marzec 2019

Wkroczyliśmy w nowy rok, pochmurne niebo i szarobura aura powoli ustępuje miejsca miłym promieniom słońca, które coraz częściej witają nas o poranku i dodają otuchy, gdy wciąż nasze ciało muska mroźny wiatr. Zamiast śnieżno-białego obrazu, naszą uwagę zwraca przebijający się przez nią soczysty kolor zieleni. Z radością możemy stwierdzić – zbliża się wiosna! A wraz z nią, kolejne nadzieje i plany.

Po zrealizowaniu mojego noworocznego celu, czyli zdania sesji, pozwoliłam mojej wyobraźni zabrnąć w dalsze zakątki, do tej pory ignorowane, a ostatnio nie odwiedzane nawet na przestrzeni fantazji. Te wszystkie marzenia na potem, zawsze odkładane na lepszy moment, leżące gdzieś w zakurzonym kącie, zupełnie zapomniane, wreszcie zwróciły moją uwagę. Dlatego też na tę wiosnę postanowiłam zrobić mały porządek, jednak nie w szafie czy dokumentach, a w mojej własnej głowie.

Być może to te radosne słońce dodało mi na tyle otuchy, bym niczym jak część drużyny pogromców duchów, z odkurzaczem na plecach wyruszyła na wojnę, nie z duchami, a własną niepewnością i strachem przed niepowodzeniem. Strachem towarzyszącym ponieważ niektóre z tych marzeń są trudne do zrealizowania i będą wymagały ode mnie wiele zaangażowania i poświęcenia.

Natomiast jeżeli nie teraz to kiedy? Kiedy znowu będę miała na tyle odwagi by zrobić w ich stronę niezachwiany, zdecydowany krok? Do tej pory były one zupełnie nie zauważone, więc gdyby nie to, że wzięłam się w garść, to leżałyby tam jeszcze dobre parę lat, albo gorzej – o wiele dłużej.

Zatem w tę wiosnę zaczynam pracować dwa razy więcej, pięć razy ciężej i dobre kilkanaście razy skuteczniej, dla marzeń, bo te są warte każdych poświęceń.

Żyć frywolnie, nie czuć konsekwencji, wykonywać każdą rzecz bez głębszego zastanowienia, by w sielance mijały dni – jak łatwo popaść w zapomnienie. Oddać się codziennej rutynie i zupełnie odrzucić racjonalne podejście, by zastąpić je kojącymi słowami „to tylko dzisiaj”. Wówczas „dzisiaj” staje się też jutrem i każdym kolejnym dniem, w który pozwalamy sobie na za dużo. Za dużo lenistwa, za dużo swobody, za dużo pokus, którym wciąż ulegamy. W pewnym momencie stajemy się podwładnymi własnego zapomnienia. Nie podnosimy nawet ręki by zaprzeczyć, odmówić sobie, bo w naszym umyśle wciąż echem odbija się wdzięczny głos pokusy. Dogadzanie swoim pragnieniom zawsze jest przyjemne, ale też złudne.

Prędzej czy później, rzeczywistość nas i tak dogoni. Niezależnie ile razy będziemy odwracać wzrok i choć bieglibyśmy tyle co sił w nogach, ona zawsze będzie szybsza. Gdy nas przegoni, spojrzy się w naszą stronę i będzie się śmiała do rozpuku, bo ona dobrze wie, że nie ma przed nią ucieczki. A my powoli będziemy tracili siły, aż w końcu upadniemy. Wtedy zrozumiemy że ten cały zmarnowany czas, każdy dzień, który miał przynieść radość, na barkach niósł dwa razy większy ciężar konsekwencji.

Czas dla siebie jest ważny ale tylko w towarzystwie samokontroli jest dla nas dobry, dzięki wyznaczeniu granicy, która jest dla nas korzystna. Z momentem jej przekroczenia, otwieramy bramę zaległych obowiązków, nadmiernych i niekorzystnych skutków i gorzkich konsekwencji.