styczeń 2019

Czuję, że coś szarpie za materiał mojego kołnierza. Robi to z wielką siłą. Szamocze moim bezwładnym ciałem, budując coraz to gorsze uczucia. Mam ochotę się tego pozbyć, równie mocno pragnę wyrwać tę dłoń, która teraz zaciska już moje gardło. Tracę kontrolę, nie stoję za żadnym słowem, którym rzucam w twarz innym, ani za każdym gestem, jaki wykonuje. Wszystko robię głośno, tak by tylko okazać to, co czuję wewnątrz. To coś, co mnie kontroluje to złość.

Musimy jednak pozwolić jej wypłynąć na wierzch, zaakceptujmy to, że ona istnieje, zamiast tłumić ją w środku. Ona też jest potrzebna, a czasem nieunikniona. W małej postaci, w dozwolonych ilościach, to tak naprawdę naturalne uczucie, które jest mało szkodliwe i nie powinniśmy się jej obawiać.

Dopiero gdy przejmuje ona nad nami władzę, staje się naprawdę niebezpieczna. Wtedy, prawdziwa jej twarz pokazuje, że jest ona podstępna, wie, jak łatwo może człowiekiem zawładnąć, a ten często jej na to pozwala. Gdy jesteśmy wściekli, to ona przejmuje stery. Manewruje nami jak statkiem, robi to jednak nie dla naszego dobra, co rusz pragnęłaby natrafić na skały i góry. Sieje zniszczenie i popłoch. Nie ma w niej ni krzty zrozumienia czy empatii. Jest nieczuła, lodowata i jedyne, czego chce to właśnie kontrola. Zyskując ją, sprawia, że ranimy ludzi, niszczymy relacje, tak naprawdę tego nie chcąc. To ona tego chce, nie my. Dlatego żadna decyzja podjęta pod jej kontrolą, najpewniej żaden czyn ani żadne słowo, jakie z siebie wydajemy, nie będzie dobre i nic też miłego nie uczyni. Będzie ono raczej pełniło rolę toporu rzucanego w czyjąś stronę, aniżeli odpowiednią decyzją. I dlatego tak ważne jest, byśmy to my sprawowali kontrolę, nie nasze emocje, a na pewno nie złość.

Gdy zaczyna pruszyć śnieg, w oddali słychać ciche odgłosy świątecznych melodii, gdy na każdej z witryn zauważamy uśmiechniętą postać świętego Mikołaja a od blasku kolorowych światełek sami już nie wiemy w którą stronę patrzeć, wszystko mówi nam, że nadchodzi magiczny okres świąt Bożego Narodzenia.

Wraz z tym rozpoczyna się także szalony maraton w poszukiwaniu podarunków dla najbliższych. W końcu otrzymywanie, jak i dawanie to jedna z najmilszych część świąt, to symbol dobroci i okazywanie uczucia.

Opcji jest tak wiele, wszędzie można znaleźć coś, co według nas jest idealne dla drugiej osoby. Porównujemy każdą możliwą rzecz do siebie w poszukiwaniu tego, co z pewnością ucieszy obdarowanego.

Jednak te wszystkie możliwości prezentów jakie mamy, bardzo często odwracają naszą uwagę od tego co naprawdę jest ważne. Skupiamy się na tym, co materialne, co można postawić, założyć, wykorzystać i to, oczywiście, jest miłe. Jednak gdzieś w tym świątecznym zawirowaniu, zapominamy o tym, że okazać uczucie można nie tylko poprzez coś, czego można dotknąć i wycenić, a przez samych siebie. Tak naprawdę cały sęk jest w tym, by z okazji świąt, ze wzmożoną siłą dać z siebie wszystko – zainteresowanie, swój czas czy obecność w różnych chwilach. Prezent materialny zamiast być głównym elementem naszych świąt, powinien być tylko miłym dodatkiem do tego, czym powinniśmy obdarowywać bliskich naprawdę – czyli sobą, w całej swojej okazałości.

Oto grudzień, czas magicznej atmosfery oraz zalążków niespełnionych obietnic.

Z każdego zakamarka dobiegają już słuchy o noworocznych postanowieniach. Głowa aż pęka, gdy zliczy się, jak wiele z nich dotrwa tylko etapu planowania, a później pozostanie już po nich tylko mgliste wspomnienie.

Jak sądzę, dla wielu realizacja tegorocznych planów zatrzymała się na styczniu i od tamtej pory tkwi w martwym punkcie, a mimo to, zabierają się oni za tworzenie kolejnych.

W takiej sytuacji, bardziej skupiłabym się na tym, że czas nagli i może warto chociaż spróbować doprowadzić jeszcze niezrealizowane postanowienia do końca.

To jednak wydaje się zbyt trudne do wykonania, o wiele łatwiej jest wziąć czystą kartkę i liczyć na to, że zmiana numerka w kalendarzu, odczaruje nasz wewnętrzny brak samozaparcia. Byłoby miło, ale… to raczej mało możliwe.

Jeżeli do tej pory mamy problem ze zrealizowaniem postanowień, to żadna lista, nawet ta najładniej ozdobiona, nie zmieni tego nastawienia.

Nowy rok może być dobrą motywacją do zmiany, ale nigdy jej głównym czynnikiem. Prawdziwy cel tworzy i realizuje się, bezwzględnie, czy jest styczeń, czy lipiec.

Ja również w tym roku zrealizowałam swoje postanowienie, zrobiłam to w jego środku, bo pragnęłam się zmienić i coś osiągnąć. Udało mi się, a nawet nie pamiętam konkretnej daty, kiedy przystąpiłam do jego realizacji. Byłam tak zdecydowana, że żadna liczba nie miała dla mnie znaczenia.

Tak samo powinno być z noworocznymi postanowieniami. Jeżeli już mamy zamiar tworzyć jakąś listę, zróbmy ją szczerze, z prawdziwą chęcią zmiany na lepsze. Jeśli fakt, że nastaje nowy rok i mamy czystą kartę, którą chcemy zapełnić inaczej niż dotychczas ma nam pomóc, to niechaj tak będzie.

Skupmy się jednak przede wszystkim na swoim celu, a nie jego dacie, czy liczbie dni, które mamy na to poświęcić. Choćby realizacja trwała o wiele dłużej niż rok, niechaj też tak będzie.

Jeżeli zaczęliśmy działać z własnej inicjatywy, oznacza to, że zmierzamy w dobrą stronę i niechaj będzie tak dalej!