Czerwiec 2018

Odkąd byłam małą, radosną dziewczynką, która lubiła tańczyć, czy nastolatką, która dorosłe życie wiązała z odległym, azjatyckim krajem, miałam różne wizje siebie z przyszłości. Być może było ich setki, być może zdołałam wyobrazić sobie siebie na tysiące różnych sposóbów. Jednak w każdej z tych wizji coś znaczyłam, zmieniałam w jakiś, jakikolwiek sposób świat na lepsze.

Często się zastanawiałam jak to zrobię, jak naprawię ten świat, który pełny jest pęknięć i rys. Wiele razy, gdy czułam, że ten właśnie świat pęka tuż pod moimi stopami, wątpiłam w swoje wizje. Miałam wrażenie, że nie jestem w stanie zapanować nad tym, co jest dokładnie obok mnie, więc jak chciałam zabierać się za coś więcej?

Być może każdy z nas chce coś zmienić, wewnętrznie czujemy, że jesteśmy do tego stworzeni. Wszyscy chcemy wierzyć, że nasza egzystencja ma znaczenie, że nie opuścimy tej planety bez śladu, że dokonaliśmy czegoś, czegokolwiek i zrobiliśmy to w imię dobra.

Oczywiście, nie każdy z nas zostanie prezydentem, który może wprowadzić wielkie zmiany, nie każdy będzie bogatym biznesmenem, który będzie miał tysiące, które można przeznaczyć na charytatywne cele, ale to, że jesteśmy zwykłymi ludźmi, bez dodatkowej gotówki i ogromnych możliwości, nie oznacza, że nie liczymy się na tym świecie. Wolontariat, fundacje, drobne datki, ale też dobre czyny, chęć i odwaga by wyciągnąć rękę nawet tym najbardziej potrzebującym – to wszystko ma ogromną wartość. To jak gips, którym powoli i konsekwentnie zalepiamy tworzące się dziury.

Każdy nasz krok, każdy nasz ruch, słowo, czyn, po prostu my, ma ogromne znaczenie. I każdy z nas może coś zmienić. Nie musimy tkwić tylko w naszej wyobraźni, trzymając się wizji nas, która naprawia świat. Możemy tę wizję sprowadzić do rzeczywistości i najzywklej zacząć nią być. Skoro nie człowiek, to kto ma ten świat odbudować?

Nasze życie toczy się tak szybko, że nawet nie mamy świadomości, z jaką prędkością mijają lata, a wraz z nimi znikają scenerie, chwile uniesień i uczucia. Przelewa się przez nie masa ludzi, którzy nie mają dla nas żadnego znaczenia, ale też ludzie, którzy są dla nas ważni, a czasem najważniejsi. Gdy spieszymy się do pracy, na zakupy czy do domu, gdy biegniemy przez życie, rzadko kiedy się zatrzymując, w tym samym czasie umyka nam wiele ważnych chwil, które moglibyśmy poświęcić drugiej osobie.

W tym całym maratonie życia zapominamy spotkać się z przyjacielem, zadzwonić do mamy czy chociaż pomyśleć o kimś bliskim. W końcu mamy tyle na głowie… Tłumaczymy każde odwołane spotkanie albo nieodczytaną wiadomość po prostu „życiem”. I tak jednocześnie żyjemy, a nie żyjemy zarazem.

Biegnąc w tym wyścigu, umyka nam, że czas nie staje ani nie porusza się wstecz, lecz gnie on do przodu. Mamy wrażenie, że jest on nieograniczony, że ze wszystkim zdążymy, bo w końcu „jutro też jest dzień”. W taki sposób odkładamy wszystko na kiedyś, licząc, że tym razem zdążymy, że nie zapomnimy, a i tak bardzo często popełniamy te same błędy na nowo. Być może czujemy się niedoścignieni, liczymy, że czas nas nie pokona?

Przekonałam się już, jak bardzo nie doceniałam jego wartości. Też myślałam, że ze wszystkim zdążę. Myślałam, że jest go wystarczająco, by poświęcić go każdej z ważnych dla mnie osób. Utknęłam w wyobrażeniu, że każdego wystarczająco docenię, że zawsze pomogę i wesprę, że uda mi się dzielić z innymi wystarczająco chwil, że zadam wszystkie pytania, na które zawsze chciałam znać odpowiedzi. Być może wierzyłam, że nie będę miała sobie nic do zarzucenia. Później zapominałam, przekładałam, wciąż myśląc, że zdążę wszystko nadrobić i naprawić. Niestety faktem jest, że czasu nigdy nie wystarczy. Zawsze będzie go za mało.

Dlatego doceńcie bliskich, doceńcie ludzi, poświęćcie im minutę w tym dzikim biegu. Dajcie im chwilę, dajcie im siebie, bo następnego razu może już nie być. Czas i tak jest niepokonanym przeciwnikiem w tym maratonie, więc, zamiast liczyć na niemożliwą wygraną, powinniśmy postarać się o jak najlepszy wynik.