kwiecień 2018

Moje życie do tej pory przypominało całkiem zgrabny tunel, w którym, co prawda, po drodze można było trafić na niezliczoną ilość przeszkód i potyczek w różnych rozmiarach i postaciach, ale też spotkać wiele wyjść, które czasem z ciekawości wybierałam. Mimo to, moja droga, choć pełna przygód, była bardzo często oznaczona, nawet drobnymi tabliczkami. Teraz gdy kończę szkołę, znalazłam się w miejscu, z którego wyprowadzić mnie może wiele przejść, jednak żadne z nich nie jest oznakowane. Jestem kompletnie nieświadoma tego, co znajduje się za każdym z nich. Mogę jedynie wyobrazić sobie, co mnie tam czeka. A wybór należy tylko do mnie i przyznam się szczerze, trochę mnie ta wizja przeraża.
Przeraża mnie ten nowy świat, nowa rzeczywistość, nowe obowiązki i nowa odpowiedzialność, ale też każda z tych dróg, którą mogę obrać, wzbudza we mnie ciekawość. Wciąż robię parę kroków naprzód w ich stronę, ale zaraz się wycofuje. Już sama nie jestem pewna, czego chcę.
Gdy byłam młodsza, w mojej głowie miałam ułożony nienaganny plan dla tej sytuacji. Wiedziałam, gdzie pójdę i czy zrobię to powolnym, czy szybkim krokiem. To aż śmieszne, jak bardzo przekonana byłam o jego bezbłędności. Z czasem jednak sypał się on kawałek po kawałku niczym opuszczony budynek. Teraz gdy faktycznie stoję w tym miejscu, mam co najwyżej zarys planu na moją przyszłość.
Gdy świat jest tak wielki i oferuje nam miliony możliwości, nie trudno o chwile zwątpienia. Jeśli tylko jesteśmy zdecydowani, możemy przekroczyć wyjście pewnym krokiem. Jeśli nie, musimy sobie zaufać i spróbować. Koniec, końców, przyszłość jest w naszych rękach, a te mogą objąć ramieniem każdą z tych możliwości.

My, ludzie mamy to do siebie, że często robimy zbyt dużo albo zbyt mało. Toniemy w nadmiarze słów, pretensji, przytyków a z kolei bywa, że mało w nas dobrych uczynków, komplementów i ciepła.
Wciąż zbyt dużo mówimy, a zbyt mało robimy. Zdarza się, że składamy obietnice bez pokrycia, rzucamy słowa na wiatr. Wymyślamy plany na przyszłość, gdy nawet tych z dzisiaj czasem nie realizujemy. Dopóki są to słowa, wszystko wydaje się takie osiągalne, takie proste, a gdy dochodzi do czynu, rzeczywistość jest już nieco inna.
Wytykamy innym ich wady z łatwością. Skupiamy się na kimś tak bardzo, że kompletnie tracimy świadomość, ile my sami ich mamy. Wyliczając czyjeś błędy i złe cechy, często nie mamy nic do zaoferowania od siebie.
Narzekamy bez końca, a rzadko kiedy staramy się zmienić sytuacje. Czujemy się źli na wszystko — na innych, otoczenie, swoją przeszłość, napotykane przedmioty, nawet do pogody mamy pretensje, że nam nie wyszło. Wszyscy i wszystko jest winne, a najmniej my. A nawet jeśli jesteśmy świadomi swojej winy, to i tak nie zawsze robimy coś w kierunku poprawy.
Te toczące się koło zatrzymać może jedynie myślenie nad tym, co się robi. To w teorii proste hasło, które każdy z nas zna, natomiast w praktyce, stają się one nieco trudniejsze. Tak naprawdę, za dużą ilością naszych czynności nie stoi żadna myśl. Wiele robimy mechanicznie, nierozważnie i beznamiętnie. A wystarczy tylko ona! Jedna, rozsądna myśl poświęcona czynom.