sierpień 2018

Gdy pisałam o samotności, pragnęłam poruszyć też temat, choć oczywistej, potrzeby obecności drugiego człowieka przy naszym boku. Są to dwie tak odmienne i kontrastowe potrzeby, natomiast uzupełniają się idealnie w całość.

My, ludzie, potrzebujemy się nawzajem. Na każdym etapie życia pragniemy mieć kogoś przy sobie. Wtedy czujemy się uzupełnieni i szczęśliwi. I niezależnie, czy mowa o rodzinie, przyjaciołach czy partnerze, musimy mieć kogoś, kto będzie stał za nami murem, kto będzie naszym wsparciem w cierpieniu i towarzyszem w radości, bowiem w uczuciach nie potrafimy odnaleźć się sami. Gdy jest nam źle, mówimy o tym komuś, pragniemy by nas wysłuchał, poradził, odczuwamy potrzebę wyrzucenia tego z siebie. W radości jest tak samo – rozpiera nas ona tak bardzo, że chcemy dzielić się nią z innymi, a nawet wykrzyczeć na cały świat. Wciąż bez końca pragniemy miłości, tej drugiej, wyjątkowej osoby, która będzie nieodłączną częścią naszego życia, takim właśnie towarzyszem. Tacy już jesteśmy, od zawsze i trudno byłoby z tym walczyć.

Bez dwóch zdań, Inni ludzie są niemalże niezbędni w naszym życiu. Natomiast, nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę, dopóki są u naszego boku. Czasem nawet ich nie doceniamy na tyle, ile powinniśmy, lekceważymy i zapominamy, jakim szczęściem jest mieć osobę, która szczerze kocha, wspiera albo rozumie.

I nie jest za późno, by takie osoby docenić, by odwzajemnić to, co oni dają od siebie. A w szczególności by o nich pomyśleć, zawsze pamiętać i podziękować!

Dzisiaj proponuję wam praktyczną naukę, dlatego podejdę do tego szkoleniowo! Jeśli pragniecie osiągnąć swój cel, ale nie jesteście pewni jak do niego podejść i jak właściwie go ugryźć, zacznijcie być sprytni, bo przedstawię wam metodę służącą do wyznaczania sobie celu, a jej sekret kryje się w pięciu literach i jednym słowie – smart.

S – SPRECYZOWANY

Czy jest coś, czego naprawdę pragniesz i jesteś gotowy, aby to zdobyć? Czego to dotyczy i jaki efekt chcesz uzyskać? Wyznacz prosty i konkretny cel, który łatwo będzie sobie wyobrazić, a później osiągnąć.

M – MIERZALNY

Cel musi być mierzalny, powinieneś wiedzeć ile chcesz osiągnąć i określić to w jednostkach liczbowych. Konieczna jest możliwość zmierzenia swoich postępów. Wtedy będziesz mógł świadomie je przeanalizować i ocenić. To ułatwi ci kontynuacje swoich działań.

A – ATRAKCYJNY I OSIĄGALNY

Czy masz realny wpływ na realizację swojego celu? Czy masz wystarczająco do tego możliwości, umiejętności, czasu czy wiedzy? Należy jasno określić wszelkie zasoby, które są wymagane do jego osiagniecia. Powinien być też atrakcyjny, ambitny i przemyślany, ma za zadanie cię zadowalać i motywować do dalszego działania.

R – RZECZYWISTY

Czy to, co pragniesz uzyskać, jest wykonalne? Twój cel musi być realny, rzeczywisty i słuszny. Powinien nieść za sobą sens i być spójny z innymi Twoimi celami. Tutaj należy również zrobić konkretną i adekwatną listę swoich zasobów oraz możliwości, a później cel należy wykonywać zgodnie z nimi.

T – TERMINOWY

Istotnym elementem wyznaczania sobie celu, będzie również stwierdzenie, czy jest on krótkoterminowy, czy długoterminowy. Ile czasu chcesz na to poświęcić, a ile tak naprawdę możesz? Kiedy jest ostateczny i racjonalny termin jego osiągnięcia? To pozwoli Ci na efektywne zarządzanie i gospodarowanie czasem, a także etapami samego celu.
Gdy udało Ci się przejść przez te kroki, teraz należy zacząć działać! A działanie to kluczowy krok w stronę sukcesu, którego nie należy bać się wykonać. Oczywiście, czekać Cię będzie wiele przeszkód i niepowodzeń — to normalne, jednakże nie warto się od razu demobilizować. To odpowiedni moment, aby pracować nad sobą i poszerzać swoją wiedzę oraz horyzonty.
Niezbędne będą konsekwencja, determinacja i siła woli. Tylko wtedy osiągniesz zamierzony efekt, a odniesienie sukcesu stanie się dla Ciebie możliwe.

„Samotność” jest z góry założona do bycia czymś złym, kojarzy się z czymś przykrym i tym bardziej nie popieranym. Oczywiście, trudno jest się z tym nie zgodzić. Żaden z nas nie chce być samotny.

Jednak spędzając czas w samotności, nie trzeba być samotnym. Ja lubię być sama ze sobą. Uwielbiam, gdy jest noc, a za oknem słychać już tylko szum wiatru albo dźwięk kropli deszczu, które spływają po szybie, gdy w tle leci moja ulubiona muzyka, a jedynymi towarzyszami są dla mnie moje myśli i wyobraźnia. Czasem mogę w tej samotności trwać i trwać.
I choć jestem sama, nie czuję się nieszczęśliwa. Nie jestem też odosobniona, odrzucona, czy też nie jestem samotnikiem, który nie przepada za towarzystwem ludzi. Kocham ich towarzystwo, ale tak samo kocham poświęcać czas samej sobie.
Czerpię z takiej chwili samotności, a ta stosowana w odpowiednich ilościach, z nutą rozsądku i umiaru, może nieść za sobą przeróżne korzyści.

Może sprzyjać kreatywności, pozwala rozwinąć wyobraźnię, a myśli o wiele prościej jest wtedy skoncentrować w jednym punkcie. Może być też to moment do refleksji, czas na rozwój i często niełatwą pracę nad sobą, ale też chwila wyciszenia, czy po prostu etap ładowania naszych wewnętrznych baterii.

Myślę, że nawet największe dusze towarzystwa, choć na moment, stają się takimi „samotnikami”. W końcu wszyscy potrzebują czasem takiego spokoju, odcięcia się od innych i rzeczywistości, by poświęcić czas sobie samemu.

Wielu z nas poranne wstawanie uważa za najmniej przyjemną porę dnia. Jeśli nie należy się do rannych ptaszków, to mogą one być naprawdę chaotyczne. I tak bywa często. Najpierw z błogiego snu wyrywa nas nieznośny dźwięk budzika, a my najchętniej byśmy włączyli upragnioną drzemkę, ba! Nawet czasem to robimy, w myślach usprawiedliwiając się hasłem „jeszcze chwila…” a zdarza się, że ta chwila trwa i trwa, a ostatecznie nasz poranek staje się jeszcze większym chaosem niż zwykle. Później pozostaje nam tylko bieganie od szafki do półki i od pokoju do pokoju. Sukcesem możemy jedynie nazwać nasz poranek, jeżeli udało nam się wypić trochę kawy i dotrzeć na czas.

Jednak takie wstawanie nie może trwać w nieskończoność, prawda? Gdyby policzyć ile kilometrów zdążyliśmy już przebiec w takie poranki, to można by było spokojnie powiedzieć, że nadszedł czas na maraton! Zresztą, jaką przyjemnością jest przemierzanie takich dystansów w popłochu i stresie?
Prawdziwą przyjemnością jest wstać o zamierzonej godzinie, spokojnie, bez zbędnego chaosu i pośpiechu. Mieć czas na śniadanie czy na wybranie odpowiedniego ubioru, to na pewno brzmi zachęcająco. I jest to całkiem możliwe, wystarczy do tego trochę chęci i konsekwencji.

Przede wszystkim, nie liczmy na to, że jutro ze wszystkim zdążymy. Najpewniej tak nie będzie, a na dodatek w takim biegu prawdopodobnie o czymś zapomnimy. Dlatego też najlepszym krokiem będzie poświęcenie chwili wieczorem, gdy nie czujemy na karku oddechu spóźnienia. Jeśli wtedy przygotujemy sobie chociaż część śniadania, wybierzemy strój, czy spakujemy torbę, rano zaoszczędzimy dużo czasu i nerwów. Wtedy znajdziemy chwilę na zaplanowanie dnia czy kawę, a przede wszystkim znajdziemy małą chwilę dla siebie.

Z poranków powinniśmy czerpać jak najwięcej radości, ponieważ to, jak zaczynamy dzień, ma znaczący wpływ na to, jak on dalej się potoczy i jak go odbierzemy. Oczywiście, mniej stresu na pewno również nam posłuży, a na bieganie (dla przyjemności) powinniśmy znaleźć czas kiedy indziej.

Jest sobota, 23 czerwca. Dwa dni temu byłam świadkiem tak niesamowitego zjawiska, tak ważnego wydarzenia, że wciąż odczuwam skutki tamtego dnia. Odnoszę wrażenie, że część mnie została jeszcze w Teatrze Nowym w Zabrzu. Właściwie, to być może ja cała jeszcze błąkam się gdzieś między rzędami foteli. To właśnie M.A.R.Z.E.N.I.A tak na mnie zadziałały – niezapomniany i nadzwyczajny spektakl z udziałem młodych artystów z programu Fortum dla Śląskich Dzieci, a jednocześnie bilet wstępu do magicznego świata fantazji i marzeń. Świata, którego mi samej ciężko jest opuścić i do którego wciąż powracam myślami.

Z tym biletem znalazłam się na tradycyjnym podwórku, miejscu, które znane jest dla wielu z nas. To zadziałało jak wehikuł czasu i wróciłam na chwilę do przeszłości. Przypomniało mi się, jak wartościowe było to dla mnie miejsce, to tam dorastałam i przeżywałam ważne momenty życia. I właśnie przez takie podwórkowe historie przeprowadzili nas bohaterowie spektaklu. Gry, zabawy, niezłomne przyjaźnie, pierwsze miłości i właśnie one – marzenia. I ukazali to w sposób piękny, taneczny, śpiewający, prawdziwie artystyczny i poruszający.

I nie ma się temu, co dziwić, ponieważ to 3 miesiące intensywnych przygotowań, tony determinacji, kilogramy poświęceń, ogromna ilość pomysłów, kreatywności i to, co najważniejsze, czyli niezliczona ilość marzeń, nie tylko uczestników, ale też całej kadry Fortum dla Śląskich Dzieci, złożyły się na przepis na ten bajkowy świat z przedstawienia. Bajka, której dorosłym, żyjącym pod fasadą rzeczywistości czasem potrzeba.

*Wiem, że użyłam dzisiaj wiele słów takich jak piękny, magiczny czy wspaniały, ale wiem też jednak, że niezależnie ile razy użyje ich opisując to wydarzenie, nie stracą one na wartości, ponieważ ten właśnie spektakl, jak i wszyscy, którzy sprawili, że on powstał, warte są tych nadzwyczajnych określeń!

Czasami naprawdę mam dość. Wiele razy mam wrażenie, że rozpadam się na kawałki i nieudolnie staram się je poskładać w jedność, a i tak krok po kroku odnajduje je i gubię na nowo. Nieraz w moim wyobrażeniu głośno krzyczę, a tak naprawdę w rzeczywistości nie wydaje z siebie żadnego odgłosu. Jednocześnie błagam o spokój i sama tworzę chaos. Odczuwam wiele, nie zawsze jestem zmotywowana I gotowa do działania. Czasami po prostu chce się zamknąć w sobie, wyłączyłabym też wszystko a najchętniej siebie. Mam gorsze dni, tygodnie czy miesiące. Jestem człowiekiem i nie jestem idealna, moje emocje też nie są. Nigdy nie będą. To jednak nie znaczy, że mam się im poddać kompletnie i pozwolić, aby opanowały mnie, wpływały na moje życie i otoczenie. Nie zawsze się udaje, wiem jednak, że nie podałam się bez walki.

Zawsze staram się odwracać myśli na inny tor, resztkami sił walczę o siebie, o odrobinę radości, która być może gdzieś tam jest. Zamiast zagłębiać się w smutku, chociaż staram się stanąć z nim do walki. Pozytywne myślenie zawsze brzmi tak banalnie. To hasło powielane jest tyle razy, nawet przeze mnie, że już ciężko zrozumieć, jak należy myśleć, żeby myśleć „pozytywnie”. I gdy jestem na samym dole, często o tym myślę, staram się przekonać samą siebie, że powinnam tak właśnie walczyć ze złymi emocjami. I myślę o tym, co dobre, o tym, co daje mi radość, o tym, że coś znaczę. Światłem staram się pokonać ciemność. Zdarza się, że stoję przed lustrem i zastanawiam się, czy to wszystko to nie kłamstwo, czy ja sama nie jestem kłamcą, gdy mówię o motywacji i sile.

Jednak, gdy tylko tryumfuje nad negatywnymi myślami, gdy wszystko wraca do normy, rozumiem, że to naprawdę działa, że to ode mnie zależy jak bardzo pozwolę im mną zawładnąć. I choć po raz kolejny powtarzam się, gdy mówię, że to ma sens, wiem, że to, co mówię, jest prawdą. Pozytywne myślenie potrafi pomóc, potrafi wiele zwalczyć, wystarczy włożyć w to trochę siebie i postarać się, bo faktem jest, że my sami mamy w sobie na tyle siły, by chociaż stanąć do tej walki.