Październik 2019

Gdzieś w koszach na śmieci, chowają się po kątach, jeśli tylko nie dorwały się do nich uliczne zwierzęta, na wysypiskach tworzą ogromne stosy, przysłaniające już wzrok, z wiatrem wędrują po ulicach — resztki jedzenia. Suche kromki chleba, nadgryzione jabłka, niedojedzone obiady, codziennie wyrzucamy ich kilogramy. Idziemy do sklepu, zapełniamy lodówkę i zapominamy o różnych produktach, a ich termin ważności upływa. Kupujemy z ochoty, nie z potrzeby. Nie jemy, by żyć, a żyjemy, by jeść.
Gdy żywność się zmarnuje, zawsze możemy podejść do sklepu i wsadzić nowe do koszyka. Nie potrzebujemy włóczni, by polować na jedzenie, nie musimy zbierać go samemu. Nie jesteśmy w tym procesie od początku do końca, tak jak kiedyś to wyglądało. Być może dlatego jego wartość dla nas zaczęła spadać. Spożywanie posiłków powoli przestaje być w jakiś sposób celebracją i wynikiem ciężkiej pracy nad zdobyciem jej, a po prostu produktem jednym z wielu.
W nowoczesnym świecie nikt nie martwi się losem bułki czy pomidora. W końcu pól z pszenicą jest pod dostatkiem, a w razie nieurodzaju można ją importować. To jak proste równanie.
Jednak to równanie nie jest uniwersalne, ponieważ Ziemia ma limity, które my konsekwentnie przekraczamy i naruszamy. Wysysamy z niej wszystko, co można zjeść, wykorzystać i przerobić na pieniądze. Czerpiemy jak ze studni bez dna, garściami napychamy jej kosztem kieszenie. Wzbogacamy się, jednocześnie żyjąc na kredyt, który wciąż się powiększa. W większości nie oferujemy nic w zamian, biorąc i wyciągając ręce po więcej. A ten niekończący się kredyt, z głową podniesioną do góry, bez wstydu i refleksji, spłacamy jej własnym majątkiem.

PS.:Dzisiaj obchodzimy Dzień Żywności 🍓 dlatego zachęcam do przeczytania artykułu o wykorzystaniu ich resztek!

Wokół nas ciągły szum, jeden przekrzykuje drugiego, wylewamy z siebie potok słów, każdy chce dorzucić swoje trzy grosze. Mówimy, rozmawiamy, kłócimy się, wszystko za ich pomocą.

Niczym wystrzeliwane z procy czasem działają jak broń, przypominają ostrze miecza i zakreślają rany na naszym sercu. Ich siła uderzenia i umiejętność zadawania bólu jest wciąż lekceważona, dlatego rzucamy nimi jakby były tylko atrapą prawdziwej broni. Dla żartu, dla śmiechu, dla poczucia dominacji, wykorzystujemy je na wiele złych sposobów, nie doceniając ich wartości. Myślimy, że słowa nie ranią, dopóki ich ostrze nie jest skierowane w naszą stronę, dopóki to my trzymamy rękojeść. Robimy to chcący i nie chcący, z niewiedzy, ignorancji, nieświadomości. W końcu ślady po nich nie zostawiają krwawych plam.

Na szczęście, słowa nie tylko potrafią ranić, ale też leczyć i naprawiać. Mogą dodawać ciepła, otuchy, edukować i łagodzić. Za każdą obrazą, może w kolejce stać przecież “przepraszam”. Po słowie, które zraniło, można powiedzieć “żałuję”. Istnieje tak wiele dobrych, przyjemnych, miłych słów, które można wstawić zamiast a przynajmniej po tych, które zostawiają przykry ślad.

W końcu nóż nie musi służyć do zadawania ran. Staje się on bronią w naszych rękach jedynie wtedy, gdy go w tym celu wykorzystujemy.

Są dni, w które nic się nie układa. Każdy nasz ruch jest otoczony aurą niepowodzenia, jesteśmy nie w sosie, a nasza twarz przywdziewa grymas. Wewnętrznie czujemy, że możemy popełnić błąd, dlatego jesteśmy niepewni niczego i nikogo. Niemalże jak dzikie zwierzę, podchodzimy do nieznanego z dozą nieufności. Ostrożnie, bez gwałtownych ruchów, pochopnych decyzji, bo przypadkiem może się nie udać.

Kalendarz nie pokazuje piątku trzynastego, to po prostu zwykłe dni bez pechowego zabarwienia. Wstaliśmy lewą nogą, rozpoczęliśmy dzień rozgoryczeni, a reszta potoczyła się jak domino. Ponieważ od rana jesteśmy niezadowoleni i nastawieni na niepowodzenie, wszędzie je ujrzymy, nawet tam, gdzie go nie ma. Te negatywne podejście nie pozwala nam na obiektywną ocenę sytuacji. Nasze spojrzenie już przybrało czarno-białe kolory i obrało najgorszy scenariusz.

Dopóki myślimy, że wydarzy się coś złego, to znajdziemy coś, co będzie wpisywać się w taką kolej rzeczy. Dopóki myślimy, że wszystko jest złe, nie zwrócimy uwagi na to, co dobre. Jeśli sami mamy grymas na twarzy, nie zobaczymy nigdzie uśmiechu. Dopasowujemy otoczenie do naszej narracji, przymykamy oko, ignorujemy — nieumyślnie i niezamierzenie otaczamy się tym, co przykre, niemiłe i smutne.

To uśmiechem dodajemy koloru do szaro-burego dnia i nadajemy mu zupełnie inny scenariusz.