grudzień 2018

Ciągłe wypominanie wad, wyliczanie błędów czy niepowodzeń, złość, a nawet przeklinanie samego siebie w myślach – czy tak właśnie traktujesz samego siebie?

Ludzie potrafią być naprawdę samokrytyczni. Zresztą, samo bycie na skraju skali, niezależnie czy mowa o podejściu bardzo krytycznym, czy o braku jakiejkolwiek krytyki wobec siebie, jest niezdrowe. Dzisiaj jednak skupię się tylko na jednej ze stron.

W samej samokrytyce, oczywiście, nie ma nic złego, jeżeli tylko jest ona rozsądna i zgodna z prawdą. W takich okolicznościach jest ona wręcz wymagana. Problem pojawia się natomiast, gdy stajemy się tacy aż do przesady, a nawet karcimy się za każdy, popełniony błąd, który w rzeczywistości nie ma wielkiego znaczenia.

Głównym winowajcą takiej patologicznej sytuacji jest niskie poczucie wartości. Ludzie chcą przewyższyć samych siebie, tworząc nierealistyczne ideały. Oczekują od siebie zbyt wiele, nie potrafiąc racjonalnie ocenić swoich możliwości, a co za tym idzie, zderzają się z porażką, co tylko utwierdza ich w przekonaniu, że są beznadziejni.

Tak niezdrowe podejście do samego siebie, staje się nie tylko krytyką, a wręcz tyranią dla własnej osoby. Jest to nic innego, jak podawanie sobie trucizny z własnej, nieprzymuszonej woli.

Jeżeli więc zdarza Ci się krytykować siebie zbyt często i bezsensownie, zatrzymaj się i głęboko zastanów – czy rzeczywiście jesteś aż tak zły? Ja wiem, że nie i ty również powinieneś to wiedzieć. Mam nadzieję, że to wiesz.

Zamiast skupiać się wciąż na tym, co złe, przede wszystkim się chwal, za wszystko, co wyszło ci dobrze, za to, co naprawiłeś, za to, co osiągnąłeś i poświęć chwilę, aby docenić siebie.

Życie to pasmo zdarzeń, przeżyć, emocji, spotkań i myśli. Od najmłodszych lat, brniemy przed siebie, zdobywając wiedzę i cenne doświadczenie. Bezustannie poznajemy ludzi, rzeczy, zajęcia, zderzamy się wielokrotnie z różnymi spostrzeżeniami i to właśnie te wszystkie przeżycia mają wpływ na kształt tego, co możemy nazwać swoją przyszłością.

Natomiast mimo zdobytych doświadczeń, wielu, latami poszukuje czegoś “swojego”, czegoś, co stanie się filarem tej właśnie przyszłości. Są oczywiście osoby, którym przychodzi to naturalnie, z wiekiem i czasem. Niektórzy rozwijają swoje pasje od lat i to one stają się dla nich wizją na życie, a nawet całym światem.

Jest jednak też ta część, która nie jest do końca pewna, jak ta wizja ma właściwie wyglądać. W tej grupie znajduję się też ja!

Wielokrotnie byłam przekonana, że stworzyłam ten jedyny, wyjątkowy plan na moje życie. Rzeczywistość szybko jednak to weryfikowała. To, co uważałam za pewnik, z czasem coraz częściej stawało pod znakiem zapytania. Możliwe, że jeżeli pojawiły się wątpliwości, to oznacza, że mój rozum wysyła mi sygnały, że to nie jest to “coś”, a być może – takiego idealnego planu do końca nie można stworzyć? A zatem należałoby brnąć dalej do przodu.

Ustanie w miejscu, licząc na cud, mając nadzieję, że ten odpowiedni plan sam się ułoży, nie doprowadzi do niczego. Tylko nowe doświadczenia i metoda prób i błędów, pozwolą nam trafić na dobry trop. W końcu jak coś znaleźć, jeżeli się tego nie szuka?

Wewnątrz wrze, a nawet się pali, czasem zalewa ją powódź łez, a zdarza się, że ze szczęścia mogłaby nawet wybuchnąć – nasza dusza znosi wiele, odporna jest jak nic innego. Przez lata radzi sobie ze wszystkimi rodzajami żywiołów, jakie mogłyby nią zawładnąć. Choć jest tak twarda i silna, to nie wszystko znosi najlepiej – szczególnie gdy te emocje gromadzą się wewnątrz, tworząc bolesny ciężar nie do uniesienia. By pozwolić jej przetrwać, musimy dać im upust. Zdarza się, że ona wręcz domaga się, by wypuścić je w końcu na wolność.

W szczęściu najchętniej wykrzyczelibyśmy całemu światu, jak nam jest dobrze, gdy jednak to smutek, boimy się go okazać. Tak jakby jego odczuwanie było słabością, a ujawnienie go światu jakby odkryciem cząstki siebie.

Nawet w złości, o wiele lepiej dać jej się wyzwolić, niż zablokować ją wewnątrz, gdzie ta tylko nasila się i wrze, niosąc za sobą gorsze skutki, gdy w ostateczności nie da się jej powstrzymać.

Uczucie jednak, czy złe, czy dobre, to nadal uczucie i są momenty, kiedy wręcz trzeba przestać tłumić je w sobie, by odczuć ulgę, niezależnie, czy dla kogoś będzie to uznawane za coś złego, czy słabość.

W końcu jesteśmy ludźmi i czujemy, i o ile są to emocje uzasadnione, nie ma nic nadzwyczajnego w tym, że śmiejemy się, ale również zalewamy się łzami czy kipimy ze złości.