Sezon wakacyjny czas zacząć! Wszyscy się cieszymy, że nadeszło lato i oto idealna chwila na wyjazd daleko od domu, odpoczynek i na nowe przygody. Mamy zaplanowane przyszłe dni lub jeszcze szukamy celu naszej podróży. A z chwilą wyjazdu nie liczy się nic, tylko relaks i odpoczynek od szarej, monotonnej rzeczywistości.
W tym zapomnieniu z czasem naprawdę nie liczy się nic, umyka nam poczucie odpowiedzialności i widmo konsekwencji, bo w końcu są przecież wakacje.
A gdy nic się nie liczy, przestaje także się liczyć planeta i ilość śmieci, które na takim urlopie generujemy. Nie przejmujemy się tym, nie zwracamy na to uwagi, a stosy opakowań i butelek rosną. A te góry śmieci rosną znacznie, choć niezauważenie.
Gdy kosz nie jest nasz, ani sami tych śmieci nie wyrzucamy, gdy nie jesteśmy u siebie, ich ilość przestaje być dla nas widoczna. W końcu chcemy się bawić i niczego nie żałować.
Jeśli jednak zapomnimy o planecie na wakacjach, chcąc nie chcąc żałować będziemy.
Wolne nie zwalnia nas z obowiązku dbania o środowisko, o nasz dom, który przecież tak chętnie zwiedzamy wzdłuż i wszerz. Piękny świat, który chcemy oglądać i poznawać, jednocześnie staje się naszą ofiary dla chwili zapomnienia.
Wiec w te wakacje pilnujmy tego, aby nie śmiecić zbyt wiele, z rozsądkiem dokonywać zakupów i nie brać zbyt wiele jedzenia, którego z pewnością i tak nie zjemy. Pamiętajmy, że każda zbędna butelka, słomka, czy plastikowe opakowanie jest ciężarem dla planety, którego kiedyś ona nie zdoła unieść.

Nie jest łatwo podjąć ryzykowny krok. Zatrzymuje nas lęk i niepewność tego, co te ryzyko nam przyniesie. To jak oglądanie maratonu biegania. Odważni podejmują się wyścigu, choć nie zawsze dotrą do mety pierwsi, a czasem nawet w ogóle. Jednak biegną przed siebie, mimo niepewności co ten długi maraton im przyniesie. Przestraszeni podjęciem działania potrafimy tylko patrzeć jak inni biegną po swoje marzenia i cele. Nawet jeśli tym razem ich nie dogonią, przebędą kolejny i kolejny maraton, w końcu je spełniając.
Gdy wreszcie udaje nam się zdecydować na te krok, zdarza się, że popełniamy błąd w taktyce, który waży na naszym wyniku. Zamiast spokojnego biegu w stronę celu, częściej wolimy się rozbiec, a tuż przed metą hamujemy zupełnie bezsilni i wykończeni. Choć starczyłoby tylko parę kroków, my nie mamy już mocy. A wszystko przez zachłanność.
Chęć osiągnięcia łatwego sukcesu sprawia, że wkładamy na raz w ten maraton wszystkie siły, nie mając ich tyle by później przekroczyć metę. Najchętniej pobieglibyśmy też na skróty, gdyby było można. Tak bardzo przeraża nas podejmowanie tego ryzyka ponownie, ryzyka, że może się nie udać.
A podjęcie go to już pierwszy krok, który z każdym kolejnym staje się coraz łatwiejszy.
Jednak decydując się na niego, trzeba mieć świadomość, że sam krok nie sprawi, że osiągniemy wszystko, czego pragniemy. Wchodząc do gry, potrzeba wytrwałości, cierpliwości i równo rozłożonej siły, która starczy na całą drogę, która nas czeka. Potrzeba wiary w siebie oraz ujarzmienia strachu, który w każdym z nas drzemie i szepcze nam do ucha najgorsze scenariusze i efekty działań, które boimy się podjąć.
Nie słuchajmy się strachu, zaryzykujmy ale z rozsądkiem i biegnijmy w stronę celu!

Gorące Słońce muskające promieniami naszą twarz, piękna pogoda i przyjemne ciepło. Wszystko zwiastuje zbliżające się lato, a przede wszystkim nadchodzące wakacje i urlopy. Przyzwyczajeni do codziennych obowiązków, wstawania do dźwięku budzika i dnia zapełnionego po brzegi, gdy zaskakuje nas chwila wolności i odpoczynku, jesteśmy jakby zbici z tropu. Za często zdarza się, że nie wiemy jak te wolne chwile dobrze wykorzystać i nie żałować zmarnowanego czasu. Przy dłuższej chwili wolności zdaje sie, że będzie trwała ona wiecznie… Niestety wszystko co piękne, szybko się kończy. Gdy spoglądamy na kalendarz, okazuje sie, że to już ostatni dzień a my najchętniej wszelkie niezrealizowane plany upchnęlibyśmy w te ostatnie 24 godziny.
Warto więc z wolnego skorzystać naprawdę, a nie przeleżeć go jak kłoda, nic nie robiąc. Zazwyczaj na urlopie chcemy odbić sobie całe zmęczenie dnia codziennego i zadośćuczynić te wszystkie przechodzone kroki, leżąc w bezruchu ale przecież leżeć możemy nie tylko w domu a na przykład na plaży, nad wodą czy na trawie w parku, odprawiając sobie piknik.
Nie musimy także leżeć sami a w towarzystwie bliskich lub przyjaciół. Niby to samo a jak przyjemnie! W końcu odpoczywanie nie musi kończyć się w progu domu.
Zamiast siedzenia w czterech ścianach, razem z bliskimi i przyjaciółmi organizujmy wycieczki do nieznanego, spacery w miejsca, w których nas jeszcze nie było, wygrzewajmy się na słońcu i spędzajmy aktywnie czas, w końcu w zdrowym ciele, zdrowy duch!

W te wakacje zróbmy to, na co wcześniej nie mieliśmy czasu oraz odwagi. Niezależnie od pogody, czy chwilowych wątpliwości, w te wakacje zaryzykujmy i niczego nie żałujmy!

Ahoj przygodo!

Są ich wielkie góry, szafy pękają w szwach od ich ilości, w każdej minucie produkuje się ich setki tysięcy, miliony kupuje i równie dużo się ich wyrzuca. Ubrania to nasza pierwsza wizytówka, ale także ogromny ciężar dla planety, który wbrew pozorom pozostawia po sobie bardzo duży ślad.
Ich historia nie kończy się w momencie, kiedy przestają nam się podobać i lądują w koszu. Niestety, przepełniają one wysypiska i zaśmiecają planetę, choć mogłyby jeszcze długo służyć.
Jeśli ubrania lądują głęboko w szafie i popadają w zapomnienie, należy się ich pozbyć. Na to jest jednak o wiele więcej sposobów niż tylko wyrzucanie na śmietnik.

Ubraniom można nadać drugą młodość. Dostępne są nadruki, farby do ubrań, można je wyszyć lub poprzycinać. Nie wymaga to zdolności krawieckich a jedynie trochę inwencji twórczej! Jedno jest pewne, nikt nie będzie miał takich samych ciuchów, a oryginalność zawsze jest w modzie.

Można także oddać je w dobre ręce naszych przyjaciół i znajomych, którym posłużą jeszcze przez jakiś czas.
Nie zapominajmy także o potrzebujących i oddawajmy je na zbiórki lub do wyznaczonych miejsc.

Ubrania, które nam się znudziły a są w dobrym stanie można także sprzedać. Znajdziecie wiele stron i aplikacji, które świetnie się do tego nadają.
Wspieranie środowiska oraz zarobek to zdecydowanie podwójna wygrana.

Takie pozbycie się ubrań to już połowa sukcesu. Kupując je z drugiej ręki, szczególnie te na parę okazji, także wesprzemy środowisko.

Używane ubrania, czy nowe, nie ma to znaczenia, jeśli tylko kupujemy je z rozwagą!

Z czasem wszystko się zmienia. Nasze otoczenie zaczyna tracić barwy, a w jej miejsce wpycha się szara rzeczywistość. Łatwiej nas zranić, zdenerwować, popsuć nam humor. Uśmiech coraz rzadziej pojawia się na naszej twarzy, coraz łatwiej rzednie nam mina. Więcej nam potrzeba by na nowo na niej zagościł. Brak nam cierpliwości i radości życia. Zatracamy się w obowiązkach i problemach dorosłości, zapominając jak to było być dzieckiem.
Jednak ono jest gdzieś głęboko w nas, ale bardzo często wprost proporcjonalnie do mijających lat maleje i coraz trudniej je dostrzec.
Dobrze jest być dzieckiem, myślimy, dobrze żyć bez większych trosk. Określenie dziecięca radość nie jest przypadkowe.
Warto te wewnętrzne dziecko od czasu do czasu w sobie obudzić i pielęgnować je.
Być może na nowo będziemy musieli się nauczyć patrzeć na świat z innej perspektywy, nadać życiu nowych wartości i doceniać wszystko bardziej i mocniej.
Wyobraźmy sobie siebie z dzieciństwa. Czy te dziecko chciałoby abyśmy żyli w szarościach, bieli i czerni? Czy wolałoby życie pełne kolorów i radości?
Odpowiedź nasuwa się sama.
Dlatego nigdy nie zapominajmy o dziecku, które jest wewnątrz nas! Czasami dajmy jemu przejąć kontrolę, a życie z pewnością stanie się latwiejsze bo nie ma niczego piękniejszego niż dziecięca prostota ♥️
Wszystkiego najlepszego wszystkim małym i dużym dzieciom z okazji dnia dziecka!

Przemyka na naszych oczach, a jednak jest niezauważony. Nawet bacznie go obserwując nie jesteśmy w stanie go uchwycić. Przepływa nam przez palce, zupełnie topiąc się w tłumie. Nie doceniamy go, nie rozumiemy. Jest on naszym wrogiem i przyjacielem zarazem. Chcielibyśmy go cofać, przesuwać i zatrzymywać. Pragniemy kontroli, a ostatecznie i tak on wygrywa. Czas to towarzysz i przeciwnik z którym zmagamy się wszyscy. Gdyby tylko móc złapać go w garść… Robimy, co możemy by przemienić go w coś dobrego i efektywnego – z różnym skutkiem.

Aby go nie marnować i wykorzystać w całości najlepszym narzędziem jest stara, poczciwa organizacja a jej wspólnikiem jest znienawidzony przez miłośników spontaniczności plan. Gdy jesteśmy spóźnieni lub za wcześnie, gdy na naszą głowę zwala się masa nagromadzonych terminów do wypełnienia, gdy dnia nam brak, tylko ten duet jest w stanie sobie z tym poradzić.

• W organizacji najważniejsze jest by wyznaczać zadania mierząc ich znaczenie. Wszelkie wydarzenia, które muszą się odbyć idą na pierwszy plan i to wokół nich najlepiej planować jest dzień. Chcąc, nie chcąc musimy kategoryzować swoje działania i podzielić je przynajmniej na te priorytetowe, ważne, mniej ważne i te z którymi możemy poczekać nieco dłużej. Pomiędzy priorytetami, umieszczamy rzeczy ważne i mniej ważne. Resztę możemy zaplanować na inny dzień.

• Warto wyznaczyć sobie konkretny moment na planowanie tygodnia, chwilę, którą pozwoli nam to wszystko dograć i poskładać.

• Urokiem organizacji są wszelakie zapiski i listy zadań, które nie pozwolą na opóźnienia i zapomnienie, o ile będziemy je czytać!

• Musimy planować nie tylko pracę, czy codzienne obowiązki ale także czas wolny. Żyjemy szybko, a czas leci jeszcze szybciej, szczególnie, gdy wreszcie możemy odetchnąć. Dlatego by nie zmarnować ani minuty, której później możemy żałować musimy wykorzystać go jak najlepiej.

• Co najważniejsze, musimy słuchać się siebie. Nasz poziom energii i kondycja może wpłynąć na to jak przebiegnie dzień.

Musicie jednak wiedzieć, że nie ma jedynego właściwego systemu organizacji. Każdy z nas musi stworzyć swój tak, aby nie czuć się skutym kajdanami przewidywalności. Idealnego planu nie ma, prawdopodobnie nigdy nie będzie ale małe przygotowanie nigdy nie zaszkodzi!

Zniechęceni do działania uciekamy w cień i chowamy się w jego objęciach. Siedzimy w ukryciu, unikając wzroku i uwagi innych, licząc na to, że kryjówki tej nie uda się nikomu odnaleźć. Pełni nadziei, że maszerujący tłum obowiązków nas nie zauważy, przestajemy zwracać uwagę na mijający czas. Chcąc się urwać od pracy i porzucić wszelkie zobowiązania jedynie na chwilę, zbyt często wpadamy w bezdenną dziurę do której łatwiej trafić niż się z niej wydostać. Kusi nas złudna przyjemność nicnierobienia, która swoją drugą twarz, pazury i jej wszelkie skutki uboczne pokazuje dopiero, gdy tracimy czujność. I tak odpuszczamy sobie powoli wszystko, co miało być zrobione dzisiaj, a także jutro i w każdy kolejny dzień, aż zatracamy się zupełnie. Przestajemy od siebie wymagać czegokolwiek, jeśli tylko nie goni nas deadline. Dopiero wtedy zdajemy sobie sprawę z tego jak głęboko w tej dziurze tkwimy. A nie ma nic trudniejszego niż wrócenie do żywych po tak długim nicnierobieniu i wyrwanie się z tego wciągającego stylu bycia.
Jeśli trafiłeś do takiej dziury, zapewne zastanawiasz się jak się otrząsnąć z tego zapomnienia? Jak wziąć się w garść i zacząć w końcu działać?
Rzucenie się od razu na wszystkie obowiązki zapewne w niczym nie pomoże, tylko wyssie z nas resztę energii, którą i tak długo zbieraliśmy by z czymkolwiek ruszyć. Przede wszystkim powinniśmy zacząć stopniowo, od tego, co jest w tym momencie najważniejsze. W ten sposób uda nam się wrócić na dobry tor i łatwiej będzie działać dalej.
Niezawodna tutaj będzie też pozytywną energia, która nas zmotywuje. Zatem puśćcie sobie energiczna, przyjemną muzykę, zróbcie swój ulubiony napój i przygotujcie miejsce pracy tak, by było nam wygodnie.
Jednak tym, co najważniejsze po powrocie do czynnego działania jest utrzymanie go! Działać, działać i jeszcze raz działać, by nigdy nie trafić z powrotem do dziury nicnierobienia ♥️ A ja będę za Was trzymać kciuki!

Jak dobrze byłoby wszystko umieć odrazu! Ująć sobie zbędnego, ciążącego na sercu stresu, ciągłych potyczek i błędów. Oszczędzić czas oraz zakłopotanie towarzyszące nowym wyzwaniom. Bajką by było żyć bezbłędnie i bezstresowo!
Piękna, urocza, niczym spełnienie marzeń bajka, oglądana oczywiście w różowych okularach, dla dodania efektu. Byłaby czarująca! Ale nudna. Choć kolorowa, byłaby nijaka i zupełnie nie interesująca, a przede wszystkim bez morału.
Nawet kopciuszek musiał zgubić pantofelek, by ostatecznie żyć długo i szczęśliwie!
Myślicie – czyli jak w bajce, bo w końcu szczęśliwie. Ale szczęśliwie nigdy nie oznaczało bezbłędnie i łatwo.

Szczęście także oznacza perturbacje, omyłki i przeciwności losu, ponieważ to właśnie one do niego prowadzą. Błędy uczą, jak później ich unikać, trudne chwile pomagają docenić te, które zawsze były dobre, a każdy kłopot z którym musimy się zmierzyć to kolejna nauczka i doświadczenie na przyszłość.

Życie ani człowiek idealny nie istnieje i powiem Wam – to dobrze! Bo czym byłoby życie w którym nie byłoby miejsca na rozwój i poprawę? Jak by się żyło, gdyby niczego nie moglibyśmy się już nauczyć? Słodycz bez goryczy traci swoją wartość.

Najdoskonalsza jest zawsze niedoskonałość. Najdoskonalsza, bo naturalnie ludzka.

Czy to co nas otacza to wszystko prawda? Jak piękne jest życie tych, których codziennie widujemy w telewizji czy gazetach? Piękni, radośni, znani…
Często traktujemy ich jak wymiar sukcesu i upragnionego życia, pragniemy im dorównać, poczynając od wyglądu aż po ilość pieniędzy na koncie. Marzymy o tym by być na ich miejscu, dajemy się pochłonąć tej fantazji i chwytamy przynętę, którą zastawiają na nas media.
Zapatrzeni i pędzący w stronę świateł reflektorów, zostajemy nimi doszczętnie oślepieni.
Nie rozumiemy jak bardzo ten świat jest wyprodukowany i wyolbrzymiony. Jak wiele z tej idealnej wizji życia jest przekłamane lub zatajone.
Zupełnie zapominamy, jak wielki koszt trzeba ponieść aby znaleźć się w świetle fleszy, oddając swoje życie oraz prywatność w ręce innych. To niemalże jak pakt z diabłem, a przecież osoby znane to także ludzie, którzy przeżywają takie same uczucia jak my. Nie mają oni nadprzyrodzonej siły aby walczyć z nienawiścią, która w czasach internetu czai się za każdym rogiem, ani nie są robotami, których to nie dotyka.
Cierpią i radują się tak jak my, a gdy popełniają błąd, kamery są skierowane wprost na nich. Każdy ich ruch, gest, słowo jest wystawiony na krytykę, którą najczęściej generują zwykli ludzie.

Czy naprawdę jest to aż tak cudowne? Czy nasze, choć zwykłe życie naprawdę jest tak złe? Doceńmy to, co mamy!