Lipiec 2019

Zatopić się w nie czuciu, zamiast dławić się myślami. Zamknąć bramę umysłu, nie dopuszczając do ciągłej kontemplacji. Wymknąć się świadomości po kryjomu i odciąć się na chwilę. Oderwać się od rzeczywistości i pozwolić by upływał czas a z nim każde zmartwienie. Umknąć alarmowi, który przywołuje nas do życia.

Każdy chciałby się co jakiś czas odciąć, wyłączyć i wygłuszyć wszystkie myśli. To nic złego pragnąć wytchnienia. W tym całym chaosie zwanym życiem, nie kończącym się biegu, którego meta ciągle się oddala, mało kto ma czas na zapomnienie. Co krok rzeczywistość daje nam o sobie znać i przypomina o codziennych obowiązkach i zmartwieniach. Nawet gdy uda nam się na chwilę oderwać od niej myśli, odnosimy wrażenie, że jej cień obserwuje nas z oddali, czekając na odpowiedni moment by zaatakować.

Nadchodzi jednak ta chwila wskazana na odpoczynek – czy to urlop, czy weekend. Moment wytchnienia, który pragniemy wykorzystać w jak najlepszy sposób. Niekiedy, nawet nie wiadomo czy nie przypadkowo, się udaje, a innym razem ten spokój nie potrafi trwać długo. Zamiast w otchłani zapomnienia, lądujemy w wirze emocji, doszukując się kolejnych, niepotrzebnych zmartwień. Tak jakby cisza była zbyt trudna do zaakceptowania a relaks niemożliwy do osiągnięcia.

Boimy się odciąć, unikamy tego, bo być może za bardzo nas ten spokój pochłonie, a ponieważ powrót do rzeczywistości jest nieunikniony, czujemy do niego tęsknotę zanim w ogóle zaczniemy się oddalać. Nie chcemy poczuć się zbyt dobrze, bo opuszczenie tego stanu będzie podwójnie bolesne.

Jednak czy nie większym cierpieniem jest tkwić w niewdzięcznej rzeczywistości, bez ani dnia przerwy, unikając smaku fantazji i marzeń, niemalże jak czekolady, aby za bardzo się w nim nie zakochać?

Gdzie nie pojawi się człowiek, prześladuje go szum. Słychać go z oddali i nie daje nam spokoju. Słychać jak leci ciurkiem cieknąca woda w naszych kranach, prysznicach i wannach, bez przerwy zalewa nasze łazienki litrami. To litry niepotrzebnie zmarnowanej wody, która płynie codziennie. W najbardziej naturalnych sytuacjach, zapominamy by ją zakręcić a jej szum towarzyszy nam przy codziennych czynnościach.

Istnieją przyzwyczajenia wśród ludzi, których chciałabym się pozbyć, są sytuacje do których chciałabym nie dopuścić a także słowa, które najchętniej wymazałabym ze słownika. Jest tak wiele rzeczy, które chciałabym zmienić, mając tylko dwie ręce i tak mało siły. Chciałabym naprawić świat i własnymi rękami zalepić każdą z dziur, które w nim powstały.

Jednak nawet w najlepszych momentach, gdy wypływa ze mnie determinacja, niczym lawa, poganiająca mnie do pracy i gdy czuję, że jestem nieustraszona, nawet wtedy – nie uda mi się go naprawić. Jedna, nawet najbardziej zmotywowana osoba nie zrobi tego sama. To, dla wielu, mogłoby oznaczać, że cichy głos, który podpowiada “skoro sam tego nie zrobisz, to bądź jak wszyscy” ma rację, jednak to, że coś złego robią wszyscy powinno motywować do odmienności niż przekonywać.

Jeśli wszyscy są w błędzie, możemy być pierwszymi, którzy przekonają ich do zmiany. Każda z tych osób, zmieniając coś w swym życiu na lepsze jest jak ziarno z którego wyrastają kolejne. Ten proces, jak koło toczy się, z każdym razem zbierając coraz większe plony. Ci “pierwsi” ale i Ci następni, są w tym procesie niezmiernie ważni, by wspólnie móc naprawić ten poszarpany świat i pozbyć się wszelkich szkód, które do tej pory my, ludzie, narobiliśmy.

Do pewnego momentu wydawało mi się, że w moim działaniu nie ma miejsca na błąd. Myślałam, że wykonuje wszystko prawidłowo, więc kontynuowałam. Dopiero gdy ktoś go dostrzegł, zrozumiałam, że być może moje przekonanie było iluzją, być może te myślenie samo w sobie było błędne. Pierwsza reakcja – zdziwienie, zawód, smutek i dużo pytań, męczących mnie bez końca.

“Jak mogłam popełnić błąd? Kiedy to się stało? W jaki sposób tego nie zauważyłam?” Automatycznie doszło do tego poczucie winy i złość, które zupełnie niszczyły mi humor i poczucie wartości. Jednocześnie stałam się oskarżonym i oskarżycielem, wyczytując wszelkie zarzuty wobec winnej mnie. Szukałam odpowiedniej kary, by ponieść konsekwencje najbardziej z ludzkich rzeczy czyli popełnienia błędu. Jednak w tym nie zdrowym działaniu, konsekwencje były o wiele surowsze niż powinny, bowiem moja wartość została zdefiniowana poprzez ten jeden błąd. Jego popełnienie sprawiło, że moje poczucie wartości spadło do minimum a ja zamiast zebrać się w sobie i poprawić się, marnowałam energię na te niepoważne poczucie winy.

W tym całym chaosie, brakowało mi trzeźwej oceny, racjonalnego podejścia, które zamiast skupiać się na tym co złe, zwraca uwagę na to, co dobre można z tego wynieść. Zatem całą swą uwagę przeniosłam właśnie na to,  analizując swe błędy i wyciągając z nich naukę na przyszłość. Przestałam w końcu traktować je jak wroga, jak coś najgorszego, co mogło mnie spotkać i zaakceptowałam, że ludzkie jest popełniać błędy, a tym co nadaje im prawdziwie pozytywnej mocy, jest nikt inny jak człowiek, który pragnie się na ich przykładzie uczyć.