Mówi się, że gdy ma się ład w domu, ma się ład w życiu i głowie. Nie bez powodu myśląc o porządku, synonimy, które przychodzą nam nam na myśl to harmonia i spokój.
Podświadomie wszyscy unikamy chaosu, a myśl, że wszystko może się posypać powoduje strach. Lubimy, gdy nasze życie jest ułożone i stabilne. W świecie, gdzie wszystko ma swoje miejsce o wiele łatwiej się funkcjonuje. A zalążek takiego świata to przede wszystkim nasz dom, w którym spędzamy najwięcej czasu i który jest dla nas schronieniem przed światem zewnętrznym. Gdy ten się wali, uciekamy właśnie do domu, naszego miejsca na ziemi, w którym nie musimy nikogo udawać i który wraz z zamknięciem drzwi chroni nasze tajemnice oraz nasze “ja”.
Chcąc uspokoić swoje szalejące myśli, ja też zabrałam się za robienie porządków. W nadziei, że je poskromię pozbyłam się tego, co już mi niepotrzebne a cała resztę ułożyłam jak należy. Zanurzając się we własnej głowie, trochę poczułam, że wraz z zapomnianymi i bezużytecznymi już drobiazgami, wyrzucałam także nużące i męczące mnie od jakiegoś czasu myśli. Choć brzmi to trywialnie, takie porządki mają też walor terapeutyczny. Analogią do własnego życia, ułatwiłam sobie rozważenie różnych spraw i ostateczne pozbycie się ich.
Reguła ta nie musi sprawdzać się u wszystkich, ale ja oczyścilam się i z nadzieją postanowilam, że teraz będę dbać o ład nie tylko w szufladach ale i w głowie.
A jak wy oczyszczacie swój umysł?

Plastikowy świat i sztuczne życie. Jesteśmy na prostej drodze do bycia częścią jednego, wielkiego przedstawienia, teatralnej gry opartej na wartości pieniądza i własnego zaspokojenia.

Pochłania nas świat, który idealny jest tylko z pozoru. Choć oświetlony kolorowymi neonami, kuszący pięknymi witrynami oraz uśmiechami prosto z okładek, budowany jest na fundamentach nie do końca dobrych i trwałych. Świat przepełniony sposobami na zaspokojenie naszych kolejnych zachcianek, zachęca nas do myślenia głównie o sobie i własnych potrzebach.

Zamiast o tym, co wspólne, co ważne i naprawdę dobre, atakowani zewsząd komunikatami i wizjami o coraz to wygodniejszym życiu, tracimy zupełnie głowę. Zaczynamy podążać drogą, która jest prostsza do przebycia. Zamiast iść dłużej, wolimy iść na skróty, niezależnie od tego jaką cenę musimy zapłacić.

Gdy coś się psuje, wolimy kupić nowe, niż naprawić stare. Gdy coś się nudzi, kandydatów na zajęcie jego miejsca jest masa.
Przebieramy w możliwościach, wyrzucając za siebie to co stare, nudne i niemodne, nie tracąc chwili na ostatnie spojrzenie. Łapiąc w dłonie to, co lepsze, nowsze i ciekawsze, góra za nami wciąż się powiększa. A koło te nie przestaje się kręcić. Nieprzerwanie trwa, zaśmiecając nie tylko świat a także nasze głowy.

Popadamy w zapomnienie, a jedyne, co potrafi uchwycić nasz wzrok błyszczy kusząco z oddali.
Możemy jednak jeszcze odwrócić głowę i przerwać te koło. Przestać wciąż brać, a zacząć dawać. Od siebie dla świata, który jeszcze istnieje i jakoś się trzyma.

Na drodze do marzeń, która nie jest najczęściej usłana różami, łatwo o potyczki i napotkanie przeszkody. Zdarza się potknąć, a nawet upaść, lecz to co ważne, by zawsze wstać. Nieraz sił już nam brak i o wiele łatwiej się poddać, niż iść dalej. Przychodzi zwątpienie, a nawet bezsilność. To kryzys, który musimy przetrwać by dążyć do celu.

W takich chwilach niezbędne jest zaparcie i konsekwencja. Bez nich nie uda nam się przejść ani kroku dalej. To filary, które nas podtrzymują podczas działania. Pomagają nam trwać w postanowieniu, a te z reguły nie są łatwe do utrzymania bo najczęściej wiążą się z trudnościami.

A gdy te są na horyzoncie, zamiast się zniechęcać, powinniśmy nabierać sił aby je przezwyciężyć.
Oczywiście, łatwo się mówi, trudniej robi… Jednak jest to do osiągnięcia!
Najważniejsze by zachować spokój i trzeźwość umysłu. Nie uginać kolana przed słabościami, a stać wyprostowanym i mówić sobie – dam radę!

Musimy wiedzieć, że każdy napotykany problem, to nie powód do poddania się, a jedynie lekcja na przyszłość, doświadczenie z którego w przyszłości będziemy mogli skorzystać. Musimy to przetrwać by później cieszyć się sukcesem. To tylko chwilowa walka, która minie a my na nowo rozkwitniemy.

Jesteśmy silni, jesteśmy wytrwali, jesteśmy wojownikami i damy radę. Choćby nie wiem co!

Berek to piękne wspomnienie dzieciństwa a także gra, w którą gram aż do teraz.
Niegdyś, co sił w nogach biegałam dokoła, z uśmiechem na ustach chcąc złapać towarzyszące mi dzieci. Głośne okrzyki radości następujące po haśle “ty go masz!” nie miały końca.
Gonię więc i dzisiaj, tylko, że tym razem za szczęściem. Tracąc oddech próbuje uchwycić jego cząstkę. Dotknąć, choć musnąć go pragnę, więc biegnę dalej.
Te wciąż przeze mnie niedoścignione z każdym mym krokiem zdaje się oddalać.
Nie jest na wyciągnięcie ręki, to nie łatwa zdobycz.

Czeka mnie więc zdająca się nie kończyć gra, która wymaga siły i wytrwałości. W rozgrywce zwanej życiem, to właśnie ta zdobycz rozdaje karty.

A ja wciąż biegnę i nie przestanę, bo wiem, że o szczęście czasem trzeba zawalczyć. Poświęcić coś i oddać, by ostatecznie uzyskać to, co najważniejsze.  Zmęczyć się, zezłościć i zasmucić, by później móc cieszyć się radością. Walczyć do utraty tchu, by móc odetchnąć z ulgą. Zaakceptować porażkę, by później triumfować.
Wszystko, co napotykamy na drodze w pogoni za szczęściem to cena jaką czasem musimy zapłacić. Musimy przetrwać wyścig, dzięki któremu nie będziemy musieli już biec ponownie. To gra, w którą trzeba zagrać aby ostatecznie ją zakończyć. Wszystko dla szczęścia.

Zatem nogi w ruch i czas przyspieszyć tempo. Może tym razem uda mi się złapać to, co wciąż mi umyka?

Sezon wakacyjny czas zacząć! Wszyscy się cieszymy, że nadeszło lato i oto idealna chwila na wyjazd daleko od domu, odpoczynek i na nowe przygody. Mamy zaplanowane przyszłe dni lub jeszcze szukamy celu naszej podróży. A z chwilą wyjazdu nie liczy się nic, tylko relaks i odpoczynek od szarej, monotonnej rzeczywistości.
W tym zapomnieniu z czasem naprawdę nie liczy się nic, umyka nam poczucie odpowiedzialności i widmo konsekwencji, bo w końcu są przecież wakacje.
A gdy nic się nie liczy, przestaje także się liczyć planeta i ilość śmieci, które na takim urlopie generujemy. Nie przejmujemy się tym, nie zwracamy na to uwagi, a stosy opakowań i butelek rosną. A te góry śmieci rosną znacznie, choć niezauważenie.
Gdy kosz nie jest nasz, ani sami tych śmieci nie wyrzucamy, gdy nie jesteśmy u siebie, ich ilość przestaje być dla nas widoczna. W końcu chcemy się bawić i niczego nie żałować.
Jeśli jednak zapomnimy o planecie na wakacjach, chcąc nie chcąc żałować będziemy.
Wolne nie zwalnia nas z obowiązku dbania o środowisko, o nasz dom, który przecież tak chętnie zwiedzamy wzdłuż i wszerz. Piękny świat, który chcemy oglądać i poznawać, jednocześnie staje się naszą ofiary dla chwili zapomnienia.
Wiec w te wakacje pilnujmy tego, aby nie śmiecić zbyt wiele, z rozsądkiem dokonywać zakupów i nie brać zbyt wiele jedzenia, którego z pewnością i tak nie zjemy. Pamiętajmy, że każda zbędna butelka, słomka, czy plastikowe opakowanie jest ciężarem dla planety, którego kiedyś ona nie zdoła unieść.

Nie jest łatwo podjąć ryzykowny krok. Zatrzymuje nas lęk i niepewność tego, co te ryzyko nam przyniesie. To jak oglądanie maratonu biegania. Odważni podejmują się wyścigu, choć nie zawsze dotrą do mety pierwsi, a czasem nawet w ogóle. Jednak biegną przed siebie, mimo niepewności co ten długi maraton im przyniesie. Przestraszeni podjęciem działania potrafimy tylko patrzeć jak inni biegną po swoje marzenia i cele. Nawet jeśli tym razem ich nie dogonią, przebędą kolejny i kolejny maraton, w końcu je spełniając.
Gdy wreszcie udaje nam się zdecydować na te krok, zdarza się, że popełniamy błąd w taktyce, który waży na naszym wyniku. Zamiast spokojnego biegu w stronę celu, częściej wolimy się rozbiec, a tuż przed metą hamujemy zupełnie bezsilni i wykończeni. Choć starczyłoby tylko parę kroków, my nie mamy już mocy. A wszystko przez zachłanność.
Chęć osiągnięcia łatwego sukcesu sprawia, że wkładamy na raz w ten maraton wszystkie siły, nie mając ich tyle by później przekroczyć metę. Najchętniej pobieglibyśmy też na skróty, gdyby było można. Tak bardzo przeraża nas podejmowanie tego ryzyka ponownie, ryzyka, że może się nie udać.
A podjęcie go to już pierwszy krok, który z każdym kolejnym staje się coraz łatwiejszy.
Jednak decydując się na niego, trzeba mieć świadomość, że sam krok nie sprawi, że osiągniemy wszystko, czego pragniemy. Wchodząc do gry, potrzeba wytrwałości, cierpliwości i równo rozłożonej siły, która starczy na całą drogę, która nas czeka. Potrzeba wiary w siebie oraz ujarzmienia strachu, który w każdym z nas drzemie i szepcze nam do ucha najgorsze scenariusze i efekty działań, które boimy się podjąć.
Nie słuchajmy się strachu, zaryzykujmy ale z rozsądkiem i biegnijmy w stronę celu!

Gorące Słońce muskające promieniami naszą twarz, piękna pogoda i przyjemne ciepło. Wszystko zwiastuje zbliżające się lato, a przede wszystkim nadchodzące wakacje i urlopy. Przyzwyczajeni do codziennych obowiązków, wstawania do dźwięku budzika i dnia zapełnionego po brzegi, gdy zaskakuje nas chwila wolności i odpoczynku, jesteśmy jakby zbici z tropu. Za często zdarza się, że nie wiemy jak te wolne chwile dobrze wykorzystać i nie żałować zmarnowanego czasu. Przy dłuższej chwili wolności zdaje sie, że będzie trwała ona wiecznie… Niestety wszystko co piękne, szybko się kończy. Gdy spoglądamy na kalendarz, okazuje sie, że to już ostatni dzień a my najchętniej wszelkie niezrealizowane plany upchnęlibyśmy w te ostatnie 24 godziny.
Warto więc z wolnego skorzystać naprawdę, a nie przeleżeć go jak kłoda, nic nie robiąc. Zazwyczaj na urlopie chcemy odbić sobie całe zmęczenie dnia codziennego i zadośćuczynić te wszystkie przechodzone kroki, leżąc w bezruchu ale przecież leżeć możemy nie tylko w domu a na przykład na plaży, nad wodą czy na trawie w parku, odprawiając sobie piknik.
Nie musimy także leżeć sami a w towarzystwie bliskich lub przyjaciół. Niby to samo a jak przyjemnie! W końcu odpoczywanie nie musi kończyć się w progu domu.
Zamiast siedzenia w czterech ścianach, razem z bliskimi i przyjaciółmi organizujmy wycieczki do nieznanego, spacery w miejsca, w których nas jeszcze nie było, wygrzewajmy się na słońcu i spędzajmy aktywnie czas, w końcu w zdrowym ciele, zdrowy duch!

W te wakacje zróbmy to, na co wcześniej nie mieliśmy czasu oraz odwagi. Niezależnie od pogody, czy chwilowych wątpliwości, w te wakacje zaryzykujmy i niczego nie żałujmy!

Ahoj przygodo!

Są ich wielkie góry, szafy pękają w szwach od ich ilości, w każdej minucie produkuje się ich setki tysięcy, miliony kupuje i równie dużo się ich wyrzuca. Ubrania to nasza pierwsza wizytówka, ale także ogromny ciężar dla planety, który wbrew pozorom pozostawia po sobie bardzo duży ślad.
Ich historia nie kończy się w momencie, kiedy przestają nam się podobać i lądują w koszu. Niestety, przepełniają one wysypiska i zaśmiecają planetę, choć mogłyby jeszcze długo służyć.
Jeśli ubrania lądują głęboko w szafie i popadają w zapomnienie, należy się ich pozbyć. Na to jest jednak o wiele więcej sposobów niż tylko wyrzucanie na śmietnik.

Ubraniom można nadać drugą młodość. Dostępne są nadruki, farby do ubrań, można je wyszyć lub poprzycinać. Nie wymaga to zdolności krawieckich a jedynie trochę inwencji twórczej! Jedno jest pewne, nikt nie będzie miał takich samych ciuchów, a oryginalność zawsze jest w modzie.

Można także oddać je w dobre ręce naszych przyjaciół i znajomych, którym posłużą jeszcze przez jakiś czas.
Nie zapominajmy także o potrzebujących i oddawajmy je na zbiórki lub do wyznaczonych miejsc.

Ubrania, które nam się znudziły a są w dobrym stanie można także sprzedać. Znajdziecie wiele stron i aplikacji, które świetnie się do tego nadają.
Wspieranie środowiska oraz zarobek to zdecydowanie podwójna wygrana.

Takie pozbycie się ubrań to już połowa sukcesu. Kupując je z drugiej ręki, szczególnie te na parę okazji, także wesprzemy środowisko.

Używane ubrania, czy nowe, nie ma to znaczenia, jeśli tylko kupujemy je z rozwagą!

Z czasem wszystko się zmienia. Nasze otoczenie zaczyna tracić barwy, a w jej miejsce wpycha się szara rzeczywistość. Łatwiej nas zranić, zdenerwować, popsuć nam humor. Uśmiech coraz rzadziej pojawia się na naszej twarzy, coraz łatwiej rzednie nam mina. Więcej nam potrzeba by na nowo na niej zagościł. Brak nam cierpliwości i radości życia. Zatracamy się w obowiązkach i problemach dorosłości, zapominając jak to było być dzieckiem.
Jednak ono jest gdzieś głęboko w nas, ale bardzo często wprost proporcjonalnie do mijających lat maleje i coraz trudniej je dostrzec.
Dobrze jest być dzieckiem, myślimy, dobrze żyć bez większych trosk. Określenie dziecięca radość nie jest przypadkowe.
Warto te wewnętrzne dziecko od czasu do czasu w sobie obudzić i pielęgnować je.
Być może na nowo będziemy musieli się nauczyć patrzeć na świat z innej perspektywy, nadać życiu nowych wartości i doceniać wszystko bardziej i mocniej.
Wyobraźmy sobie siebie z dzieciństwa. Czy te dziecko chciałoby abyśmy żyli w szarościach, bieli i czerni? Czy wolałoby życie pełne kolorów i radości?
Odpowiedź nasuwa się sama.
Dlatego nigdy nie zapominajmy o dziecku, które jest wewnątrz nas! Czasami dajmy jemu przejąć kontrolę, a życie z pewnością stanie się latwiejsze bo nie ma niczego piękniejszego niż dziecięca prostota ♥️
Wszystkiego najlepszego wszystkim małym i dużym dzieciom z okazji dnia dziecka!