Rozglądamy się, wsłuchujemy w opowieści ludzi, obserwujemy i analizujemy ich życia. Jednym się powodzi bardziej, drugim mniej. Zestawiamy jak wykres siebie i ich. Szukamy swoich złych stron, powodów mniejszego powodzenia, karcimy się za gorsze wyniki. Traktujemy życie jak zawody, prześcigamy się nawzajem w osiągnięciach. Bez przerwy porównujemy swój wygląd, zachowanie, doświadczenia i sukcesy. Chcemy być lepsi, chcemy być kimś. Byleby zawsze o krok do przodu.

Możemy traktować to jako paliwo napędowe, motywację do działania i czerpać z tego. Jednak kiedy następuje granica pomiędzy zdrową rywalizacją, a obsesją na punkcie bycia tym lepszym? Ciężko ją wyczuć, jeśli zabrniemy zbyt daleko. Wtedy zatracamy się do reszty i w każdej sytuacji jesteśmy w stanie szukać porównania, które najczęściej tylko nam umniejsza. Popadamy w paranoję i jedynym wyznacznikiem naszego poczucia wartości staje się inny człowiek. We wszystkim szukamy powodu do rywalizacji, a przegrywając pogardzamy sobą i słabymi umiejętnościami.

Tak wygląda droga do niskiej samooceny. A gdy dotrzemy do celu, drogą powrotną staje się labirynt, w którego samym środku jesteśmy my. Zupełnie nieprzygotowani na taki obrót spraw, zagubieni, nie rozumiejący jak właściwie znaleźliśmy się w tym punkcie.

Wydaje się, że już nie ma odwrotu ale można stamtąd wyjść. Uzbrojeni w wolę walki, z chęcią uleczenia, pragnieniem zdrowego podejścia do siebie samego, można zebrać się w siłę i podjąć się powrotu, po wielu próbach wydostając się z tego przeklętego labiryntu. Można, bo w końcu sama z niego wyszłam.

Wsłuchuję się w dźwięk ulewy, która stuka wytrwale o szybę mego okna. Mogłabym liczyć każdą kroplę, ponieważ ich odgłos nie pozwala mi spać. Wszystkie myśli, które przypływają z każdą z nich, dręczą i wprawiają w rozdrażnienie.

Są różne rodzaje deszczu – przyjemny, który usypia nas niczym kołysanka, ten, który najlepiej towarzyszy nam przy kubku herbaty i książce oraz przykry, który z nieba spływa wraz z niezrozumiałym smutkiem i poczuciem samotności, które ogarnia nas całych. Wtem po kolana toniemy w bolesnych wspomnieniach i utrapieniach, a słone łzy dołączają do deszczowej melodii wystukiwanej na zewnątrz. Łatwiej nam płakać, gdy dźwięk naszego przygnębienia zlewa się z naturą. Porzucamy kontrolę, ściągamy maskę i w prywatności otwieramy serce, które cierpliwie znosiło wszystkie małe obicia, stłuczenia i rany.

W te bezsenne noce, choć mają one gorzki smak, po długich parnych dniach, w końcu oddychamy pełną piersią. Wraz z powietrzem, lżejszy staje się ciężar, który unosiła nasza dusza. Odczuwamy ulgę, bo znowu przez chwile mogliśmy być surową wersją siebie, zbędną o konwenanse, formalne przebranie, które przywdziewamy na co dzień.

Niczym szaleni, na moment stajemy w samym środku tej niepogody i mokniemy. Pozwalamy by ten deszcz, który jest jednocześnie utrapieniem, jak i oczyszczeniem, zmył z nas ból, który wszyscy czasem w sobie nosimy.

Tik, tak, tik, tak. Wskazówki zegara wędrują sekunda za sekundą, ten wybija godziny, a my ignorujemy odgłos jego mechanicznego serca. Zapatrzeni w telefony przesuwamy palcem po ekranie, jak zahipnotyzowani wpatrujemy się w obrazy na telewizorze, muzyce dopływającej ze słuchawek w naszych uszach pozwalamy zagłuszyć jego tykanie. Uciszamy poczucie winy, ignorujemy głos rozsądku, podpowiadający nam, że upływa nam bardzo cenny czas.

Życie przemyka nam przed oczami, mijamy się z nim na ulicy i nie zwracamy uwagi na jego obecność, tłumami pędzimy do pracy, do szkoły, odhaczyć obowiązki na liście zadań. Codziennie niemalże czeka nas to samo, monotonia, walka o przetrwanie w świecie, który w niezrozumiałym tempie gna do przodu. A gdy wreszcie spowalnia, brak nam sił, by wychodzić naprzeciw codziennej rutynie. Siadamy i pochłaniamy informacje niczym powietrze, karmimy się tym, zapychamy do rozpuku, aż nie umiemy się ruszyć. Na wyciągnięcie ręki mamy wszystko – rozrywkę, relaks i pocieszenie. Zapominamy o pięknym słońcu, które właśnie zachodzi za oknem, o ciepłym deszczu, który spływa po naszym oknie i o tych, którzy są obok nas.

Zamiast tworzyć wspomnienia, zapamiętywać piękny obraz świata i bliskich, zamiast rozmawiać, coraz bardziej odpływamy do świata, który w rzeczywistości nie istnieje. Pozwalamy, by czas upływał, rok za rokiem pałaszował nasze najlepsze lata, bo nie żyjemy swoim życiem a obok niego. Widzimy, jak się starzejemy, jak coraz więcej wspomnień gdzieś umyka, jak kurz zebrał się na zegarze, aż znajdujemy się w punkcie, który niczym ruchome piaski, wciąga nas na dno.

Możemy jeszcze wyciągnąć słuchawki, chwycić za pilot i wyłączyć telewizor, odwrócić wzrok od telefonu, możemy jeszcze zawrócić i się obudzić, jeśli tylko usłyszymy jego dźwięk – który z każdym biciem, skraca to, co mamy najcenniejsze.

Żółty, niebieski, zielony, brązowy, czarny — wszystko wydaje się proste. Kolorów uczyliśmy się jeszcze zanim poszliśmy do szkoły. Każdy z nich ma przypisane przeznaczenie, z którym oswajamy się od lat. Mimo głośnych okrzyków o ich znaczeniu, nieprzerwanych kampanii we wszelkich mediach i głosu rozsądku, który gdzieś z tyłu głowy daje o sobie znać, niektórzy wciąż gubią się w idei segregacji śmieci. Błądzą między koszami, ostatecznie lądując przy tym, który jest najwygodniejszy, bo jest najbliżej, bo jest niepełny, bo lepiej wygląda.

Kolor? Kosz to kosz.

Brak świadomości, lenistwo, ignorancja to bardzo silne szkodniki. Niszczą, psują, rujnują, a człowiek pod ich władaniem lekceważy środowisko, lekceważy sąsiada i lekceważy siebie. Bagatelizując, sieje zniszczenie na swojej planecie, w swoim domu i życiu. Pozornie oszczędzając czas i upraszczając sobie egzystencję, tak naprawdę ją skraca.
Segregowanie odpadów to prosta czynność, niewymagająca od nas nie wiele więcej niż nieco chęci i paru minut w skali dnia, jednak wciąż, choć mamy pozornie uświadomione społeczeństwo, segregacja sprawia swego rodzaju trudność, której nawet kary często nie są w stanie stłumić.

Sęk w tym, że brak nam prawdziwej, szczerej świadomości i troski o to, co nas otacza. Zamiast wziąć pod uwagę, co może stać się w przyszłości, myślimy o tu i teraz. Teraz liczy się nasza wygoda, nasz czas, a o to, co kiedyś pomartwimy się jutro.
Tylko co, gdy w końcu jutro nie nadejdzie?

Nie lubimy czekać. Gdy podejmujemy decyzję o zmianie i rozpoczynamy jej proces, efektów oczekujemy natychmiast. Z niecierpliwością przekładamy kartki w kalendarzu i zerkamy na zegarek, lekko przytupując nogą. Irytujemy się, mamy ochotę wyrywać włosy z głowy w tym całym czekaniu. Brak szybkich efektów de motywuje nas i często sprawia, że poddajemy się niemalże tak szybko, jak zaczęliśmy. Wtedy denerwujemy się jeszcze bardziej, bo odczuwamy własną porażkę i widzimy, jak bardzo brakuje nam silnej woli, a to nie jest obraz siebie, jaki chcemy zobaczyć. Pragniemy być silni, zmotywowani, niezwyciężeni i bardzo często – idealni, jednak każda nieudana próba zmiany według nas jest odzwierciedleniem słabości i nieosiągalnej wizji siebie.
Jeśli chcemy coś w sobie naprawić, przekształcić czy usprawnić najważniejszy jest czas. Nigdy nie zrobimy tego bez długich miesięcy prób, pomyłek i potyczek, które musimy zaakceptować na tej drodze. Zamiast ich unikać, należy traktować je jak krok bliżej do sukcesu.
To efekty są naszą motywacją i zajmują dużą część naszych myśli. Mogą one stać się jadem, który doprowadza nas do szaleństwa. Gdy pokona zdrowy rozsądek, my skupiamy się już jedynie na tym, by ujrzeć to, o co tak długo walczymy. Jest to nieprzyjemne następstwo niecierpliwości.
Można go uniknąć, rozumiejąc istotę czasu w kontekście zmian, tego, że jest on najważniejszym czynnikiem, który zaaprobowany, może zaprowadzić nas do sukcesu. Wtedy, trapiąca myśl o tym, czego nie umiemy się doczekać, może ustąpić w cień, co jakiś czas przypominając o swoim istnieniu. Gdy zapominamy o czasie, odcinamy się od tego, co kiedyś wciąż zaprzątało nam głowę i nim się obejrzymy, widzimy upragniony rezultat.
Ponieważ czas może być wrogiem albo sprzymierzeńcem, w zależności od tego, jak będziemy go traktować.

Zdarza się, że tkwimy w miejscu. Jakaś nieznana siła trzyma nas za kostki, nie pozwalając się ruszyć a my z czasem nawet nie próbujemy. Na początku nie czujemy tego ucisku, a jego ślad potrafimy wytłumaczyć sobie przypadkiem, wyjątkiem od reguły. Nie traktujemy go jak ostrzeżenia, że zatraciliśmy się w codzienności i zaakceptowaliśmy jej tok.

To przyzwyczajenie do aktualnego stanu rzeczy, które nas więzi. Przyzwyczajenie niezależne od tego, jak trudno jest sunąć przez dni tygodnia, ignorujące wyraźne sygnały, że już dawno, to co robimy nie sprawiało nam radości. To praca, która w odróżnieniu od teraz, wcześniej nie powodowała stresu czy niechęci, to znajomości, które od dawna przynoszą jedynie nieprzyjemne doświadczenia i życie, które przestało być nasze.

Dlaczego jesteśmy w stanie to znosić przez miesiące a nawet lata? To nie siła woli, a przerażenie, towarzyszące każdej zmianie, te oczywiście będące częścią natury człowieka. Gdzieś jednak zatarła się granica między tymże strachem, a zupełną biernością. Człowiek może się bać, ale idzie on dalej, bo nie ma możliwości by usiąść i się poddać – przecież jeszcze nie raz spotka się z tym uczuciem. Gdyby ciągle żyć w strachu, całe życie umknęło by nam przed oczami.

Zmiany to zawiły, złożony, nie należący do najłatwiejszych proces, a te zanim dojdą do skutku w życiu, uprzedzone są przekształceniami w nas samych – nic dziwnego, że wzbudza to w nas niepokój. Zupełnie reorganizujemy nasze dotychczasowe myślenie, odważając się na krok w przód. Co będzie dalej? A co jeśli będzie jeszcze gorzej? Dreszczyk emocji i ekscytacja giną gdzieś w tle, gdy dręczą nas przykre wizje i chłodne myśli. Ten niekończący się proces myślowy spędza nam sen z powiek, jednak to tym rozpoczyna się każda późniejsza decyzja, jaką podejmiemy i wcielimy w życie, w motywacji do udoskonalenia i pragnąc dla siebie jak najlepszego życia, na które jak najbardziej zasługujemy.

Zatopić się w nie czuciu, zamiast dławić się myślami. Zamknąć bramę umysłu, nie dopuszczając do ciągłej kontemplacji. Wymknąć się świadomości po kryjomu i odciąć się na chwilę. Oderwać się od rzeczywistości i pozwolić by upływał czas a z nim każde zmartwienie. Umknąć alarmowi, który przywołuje nas do życia.

Każdy chciałby się co jakiś czas odciąć, wyłączyć i wygłuszyć wszystkie myśli. To nic złego pragnąć wytchnienia. W tym całym chaosie zwanym życiem, nie kończącym się biegu, którego meta ciągle się oddala, mało kto ma czas na zapomnienie. Co krok rzeczywistość daje nam o sobie znać i przypomina o codziennych obowiązkach i zmartwieniach. Nawet gdy uda nam się na chwilę oderwać od niej myśli, odnosimy wrażenie, że jej cień obserwuje nas z oddali, czekając na odpowiedni moment by zaatakować.

Nadchodzi jednak ta chwila wskazana na odpoczynek – czy to urlop, czy weekend. Moment wytchnienia, który pragniemy wykorzystać w jak najlepszy sposób. Niekiedy, nawet nie wiadomo czy nie przypadkowo, się udaje, a innym razem ten spokój nie potrafi trwać długo. Zamiast w otchłani zapomnienia, lądujemy w wirze emocji, doszukując się kolejnych, niepotrzebnych zmartwień. Tak jakby cisza była zbyt trudna do zaakceptowania a relaks niemożliwy do osiągnięcia.

Boimy się odciąć, unikamy tego, bo być może za bardzo nas ten spokój pochłonie, a ponieważ powrót do rzeczywistości jest nieunikniony, czujemy do niego tęsknotę zanim w ogóle zaczniemy się oddalać. Nie chcemy poczuć się zbyt dobrze, bo opuszczenie tego stanu będzie podwójnie bolesne.

Jednak czy nie większym cierpieniem jest tkwić w niewdzięcznej rzeczywistości, bez ani dnia przerwy, unikając smaku fantazji i marzeń, niemalże jak czekolady, aby za bardzo się w nim nie zakochać?

Gdzie nie pojawi się człowiek, prześladuje go szum. Słychać go z oddali i nie daje nam spokoju. Słychać jak leci ciurkiem cieknąca woda w naszych kranach, prysznicach i wannach, bez przerwy zalewa nasze łazienki litrami. To litry niepotrzebnie zmarnowanej wody, która płynie codziennie. W najbardziej naturalnych sytuacjach, zapominamy by ją zakręcić a jej szum towarzyszy nam przy codziennych czynnościach.