy, czy dasz mu się zjeść.

Bądź silny i nie poddawaj się

Gdy nieznajoma siła ciągnie nas w dół, próbuje nas zniechęcić i zdobyć nad nami przewagę, łatwo się poddać. Przytłoczeni potęgą tej siły, zrezygnowani i wykończeni licznymi obowiązkami oraz nieprzychylnymi myślami rozkładamy ręce i oddajemy się w jej kontrolę. Gdy na głowie mamy wiele spraw, a w środku niej jeszcze więcej myśli i złych emocji, stajemy się słabi. Coraz głośniej słyszymy głos, który powtarza nam aby to wszystko porzucić i kusi wizją życia bez nerwów i zmęczenia. Nie chcemy już walczyć, bo codzienna walka z rzeczywistością wyssała z nas resztki sił. Najprościej byłoby rzucić wszystko, odciąć się od świata w którym właśnie się znajdujemy i odnaleźć spokój gdzieś daleko, gdzie nikt nas nie zna ani nic od nas nie chce. Bez obowiązków, stresu i ciągłych problemów, oddalibyśmy się bezproduktywnym czynnościom i nareszcie odetchnęli z ulgą. Jest to jednak tylko fantazja, która przynosi nam chwilową ulgę, a z rzeczywistością ma mało wspólnego. Czasem jest trudno, raz jeszcze trudniej, ale poddanie się to nie jest dobre wyjście. Życie to ciągła walka, a my musimy stawiać jej czoła. Jednak wszystko przemija, każdy ból, każde zmęczenie, każdy problem – a satysfakcja z przejścia go i poczucie siły, jakie nam to daje jest nie do zastąpienia. Nim będziesz chciał się poddać, wyobraź sobie emocje, które poczujesz gdy uda ci się pokonać trudność, która cię napotkała.

Czym naprawdę jest wybaczenie?

Życie z reguły nie należy do najprostszych i czasem przynosi ze sobą cierpienie. Ranimy się sami i ranią nas inni – jest to część doświadczania życia. Jak w tej skomplikowanej rzeczywistości nie chować urazy i zaznać spokoju?
Wybaczenie to trudny i złożony proces, który każdy z nas musi przejść indywidualnie. Nieraz wymaga to od nas poświęcenia i oswojenia się z nowym uczuciem. Wybaczamy jednak nie tylko dla osoby, która nas zawiodła, a przede wszystkim dla siebie. Robimy to by zaznać spokoju ducha i odetchnąć od szalejących w nas emocji.
Złość, nienawiść i zawód, które najczęściej wiążą się ze zranionymi uczuciami niszczą i zjadają od środka głównie nas. Pozwalając sobie na przebaczenie, uwalniamy się od nich i zastępujemy je komfortem psychicznym.
Aby wybaczać prawidłowo musimy wiedzieć, na czym ono w ogóle polega.
Nie jest nim wymazanie krzywd z pamięci, a wzięcie ich pod uwagę i zrozumienie, że człowiek nie jest idealny i zdarza mu się skrzywdzić drugą osobę. Przebaczenie to nie ustanowienie czystej karty, ale nie jest to też patrzenie jedynie przez pryzmat wyrządzanych krzywd. Wybaczenie musi być szczere i płynąć od serca. Wymaga ono czasu i nazwania swoich emocji po imieniu. Musi być naszą świadomą decyzją. Jeżeli dokonujemy jej z presji lub poczucia powinności zranimy się jeszcze bardziej, a to nasze uczucia w tym procesie są przecież najważniejsze. Przebaczać musimy zgodnie z samym sobą. Jeśli nie mamy zamiaru wybaczać i jest nam z tym dobrze, nikt nie może nas do tego zmusić.
To nie jest nasz obowiązek, a jedynie dobra wola, którą wyrażamy!