wrzesień 2018

W głowie mam pełno myśli, przepływają one z prędkością świetlną i tak szybko, jak się pojawiają, tak samo znikają, zastąpione przez kolejne. Są jednak takie myśli, które nie dają mi spokoju i zaprzątają mój umysł na długo. To rzeczy, o które się martwię. Choć powodów mych zmartwień jest wiele i naprawdę czasem mają one sens, znacznie częściej są to kompletne bzdury.
Tak, to zmartwienia, które z logicznego punktu widzenia są zbędne. Rzeczy, które wcale nie są takie straszne, które właściwie nie mają najmniejszego znaczenia, a mimo to niszczą mi humor a czasem dzień. Zdarza się, że niepotrzebnie nadinterpretuje czyjeś reakcje, zamiast po prostu zapytać. Nawet po maturze ustnej spędziłam dobre pół godziny, panikując, że nie zdałam, gdy ostatecznie miałam bardzo dobry wynik.
Czasem są sytuacje, które jeszcze nie zaistniały ani nawet nie wiadomo, czy kiedykolwiek zaistnieją, a ja martwię się na zapas, wyobrażając sobie zbyt wiele. Tworzę w głowie czarne scenariusze, by przygotować się na najgorsze, co i tak najczęściej się nie przydaje, a ja marnuje czas na coś, co nie ma właściwe znaczenia.
To jednak nie jest sposób na życie i ja to już wiem, dlatego uczę się i staram tym myślom zapobiec. Przede wszystkim, zastanawiam się nad nimi logicznie. Czy mają one rację bytu? Czy są to rzeczy, które mogę zmienić lub naprawić, czy nie mam na nie żadnego wpływu? 

W końcu są na świecie rzeczy, które niezmiennie co zrobisz i ile nerwów się przez nie najesz, nie zależą od Ciebie. W takiej sytuacji powinieneś po prostu o tym zapomnieć i nie psuć sobie z tego powodu samopoczucia.

Jeśli jednak są to rzeczy, na które wpływ masz, wtedy należy działać! Jeśli kogoś zraniłeś — przeproś, jeśli coś zepsułeś – napraw to, a gdy martwisz czy ktoś Cię źle odebrał – po prostu spytaj. Szukaj rozwiązania dla swojego problemu, a późnej wciel go w życie, zamiast niepotrzebnie się martwić, bo uwierz, szkoda na to czasu!

Jestem w środku wojny, tak naprawdę toczę ją każdego dnia. Wciąż walczę i konsekwentnie eliminuje moich przeciwników – moje problemy. Nareszcie zdobyłam się na odwagę, by je zwalczyć.

Do tej pory niektóre z nich ignorowałam, patrzyłam na nie z góry, lekceważąc je, a do innych bałam się w ogóle podejść. Niezależnie jednak czy unikałam konfrontacji z powodu strachu, czy wręcz jego braku, pozwoliłam im na rozwój. Dałam moim problemom możliwość, by stały się one silnymi gigantami, ogromną górą, której przejście wymaga więcej siły, niż potrafiłam z siebie wtedy wydobyć. Zrozumiałam to, gdy już było za późno, a problemy powoli triumfowały nade mną.

Mimo to postanowiłam stawić im czoła. Stanąć oko w oko z czymś, co jest tak trudne do pokonania i mnie przeraża. Zaczęłam rozkładać duże problemy na mniejsze części, szukałam jego źródła, zwalczałam je krok po kroku.

Zdecydowałam się też otworzyć przed sobą i przed innymi, przyznać się, że istnieje problem, którego nie rozwiążę już tylko sama. A uwierzcie, proszenie o pomoc to nie jest moja najlepsza strona. Jednak już wiem, że prośba o pomoc nie powinna być czymś uwłaczającym, nie powinna wzbudzać w nas strachu. W końcu są na świecie walki, których sami nie stoczycie, w których jeden to za mało. Jednak niezależnie czy zrobicie to sami, czy z czyjąś pomocą, ostatecznie liczy się to, że do niej stanęliście.

Wokół nas setki głosów, tysiące innych, różnych rad, miliony sposobów i rozwiązań i jeszcze więcej przykładów. Każdy chce powiedzieć swoje, wszyscy mają inne doświadczenia i tak naprawdę są niezwykle różni. I co najgorsze, każdy z nich ma w pewnym stopniu jakąś rację. W takim chaosie ciężko o dobrą, jednoznaczną myśl. Wychodzę jednak z założenia, że od myślenia głowa jest tylko jedna – nasza.

Te glosy i rady, one naprawdę są cenne i należy ich słuchać – z dużą uwagą ale także rozwagą. W tym całym tłumie jednak, są także Ci, którzy też mogą się mylić, dlatego powinniśmy zachować pewien dystans wobec tego, co mówią inni. Wyciągać wnioski z ich słów ale jednocześnie myśleć samodzielnie. Oczywiście, na pewno pragną nam pomóc, nauczyć nas czegoś na podstawie ich przemyśleń. Mimo to, doświadczenia innych, nie muszą stać się naszymi.

Nawet gdy popełniamy błąd, to jest ostatecznie nasza decyzja, za którą powinniśmy wziąć odpowiedzialność. Dzięki temu możemy mieć świadomość, że błędna decyzja była wynikiem własnego myślenia a nie wpływu innych, a później mamy szansę nauczyć się na bazie własnych doświadczeń.

Nikt inny za nas życia nie przeżyje, dlatego to jest tak ważne aby robić to na swój unikalny sposób. Nie sugerować się jedynie tym, w jaki sposób zrobiłby to ktoś inny. Być sobą i myśleć za siebie – po prostu.