Czujemy, że góry możemy przenosić, w naszych oczach lśni błysk kolorowych barw, a uśmiech prze się na usta i rozciąga od ucha do ucha. W brzuchu wciąż czujemy nieokiełznane podekscytowanie, wszędzie nas pełno. Chodzimy z głową głęboko w chmurach, rozmarzeni i podskakujemy lekko w radości. Dwoimy się i troimy, a wszystko by wykrzyczeć co nam w duszy piszczy. Wszystko ożywa, nabiera rumieńców, w tym my.
Kochając i będąc kochanym, to wtedy jesteśmy najszczęśliwsi na ziemi!
Nie ma lepszej witaminy i zastrzyku energii niż miłość.
Wtedy wszystko staje się proste, czujemy, że możemy znieść ciężar największej kary, że przetrwamy najboleśniejsze cierpienie. Wierzymy, że uzbrojeni w miłość, jesteśmy niepokonani.
Miłość to wsparcie, jakim nie pochwalił się jeszcze żaden wojownik. To milion żołnierzy, stojących na straży naszego serca. To zrozumienie i wybaczenie, mimo wad. To nadzieja i szczęście, każdego kto kocha. To moc i siła człowieka. To najpiękniejsze uczucie.
Miłość to najlepsza broń, najtrwalsza zbroja i wytrwały wojownik.

Zupełnie słabi, bezsilni, wysuszeni niemalże jak zerwany kwiat po kilku dniach… tak też zdarza nam się czuć. Zupełnie bez chęci, nadziei i motywacji, najchętniej zakopali byśmy się w pościeli, ukryli przed światem i stworzyli tam swoje centrum dowodzenia. Zanurzeni we śnie lub lenistwie, tak spędzilibyśmy dzień albo kolejne parę miesięcy, a jeśli pogoda nie rozpieszcza to najlepiej lata.
Wyczerpani życiem, myśleniem, pracowaniem i funkcjonowaniem w ogóle, czasami jesteśmy na wpół martwi, wpół żywi. Jedyne, czego potrzebujemy to odpocząć, odciąć się na chwilę i ożyć na nowo.
Bardzo często, niestety, nie mamy na to czasu, i choć niechętnie, poddajemy się i działamy dalej, tak, zupełnie pogarszając sytuację.
Im dłużej w to brniemy bez chwili wytchnienia, tym większe szkody sobie wyrządzamy, w ostateczności zupełnie niszcząc resztki sił i motywacji. Przekonujemy samych siebie, że tak już musi być, że teraz pozostało tylko ciągnąć ten bagaż dalej.
Zamiast zmuszać się do udawania, że dajemy radę, że jakoś to będzie, mimo wyczerpania, powinniśmy czasem sobie odpuścić. Zatrzymać się, schować pod kołdrą i odpuścić. Jeden taki dzień, rekompensuje dni męczarni, które zgotowali byśmy sobie, funkcjonując w tym stanie dalej.

Styczeń w połowie, to początki zimy, lecz czy ktoś ją widział? Gdzieś nam umknęła, gdzieś się ukryła. Chłodny wiatr złośliwie przemyka między kosmykami włosów, wcale nie mając zamiaru pomóc. Mróz się nie wychyla, nie ma wielu okazji na ukazanie swego wdzięku w tę zimę, już rzadko widzimy jego ślady na szybach. Płatki śniegu, niegdyś główna atrakcja, teraz skromnie tańczą z deszczem w parze, a wieść o ich występie tak szybko znika, jak przychodzi, stłumiona przez promienie Słoneczne. Nawet w najważniejszy z zimowych wieczorów, nie pojawiły się ani na chwilę. Co tu jest grane? Czy to jest bunt?
Nie wiem czy jeszcze ujrzymy je wszystkie w całej okazałości, czy zima będzie łaskawa i się jeszcze pojawi, bo co tu się dziwić, że chowa się obrażona.
W końcu to my, ludzie jesteśmy największymi szkodnikami na świecie. Śmiecimy, palimy byle czym, ścinamy lasy, marnujemy wszystko, co nam on daje. Bez słowa skruchy, ani podzięki, wygrzebujemy wszystko, co jeszcze zostało. Zadajemy rany, posypujemy solą i ukrywamy to pod stertą śmieci. Nadużywamy swojej władzy, a głównym powodem są wygoda i pieniądz. Jesteśmy główną przyczyną ocieplenia klimatu.
Nie chcemy ponieść odpowiedzialności, by ukryć swą winę i poczucie wstydu, jeśli jeszcze je mamy, chowamy się za stertą kłamstw.
Zrozumiałe jest więc, że zima nie ma ochoty by na nas, ludzi patrzeć, bowiem to my zmusiliśmy ją do ucieczki.

Ciąg naszego życia jest jak powtórki filmów na kanałach telewizyjnych. Widzieliśmy je już tyle razy, że znamy je na pamięć, jednak odruchowo oglądamy je już setny raz z kolei. Z sentymentu lub w oczekiwaniu na niespodziewany zwrot akcji, licząc na nowe odczucia albo głębszą treść, która tym razem do nas dotrze i nas oświeci. Za każdym razem kończy się to jednak tym samym. Te same poczucie nudy, przyzwyczajenia, wyczerpania tematu do cna i narastająca niechęć. Tak też jest w życiu, codziennie wybieramy się do pracy, tam najczęściej czeka nas rutyna, a później oczekują nas obowiązki domowe. Codziennie prawie to samo z małymi wyjątkami. Praca zaczyna tracić sens, gdy odczuwamy brak miejsca na rozwój, nudzą nas jedne i te same obowiązki, pragniemy zmian, bo pasja i zapał, która niegdyś nam towarzyszyła zaczyna się wypalać.

Wszelkie nadzieje i oczekiwania opadają wraz z naszymi rękami. Czujemy się bezsilni i brak nam odwagi, by podjąć ryzyko.

To nie jest rzadka przypadłość, dla wielu to realia. Tak zatracają się w przyzwyczajeniu i tkwią w relacjach, pracy i życiu, aż zaczynają ich nienawidzić. Sprawiają sobie cierpienie, nie chcąc się wydostać ze strefy komfortu.

By nie spędzić życia nienawidząc swoich obowiązków i otoczenia, trzeba działać tak szybko, jak odczujemy, że jesteśmy w sidłach wypalenia. Należy spojrzeć na swoje życie z każdej strony, wprowadzić coś, co odmieni zestarzałą i nużącą rutynę… lub ostatecznie coś zmienić.

“Szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać różnych rezultatów” – Albert Einstein

Myśli krążą nam po głowie, doświadczamy dylematu po dylemacie, a konflikt między sercem a umysłem wciąż płonie. Niepewność i pewność co rusz zmieniają wartę, tchną w nas swoją energią, wspierają i szkodzą zarazem. Chcą dla nas jak najlepiej, ale błędnie dobierają decyzje. Bądź tu mądry i pisz wiersze! – chciałoby się wyrzucić z siebie w aurze frustracji.
Chce się ufać i nie ufać zarazem. Być albo nie być, oto jest pytanie 🤔 Jak dobrze ocenić sytuację i nie wpaść w kłopoty?
Zaufanie swojemu instynktowi to dobra myśl, ale podejmować należy się jego rozważnie. Instynkt może być omylny, nie jest to niezawodna broń ani szkło pancerne. Może być głosem, który nie podpowiada dobrze. Dyktuje nieufność, która zamiast chronić, czasem odseparowuje od innych ludzi i ufność nadmierną, skutkującą w zranionych uczuciach i tworząc bliznę, której w przyszłości trudno się pozbyć.
Złe doświadczenia, które funduje nam pewność i niepewność można złagodzić i wyeliminować w przyszłych kontaktach między ludzkich za pomocą zwykłego rozsądku. Jedyną niepewność jaka nam nigdy nie zaszkodzi to wobec poczucia prawidłowości naszych przekonań.
Doza dystansu, rozwagi i ufności w nieufności stworzy dla nas idealną zbroję, której niełatwo będzie wyrządzić szkodę. Druga myśl, poświęcona swoim osądom, niezależnie czy pozytywnym czy negatywnym doda jeszcze tarczę, a broń uzyskamy gdy dopuścimy rozsądek do ostatecznej decyzji.

Nowy rok już się zaczął, a wiec to kolejne puste 365 kartek do zapełnienia i cały scenariusz roku 2020 do napisania. Czujemy się zmotywowani, chcemy zapomnieć o tym, co złego nas spotkało rok wcześniej.
Gdy wybija północ i staje się pierwszy stycznia każdy z nas chce zmienić coś w swoim dotychczasowym życiu. Pragniemy zmienić przyzwyczajenia, zmienić siebie, otoczenie albo zacząć zupełnie od nowa.
Chcemy być lepsi, mądrzejsi, chudsi, silniejsi… Lista modyfikacji i ulepszeń się nie kończy, a my wciąż nie jesteśmy z siebie stuprocentowo zadowoleni, czegoś ciągle nam brakuje.
I o ile zawsze istnieje pole do poprawy, za często nas ponosi i zupełnie przesadzamy z wyliczaniem swoich wad i niedociągnięć. Najchętniej zmienilibyśmy wszystko.
Zaczynamy układać cele, zapisywać marzenia, przygotowywać się mentalnie do wprowadzenia zmian.
Najczęściej już w styczniu lub lutym nasz plan zaczyna mieć luki i powoli runie na dno.
Powodem są nielogiczne i nierealne cele, których obiektywnie nie jesteśmy w stanie zrealizować tak szybko lub w ogóle. Niecierpliwość, która nam towarzyszy nakręca nas jeszcze mocniej przyspieszając zderzenie z rzeczywistością.
To błędne koło – czujemy się źle, więc próbujemy szybko coś zmienić, ponosimy porażkę i wracamy do punktu wyjścia.
Oczekując zmian, musimy być racjonalni i wyrozumiali wobec siebie. Nie wszystkie efekty przychodzą odrazu, nie każdy cel jest faktycznie tym, który jest nam potrzebny, nie wszystkie zmiany są dobre. Sprintem wybiegamy za daleko, a później załamujemy się jak długa droga nas jeszcze czeka. A pośpiech nigdy nie jest dobrym doradcą, tak samo jak głos, który przemawia w imieniu naszego niskiego poczucia wartości.
Wybierając obszary w których chcemy dokonać zmian, najpierw wysluchajmy logiki, a jeśli wtrąci się porażka, pozwólmy jej zabrać głos. Czasem musimy zaliczyć upadek by powstać silniejszym.

Święta kojarzą nam się z dobrem, ciepłem i życzliwą, przyjazną atmosferą, którą dzielimy z bliskimi nam osobami. Napawamy się myślą o bożym narodzeniu, żywimy tą atmosferą nasze dusze, wypełnia nas radość oczekiwania. Przygotowujemy się do nich, gdy tylko widzimy, że jest pierwszy grudzień. Wspólnie ubieramy choinkę, pieczemy pierniki, gotujemy, szukamy odpowiednich podarunków. W aurze świątecznego uniesienia pamiętamy właśnie o nich, ale często umykają nam prawdziwe wartości tych świąt, jakimi są dobroć, wyrozumiałość i zrozumienie.
Wymagamy, wyczekujemy spełnienia naszych oczekiwań, nie stronimy od krytyki skierowanej w stronę bliskich, pouczamy zamiast być wyrozumiałym, a przecież o tym powinny nam przypominać.
Czym się stają święta bez tych wartości?
Nawet jeśli są przepełnione prezentami, bez tych podstaw stają się bezcelowe i puste.
Ta dobroć, powinna być obecna wszędzie, szczególnie w naszym zachowaniu. Prezent nie rekompensuje złych czynów i słów, natomiast szczerą dobroć zawsze zrekompensuje brak jego, bo ten w końcu nie jest najistotniejszy.
W te i każde kolejne święta nie miejmy wygórowanych oczekiwań, nie krytykujmy bezmyślnie a postawmy się w czyjejś sytuacji i spróbujmy zrozumieć. Niech przepełnia nas ciepło, miłość, łaskawość i wybaczenie.

Wesołych świąt! 🎅🏻

Kolorowe papiery, wzorzyste plastikowe torebki, ładne pudełka i pudełeczka. Wszystkie po to by prezent, którymi chcemy obdarować bliskich prezentował się najpiękniej i wyróżniał się. Po doborze odpowiedniego podarunku, to jego wizualnym aspektom poświęcamy najwięcej uwagi.
Zdobią i dopełniają one prezent, ale czy tak samo dekorują one widok ulic, na których przypadkiem lądują, wyrwane przez wiatr z kosza na śmieci, czy w jego środku?
Cieszą one oko ale jedynie przez chwilę, aż do momentu gdy nadchodzi czas wypakowania prezentu. Pogniecione, rozerwane, poszarpane, zadarte, urwane nie mają żadnej wartości. Ich rola się skończyła, a zatem i żywot. Z opakowania, które ma upiększyć podarunek, stają się zwykłym śmieciem, który ląduje w koszu.
Czy warto więc dla chwili wizualnego pocieszenia, dokładać się do zanieczyszczenia planety?
Jeśli się wahacie, pomogę w odpowiedzi – nie, absolutnie nie warto.
Prezent i tak ucieszy, niezależnie od opakowania, ponieważ jego zewnętrzny wygląd najczęściej nie zwraca większej uwagi obdarowanego a zawartość pakunku.
Jeśli jednak uwielbiacie pakowanie prezentów, jak ja, nie przejmujcie sie, są na to dobre, przyjazne dla środowiska sposoby.
Jako opakowanie, może posłużyć bardzo dużo rzeczy wielokrotnego użytku!
Słoiki, gazety, materiały, papierowe torby – przykłady możecie zobaczyć tutaj 👇

a ja mogę zaproponować wam również same wstążki, zamiast pełnego opakowania, lniane torby na zakupy, które później można właśnie do nich użyć, wiklinowe koszyki a jeśli częścią prezentu są ubrania, lub inne rzeczy z tkanin, może je zwinąć same w sobie.
Warto rozważyć takie sposoby zapakowania podarunku i przyczynić się do czystszych świąt! 🦌🎁