luty 2018

Czasem, nie da się żyć z dnia na dzień. Bez planu, bez żadnej organizacji, bez zaangażowania. Odkładać wszystko na ostatni moment, by potem być w szoku, gdy siadamy przed stosem papierów. Wtedy, na sam ich widok dostajemy gorączki, a świadomość, że oprócz tego, mamy jeszcze sto innych obowiązków, zwala na nas wszystkie inne choroby świata. Oczywiście, staramy się ją zagłuszyć, najczęściej mało skutecznie, bo ta jest bardzo sprytna i nie daje się łatwo spławić.

I gdy jakimś cudem udaje nam się to przetrwać, lub i nie, obiecujemy sobie, że to się nigdy nie powtórzy. W końcu kto chciałby doświadczyć tego po raz kolejny? Jeśli jednak nie potrafimy być konsekwentni, nasze obietnice okazują się fiaskiem. Oczywiście, aż do kolejnego intensywnego dnia takiej pracy. Wtedy obiecujemy sobie to na nowo.

Tak, bycie poukładanym człowiekiem to nie jest lekka robota. Wymaga pracy i cierpliwości, jednak nie jest nie do wykonania.

Zanim jednak pomyślicie, że każę Wam pracować według jednego, szablonowego sposobu to Was uprzedzę. Na życie nie można mieć jednego systemu i sposobu organizacji. Ten różni się w zależności od osoby i etapu życia, na jakim się znajduje. Jednak decyzja o tym, by w ogóle zacząć organizować swój czas, jest dobra dla każdego.

Doba ma jedynie 24 godziny i nie wystarczy ona by zrealizować obowiązki gromadzone przez dni a nawet tygodnie. Warto je rozkładać na przestrzeni czasu i takiego planu się trzymać. Bez ciągłego przekładania, które spowoduje powrócenie do starych nawyków.

Oczywiście, nie będzie to łatwe. Jednak bez zaangażowania i poświęcenia, nie ma też efektów.

Więc chwyć jakiś kalendarz, dziennik albo zeszyt w ręce i zacznij planować. Zrób to z rozsądkiem, tak, by mieć czas na pracę, ale też na odpoczynek, który jest równie ważny. Zrób to z uśmiechem na ustach, nie z przymusu. Dodaj kolorów i często sprawdzaj, by niczego nie pominąć.

Rozplanowanie czasu to dopiero połowa sukcesu, a teraz działaj!

Ile razy podczas bezsennej nocy cofaliście się we wspomnieniach do przeszłości i pukaliście się w głowę, zadając sobie pytanie „co mną kierowało?” Ja naprawdę wiele. Potrafiłam rozpamiętywać każdy błąd i upokarzające sytuacje. W taki właśnie sposób katowałam się godzinami i gdy w końcu zasypiałam ze zmęczenia, zapewne na twarzy pozostawał tylko grymas.

Zdaje się, że każdy z nas ma zdolność dogłębnej analizy, jeśli w grę wchodzą nasze decyzje, słowa, przeszłość, przyszłość. Potrafimy rozłożyć wszystko na czynniki pierwsze.

Jest to świetny przepis na własnoręczną udrękę i umysłowe wycieńczenie. Jednak wbrew pozorom, tę zdolność analizy można obrócić w coś pozytywnego. Aby tak się stało, do przepisu wystarczy dodać łyżkę rozsądku oraz w zależności od potrzeby, mniejszą lub większą, szczyptę umiaru.

Wtedy powinien powstać właściwy czas refleksji. Wykorzystując nabyte umiejętności, w zgodzie ze sobą, możemy nauczyć się wyciągać wnioski. Wypominanie najmniejszych błędów i złych decyzji, powinno zamienić się na racjonalne ich rozpatrzenie. Dopiero wtedy zaczniemy się uczyć na ich podstawie.

Wreszcie, zamiast samemu wprowadzać się w zły humor i dobijać, będziemy się rozwijać duchowo. Zamiast zataczać koło, ruszymy w końcu dalej. Gdy porzucimy negatywne myśli, nowo powstałą pozytywną energię będziemy mogli wykorzystać w odpowiedni sposób.

I ostatecznie, nasze decyzje zaczną być bardziej przemyślane, a błędy, choć zawsze będziemy je popełniać, być może będą mniejsze, a na pewno staną się nauczką.

Brzmi na awykonalne? Absolutnie takie nie jest! Wiele z tych umiejętności mamy wyszkolonych, po prostu nie używamy ich we właściwy sposób.

Teraz czas, aby w końcu zacząć nad nimi panować i udowodnić, kto sprawuje kontrolę!

Wszyscy mamy na sumieniu przekładanie obowiązków na następny dzień. O tak, „zrobię to jutro”, lubię to zdanie. Myślę, że większość je lubi.

Wiąże się ono z niezastąpioną ulgą, działa niczym przepyszne ciastko podczas diety. I co najważniejsze, skutecznie ucisza ono nasze wyrzuty sumienia. A co jest lepszego niż dzień bez cichego głosu z tyłu głowy, który wciąż nie daje nam chwili spokoju i upierdliwie przypomina, że musimy coś koniecznie dzisiaj zrobić?

Ten wykreowany spokój jest jednak krótko chwilowy. W końcu nastaje te nieszczęsne jutro i już od momentu, gdy otwieramy oczy, nieznośny głosik pojawia się na nowo. Wtedy po raz kolejny sięgamy po znane nam hasło. Staje się ono nadużywane, nawet w najmniejszych chwilach słabości. Wtedy staje się po prostu wymówką do niezrobienia niczego, bo każde kolejne „zrobię to jutro”, przekształca się ostatecznie w „nigdy”.

I tak oto w skuteczny sposób, nieświadomie, powolnymi i drobnymi kroczkami, oddalamy się od swoich marzeń. Zamiast kierować się w ich stronę, obieramy kompletnie inny, dłuższy tor lub po prostu stajemy w bezruchu. Nawet gdy zdawały się na wyciągnięcie ręki. I dopiero gdy zdajemy sobie z tego sprawę, dociera do nas, o ile takich „jutro” jesteśmy do tyłu.

Świadomi jednak swoich błędów, pragniemy wrócić na właściwą ścieżkę. Wtedy należy zrobić najważniejsze — wyznaczyć sobie priorytety, szczerze wobec samego siebie. Być może czas na ich aktualizację?

A gdy je wyznaczymy, powinniśmy zacząć wykonywać je od dzisiaj, nie usprawiedliwiając się już na setki sposobów.

W drodze do marzeń nie ma miejsca na wymówki. Choć nie będzie ona usłana różami, trzeba iść w zaparte, zdecydowanym krokiem, bez zbędnych postojów. Jeśli nie potrzebujemy odpoczynku, a kieruje nami lenistwo, musimy zacisnąć pięści i iść dalej. Natrafimy na wiele przeszkód, zapewne potkniemy się nie raz, i nie dwa, ale tylko tak uda nam się coś osiągnąć.

Na marzenia jest dzisiaj i teraz. A jutro? Jutro może być po prostu za późno.