Gdzieś w koszach na śmieci, chowają się po kątach, jeśli tylko nie dorwały się do nich uliczne zwierzęta, na wysypiskach tworzą ogromne stosy, przysłaniające już wzrok, z wiatrem wędrują po ulicach — resztki jedzenia. Suche kromki chleba, nadgryzione jabłka, niedojedzone obiady, codziennie wyrzucamy ich kilogramy. Idziemy do sklepu, zapełniamy lodówkę i zapominamy o różnych produktach, a ich termin ważności upływa. Kupujemy z ochoty, nie z potrzeby. Nie jemy, by żyć, a żyjemy, by jeść.
Gdy żywność się zmarnuje, zawsze możemy podejść do sklepu i wsadzić nowe do koszyka. Nie potrzebujemy włóczni, by polować na jedzenie, nie musimy zbierać go samemu. Nie jesteśmy w tym procesie od początku do końca, tak jak kiedyś to wyglądało. Być może dlatego jego wartość dla nas zaczęła spadać. Spożywanie posiłków powoli przestaje być w jakiś sposób celebracją i wynikiem ciężkiej pracy nad zdobyciem jej, a po prostu produktem jednym z wielu.
W nowoczesnym świecie nikt nie martwi się losem bułki czy pomidora. W końcu pól z pszenicą jest pod dostatkiem, a w razie nieurodzaju można ją importować. To jak proste równanie.
Jednak to równanie nie jest uniwersalne, ponieważ Ziemia ma limity, które my konsekwentnie przekraczamy i naruszamy. Wysysamy z niej wszystko, co można zjeść, wykorzystać i przerobić na pieniądze. Czerpiemy jak ze studni bez dna, garściami napychamy jej kosztem kieszenie. Wzbogacamy się, jednocześnie żyjąc na kredyt, który wciąż się powiększa. W większości nie oferujemy nic w zamian, biorąc i wyciągając ręce po więcej. A ten niekończący się kredyt, z głową podniesioną do góry, bez wstydu i refleksji, spłacamy jej własnym majątkiem.

PS.:Dzisiaj obchodzimy Dzień Żywności 🍓 dlatego zachęcam do przeczytania artykułu o wykorzystaniu ich resztek!

Wokół nas ciągły szum, jeden przekrzykuje drugiego, wylewamy z siebie potok słów, każdy chce dorzucić swoje trzy grosze. Mówimy, rozmawiamy, kłócimy się, wszystko za ich pomocą.

Niczym wystrzeliwane z procy czasem działają jak broń, przypominają ostrze miecza i zakreślają rany na naszym sercu. Ich siła uderzenia i umiejętność zadawania bólu jest wciąż lekceważona, dlatego rzucamy nimi jakby były tylko atrapą prawdziwej broni. Dla żartu, dla śmiechu, dla poczucia dominacji, wykorzystujemy je na wiele złych sposobów, nie doceniając ich wartości. Myślimy, że słowa nie ranią, dopóki ich ostrze nie jest skierowane w naszą stronę, dopóki to my trzymamy rękojeść. Robimy to chcący i nie chcący, z niewiedzy, ignorancji, nieświadomości. W końcu ślady po nich nie zostawiają krwawych plam.

Na szczęście, słowa nie tylko potrafią ranić, ale też leczyć i naprawiać. Mogą dodawać ciepła, otuchy, edukować i łagodzić. Za każdą obrazą, może w kolejce stać przecież “przepraszam”. Po słowie, które zraniło, można powiedzieć “żałuję”. Istnieje tak wiele dobrych, przyjemnych, miłych słów, które można wstawić zamiast a przynajmniej po tych, które zostawiają przykry ślad.

W końcu nóż nie musi służyć do zadawania ran. Staje się on bronią w naszych rękach jedynie wtedy, gdy go w tym celu wykorzystujemy.

Są dni, w które nic się nie układa. Każdy nasz ruch jest otoczony aurą niepowodzenia, jesteśmy nie w sosie, a nasza twarz przywdziewa grymas. Wewnętrznie czujemy, że możemy popełnić błąd, dlatego jesteśmy niepewni niczego i nikogo. Niemalże jak dzikie zwierzę, podchodzimy do nieznanego z dozą nieufności. Ostrożnie, bez gwałtownych ruchów, pochopnych decyzji, bo przypadkiem może się nie udać.

Kalendarz nie pokazuje piątku trzynastego, to po prostu zwykłe dni bez pechowego zabarwienia. Wstaliśmy lewą nogą, rozpoczęliśmy dzień rozgoryczeni, a reszta potoczyła się jak domino. Ponieważ od rana jesteśmy niezadowoleni i nastawieni na niepowodzenie, wszędzie je ujrzymy, nawet tam, gdzie go nie ma. Te negatywne podejście nie pozwala nam na obiektywną ocenę sytuacji. Nasze spojrzenie już przybrało czarno-białe kolory i obrało najgorszy scenariusz.

Dopóki myślimy, że wydarzy się coś złego, to znajdziemy coś, co będzie wpisywać się w taką kolej rzeczy. Dopóki myślimy, że wszystko jest złe, nie zwrócimy uwagi na to, co dobre. Jeśli sami mamy grymas na twarzy, nie zobaczymy nigdzie uśmiechu. Dopasowujemy otoczenie do naszej narracji, przymykamy oko, ignorujemy — nieumyślnie i niezamierzenie otaczamy się tym, co przykre, niemiłe i smutne.

To uśmiechem dodajemy koloru do szaro-burego dnia i nadajemy mu zupełnie inny scenariusz.

Żyjemy w ciągłym nadmiarze, prześladuje nas przesyt, wciąż gromadzimy i kumulujemy, a najbardziej to, co nam nie potrzebne. Zamiast naprawiać, kupujemy nowe, gdy się znudzimy, wyrzucamy bez zastanowienia. Choćby nie wiem jak dużo byśmy mieli, zawsze jest za mało, wciąż czegoś nam brak.
Nie przyzwyczajamy się, bo szkoda zaangażowania, w końcu już niedługo zastąpimy to czymś nowszym. Nie pielęgnujemy, nie dbamy, nie szanujemy. Żyjemy z dnia na dzień, postępujemy niemalże mechanicznie, bez względu na konsekwencje naszych czynów, jak otępiali podążamy krok za krokiem za innymi.
Ciężko tu szukać winnego, nauczeni jesteśmy takiego życia – przepych, nieustanny konsumpcjonizm. Zamiast człowiekiem, stajemy się już tylko konsumentem. To produkt stoi na piedestale, to jemu zaczynamy się podporządkowywać. A jest ich tak dużo, że niełatwo jest wybrać.
Opakowanie w opakowaniu, przeganiają się w motywach, bo któreś musi być lepsze, któreś ostatecznie musi trafić do naszego koszyka. Niekończącą się serią produktów zaśmiecamy swoje życie, umysł i środowisko. Generujemy niezliczoną ilość śmieci, której nie jesteśmy w stanie przetworzyć ani zlikwidować. Uginamy się pod ich ciężarem, choć w odbiciu witryn sklepowych tego nie widać. Niemalże łamiemy się w pół, ale dokładamy więcej na nasze barki. Wszystko dla niej – chwili satysfakcji, po której znowu pozostaje pustka, którą bez przerwy pragniemy wypełnić.

Rozglądamy się, wsłuchujemy w opowieści ludzi, obserwujemy i analizujemy ich życia. Jednym się powodzi bardziej, drugim mniej. Zestawiamy jak wykres siebie i ich. Szukamy swoich złych stron, powodów mniejszego powodzenia, karcimy się za gorsze wyniki. Traktujemy życie jak zawody, prześcigamy się nawzajem w osiągnięciach. Bez przerwy porównujemy swój wygląd, zachowanie, doświadczenia i sukcesy. Chcemy być lepsi, chcemy być kimś. Byleby zawsze o krok do przodu.

Możemy traktować to jako paliwo napędowe, motywację do działania i czerpać z tego. Jednak kiedy następuje granica pomiędzy zdrową rywalizacją, a obsesją na punkcie bycia tym lepszym? Ciężko ją wyczuć, jeśli zabrniemy zbyt daleko. Wtedy zatracamy się do reszty i w każdej sytuacji jesteśmy w stanie szukać porównania, które najczęściej tylko nam umniejsza. Popadamy w paranoję i jedynym wyznacznikiem naszego poczucia wartości staje się inny człowiek. We wszystkim szukamy powodu do rywalizacji, a przegrywając pogardzamy sobą i słabymi umiejętnościami.

Tak wygląda droga do niskiej samooceny. A gdy dotrzemy do celu, drogą powrotną staje się labirynt, w którego samym środku jesteśmy my. Zupełnie nieprzygotowani na taki obrót spraw, zagubieni, nie rozumiejący jak właściwie znaleźliśmy się w tym punkcie.

Wydaje się, że już nie ma odwrotu ale można stamtąd wyjść. Uzbrojeni w wolę walki, z chęcią uleczenia, pragnieniem zdrowego podejścia do siebie samego, można zebrać się w siłę i podjąć się powrotu, po wielu próbach wydostając się z tego przeklętego labiryntu. Można, bo w końcu sama z niego wyszłam.

Wsłuchuję się w dźwięk ulewy, która stuka wytrwale o szybę mego okna. Mogłabym liczyć każdą kroplę, ponieważ ich odgłos nie pozwala mi spać. Wszystkie myśli, które przypływają z każdą z nich, dręczą i wprawiają w rozdrażnienie.

Są różne rodzaje deszczu – przyjemny, który usypia nas niczym kołysanka, ten, który najlepiej towarzyszy nam przy kubku herbaty i książce oraz przykry, który z nieba spływa wraz z niezrozumiałym smutkiem i poczuciem samotności, które ogarnia nas całych. Wtem po kolana toniemy w bolesnych wspomnieniach i utrapieniach, a słone łzy dołączają do deszczowej melodii wystukiwanej na zewnątrz. Łatwiej nam płakać, gdy dźwięk naszego przygnębienia zlewa się z naturą. Porzucamy kontrolę, ściągamy maskę i w prywatności otwieramy serce, które cierpliwie znosiło wszystkie małe obicia, stłuczenia i rany.

W te bezsenne noce, choć mają one gorzki smak, po długich parnych dniach, w końcu oddychamy pełną piersią. Wraz z powietrzem, lżejszy staje się ciężar, który unosiła nasza dusza. Odczuwamy ulgę, bo znowu przez chwile mogliśmy być surową wersją siebie, zbędną o konwenanse, formalne przebranie, które przywdziewamy na co dzień.

Niczym szaleni, na moment stajemy w samym środku tej niepogody i mokniemy. Pozwalamy by ten deszcz, który jest jednocześnie utrapieniem, jak i oczyszczeniem, zmył z nas ból, który wszyscy czasem w sobie nosimy.

Tik, tak, tik, tak. Wskazówki zegara wędrują sekunda za sekundą, ten wybija godziny, a my ignorujemy odgłos jego mechanicznego serca. Zapatrzeni w telefony przesuwamy palcem po ekranie, jak zahipnotyzowani wpatrujemy się w obrazy na telewizorze, muzyce dopływającej ze słuchawek w naszych uszach pozwalamy zagłuszyć jego tykanie. Uciszamy poczucie winy, ignorujemy głos rozsądku, podpowiadający nam, że upływa nam bardzo cenny czas.

Życie przemyka nam przed oczami, mijamy się z nim na ulicy i nie zwracamy uwagi na jego obecność, tłumami pędzimy do pracy, do szkoły, odhaczyć obowiązki na liście zadań. Codziennie niemalże czeka nas to samo, monotonia, walka o przetrwanie w świecie, który w niezrozumiałym tempie gna do przodu. A gdy wreszcie spowalnia, brak nam sił, by wychodzić naprzeciw codziennej rutynie. Siadamy i pochłaniamy informacje niczym powietrze, karmimy się tym, zapychamy do rozpuku, aż nie umiemy się ruszyć. Na wyciągnięcie ręki mamy wszystko – rozrywkę, relaks i pocieszenie. Zapominamy o pięknym słońcu, które właśnie zachodzi za oknem, o ciepłym deszczu, który spływa po naszym oknie i o tych, którzy są obok nas.

Zamiast tworzyć wspomnienia, zapamiętywać piękny obraz świata i bliskich, zamiast rozmawiać, coraz bardziej odpływamy do świata, który w rzeczywistości nie istnieje. Pozwalamy, by czas upływał, rok za rokiem pałaszował nasze najlepsze lata, bo nie żyjemy swoim życiem a obok niego. Widzimy, jak się starzejemy, jak coraz więcej wspomnień gdzieś umyka, jak kurz zebrał się na zegarze, aż znajdujemy się w punkcie, który niczym ruchome piaski, wciąga nas na dno.

Możemy jeszcze wyciągnąć słuchawki, chwycić za pilot i wyłączyć telewizor, odwrócić wzrok od telefonu, możemy jeszcze zawrócić i się obudzić, jeśli tylko usłyszymy jego dźwięk – który z każdym biciem, skraca to, co mamy najcenniejsze.

Żółty, niebieski, zielony, brązowy, czarny — wszystko wydaje się proste. Kolorów uczyliśmy się jeszcze zanim poszliśmy do szkoły. Każdy z nich ma przypisane przeznaczenie, z którym oswajamy się od lat. Mimo głośnych okrzyków o ich znaczeniu, nieprzerwanych kampanii we wszelkich mediach i głosu rozsądku, który gdzieś z tyłu głowy daje o sobie znać, niektórzy wciąż gubią się w idei segregacji śmieci. Błądzą między koszami, ostatecznie lądując przy tym, który jest najwygodniejszy, bo jest najbliżej, bo jest niepełny, bo lepiej wygląda.

Kolor? Kosz to kosz.

Brak świadomości, lenistwo, ignorancja to bardzo silne szkodniki. Niszczą, psują, rujnują, a człowiek pod ich władaniem lekceważy środowisko, lekceważy sąsiada i lekceważy siebie. Bagatelizując, sieje zniszczenie na swojej planecie, w swoim domu i życiu. Pozornie oszczędzając czas i upraszczając sobie egzystencję, tak naprawdę ją skraca.
Segregowanie odpadów to prosta czynność, niewymagająca od nas nie wiele więcej niż nieco chęci i paru minut w skali dnia, jednak wciąż, choć mamy pozornie uświadomione społeczeństwo, segregacja sprawia swego rodzaju trudność, której nawet kary często nie są w stanie stłumić.

Sęk w tym, że brak nam prawdziwej, szczerej świadomości i troski o to, co nas otacza. Zamiast wziąć pod uwagę, co może stać się w przyszłości, myślimy o tu i teraz. Teraz liczy się nasza wygoda, nasz czas, a o to, co kiedyś pomartwimy się jutro.
Tylko co, gdy w końcu jutro nie nadejdzie?