październik 2019

Codziennie widujemy wiele nowych zjawisk, obrazów i ludzi. Ignorujemy, zapisujemy, zapamiętujemy na dłużej. Obserwujemy, oceniamy, domyślamy się i wyobrażamy. To, co widzimy, często przeprowadza nas przez życie, nadaje kierunek naszym decyzjom, ocenom, domysłom. Ufamy temu, co widzimy na własne oczy, wierzymy w obraz, który zachowujemy w pamięci.
Jednak to, co widzimy to tylko część całej historii. Nasz wzrok nie jest nieomylny ani nie wszystkie skojarzenia, które napływają wraz z obrazami, są wiarygodne i prawidłowe.
Wszyscy jesteśmy częścią przedstawienia teatralnego — widzami, którzy nie mają dostępu za kulisy, którymi jest dusza człowieka i aktorami, których inni bacznie obserwują.
Łzy w oczach nie zawsze są oznaką smutku, a uśmiech czasami kryje za sobą ból.
Nie wszystko złoto, co się świeci, nie wszystko, co piękne jest dobre, nie wszystko jest tym, czym myślimy, że jest.
Potrafimy źle odczytać czyjeś emocje, słowa i czyny, a wszystko dlatego, że widzimy tylko urywek tego, co jest naprawdę. Urywek, który składa się na cały, ogromny obraz, zmieniający zupełnie kontekst i myśl, którą chciał od początku przekazać.
Wystarczy zdjęcie przytulających się osób zmienić na czarno-białe by uścisk na powitanie stał się pożegnaniem.
Dlatego zastanówmy się, zanim po jednym z puzzli zaczniemy kształtować cały obraz.

Pragniemy, by wszystko było proste, przebiegało bezproblemowo, nie wprawiało nas w stres ani zakłopotanie. Chcemy oszczędzić sobie przykrości i niepowodzeń, poczucia zawodu. Wybierać to, co dobre i odpowiednie. Nie popełniać błędów ani ponosić ich konsekwencji. Chcemy spokoju, radości, nie łez i nerwów, targających nami od wewnątrz. Z tym, co według nas złe, chcemy mieć do czynienia jak najrzadziej, jak najlżej. Marzymy o takim przebiegu spraw, bo się boimy.
A strach jest świetnym manipulatorem, przeciąga nas na swoją stronę i ogranicza. Zamyka nas w naszej strefie komfortu, a my barykadujemy się na wszelkie sposoby od wewnątrz z obawy przed porażką. Z przerażeniem zerkamy jedynie przez dziurkę od klucza, przez szparę drzwi, aby tylko nie zwrócić na siebie uwagi, nie wychylić się przypadkiem.
W ciągłej ucieczce, na którą wybraliśmy się z towarzyszącym nam niepokojem, mijamy się z nowymi perspektywami na przyszłość, przemykają obok nas możliwości i szanse. Biegniemy przed siebie, ignorując znaki, które kierują nas w przeróżne strony, którymi nasze życie może podążać. Jak koń z klapkami na oczach idziemy tam, gdzie prowadzi nas woźnica — nasz strach.
Zamiast obejmować inne kierunki, przepełnieni ciekawością odkrywać wszelkie możliwości, nawet jeśli kończą się one fiaskiem, próbować dalej wszystkiego, co życie nam przyniesie, upadać i wstawać na nowo, by stać się lepszą wersją siebie, wahamy się.
Gdy odniesiemy porażkę, boimy się postawić krok dalej, bo nie chcemy tego uczucia doświadczać na nowo, ale co gdybyśmy zaczęli porażkę traktować jak poparzenie żelazkiem? Gdy zdarza nam się poparzyć, to przecież nie przestajemy prasować do końca życia, a ponosimy jedynie nauczkę, dzięki której jesteśmy bardziej rozważni.

Choć czasem się drażnimy i mamy odmienne zdania, choć zdarza się nam pokłócić, nieraz zatrzaskując za sobą głośno drzwi. Nawet jeśli mamy ciche dni lub nie odzywamy się do siebie przez miesiąc, nawet gdy rzucamy w swoją stronę gorzkimi słowami, nawet jeśli zraniliśmy się nawzajem, zawsze będziemy sobie na jakiś sposób bliscy, czy jako rodzina, czy przyjaciele. Zawsze nas coś łączy lub łączyło — wspólne drzewo genealogiczne, wspomnienia, ważne chwile, uczucia i lata, które razem dzieliliśmy. Mamy więź, której nie da się z dnia na dzień zerwać, choćbyśmy bardzo tego pragnęli.

Niestety im jesteśmy sobie bliżsi, tym surowsi jesteśmy wobec siebie. Im mocniejsza jest nasza relacja, tym więcej od siebie wymagamy. Im bardziej przyzwyczajeni jesteśmy do swojej obecności, tym na więcej sobie pozwalamy, przekonani, że tej relacji nic nie zagraża. Jednak to słowa i czyny najbliższych bolą najbardziej, bo Ci są dla nas najcenniejsi.
Budowanie relacji, utrzymywanie relacji – wciąż popełniamy wiele błędów, których konsekwencje są przykre i gorzkie. To zrywanie kontaktów, kończenie znajomości, niszczenie rodzinnych więzów.

Jednak to właśnie rodzina, przyjaciele, najbliżsi powinni trzymać się razem na dobre i na złe, dawać sobie więcej szans i zawsze brać poprawkę na swoje zachowanie. Właśnie dlatego, że jesteśmy dla siebie tak cenni, musimy umieć sobie wybaczać, bo to brak tych relacji odczujemy najbardziej.

Gdzieś w koszach na śmieci, chowają się po kątach, jeśli tylko nie dorwały się do nich uliczne zwierzęta, na wysypiskach tworzą ogromne stosy, przysłaniające już wzrok, z wiatrem wędrują po ulicach — resztki jedzenia. Suche kromki chleba, nadgryzione jabłka, niedojedzone obiady, codziennie wyrzucamy ich kilogramy. Idziemy do sklepu, zapełniamy lodówkę i zapominamy o różnych produktach, a ich termin ważności upływa. Kupujemy z ochoty, nie z potrzeby. Nie jemy, by żyć, a żyjemy, by jeść.
Gdy żywność się zmarnuje, zawsze możemy podejść do sklepu i wsadzić nowe do koszyka. Nie potrzebujemy włóczni, by polować na jedzenie, nie musimy zbierać go samemu. Nie jesteśmy w tym procesie od początku do końca, tak jak kiedyś to wyglądało. Być może dlatego jego wartość dla nas zaczęła spadać. Spożywanie posiłków powoli przestaje być w jakiś sposób celebracją i wynikiem ciężkiej pracy nad zdobyciem jej, a po prostu produktem jednym z wielu.
W nowoczesnym świecie nikt nie martwi się losem bułki czy pomidora. W końcu pól z pszenicą jest pod dostatkiem, a w razie nieurodzaju można ją importować. To jak proste równanie.
Jednak to równanie nie jest uniwersalne, ponieważ Ziemia ma limity, które my konsekwentnie przekraczamy i naruszamy. Wysysamy z niej wszystko, co można zjeść, wykorzystać i przerobić na pieniądze. Czerpiemy jak ze studni bez dna, garściami napychamy jej kosztem kieszenie. Wzbogacamy się, jednocześnie żyjąc na kredyt, który wciąż się powiększa. W większości nie oferujemy nic w zamian, biorąc i wyciągając ręce po więcej. A ten niekończący się kredyt, z głową podniesioną do góry, bez wstydu i refleksji, spłacamy jej własnym majątkiem.

PS.:Dzisiaj obchodzimy Dzień Żywności 🍓 dlatego zachęcam do przeczytania artykułu o wykorzystaniu ich resztek!

Wokół nas ciągły szum, jeden przekrzykuje drugiego, wylewamy z siebie potok słów, każdy chce dorzucić swoje trzy grosze. Mówimy, rozmawiamy, kłócimy się, wszystko za ich pomocą.

Niczym wystrzeliwane z procy czasem działają jak broń, przypominają ostrze miecza i zakreślają rany na naszym sercu. Ich siła uderzenia i umiejętność zadawania bólu jest wciąż lekceważona, dlatego rzucamy nimi jakby były tylko atrapą prawdziwej broni. Dla żartu, dla śmiechu, dla poczucia dominacji, wykorzystujemy je na wiele złych sposobów, nie doceniając ich wartości. Myślimy, że słowa nie ranią, dopóki ich ostrze nie jest skierowane w naszą stronę, dopóki to my trzymamy rękojeść. Robimy to chcący i nie chcący, z niewiedzy, ignorancji, nieświadomości. W końcu ślady po nich nie zostawiają krwawych plam.

Na szczęście, słowa nie tylko potrafią ranić, ale też leczyć i naprawiać. Mogą dodawać ciepła, otuchy, edukować i łagodzić. Za każdą obrazą, może w kolejce stać przecież “przepraszam”. Po słowie, które zraniło, można powiedzieć “żałuję”. Istnieje tak wiele dobrych, przyjemnych, miłych słów, które można wstawić zamiast a przynajmniej po tych, które zostawiają przykry ślad.

W końcu nóż nie musi służyć do zadawania ran. Staje się on bronią w naszych rękach jedynie wtedy, gdy go w tym celu wykorzystujemy.

Są dni, w które nic się nie układa. Każdy nasz ruch jest otoczony aurą niepowodzenia, jesteśmy nie w sosie, a nasza twarz przywdziewa grymas. Wewnętrznie czujemy, że możemy popełnić błąd, dlatego jesteśmy niepewni niczego i nikogo. Niemalże jak dzikie zwierzę, podchodzimy do nieznanego z dozą nieufności. Ostrożnie, bez gwałtownych ruchów, pochopnych decyzji, bo przypadkiem może się nie udać.

Kalendarz nie pokazuje piątku trzynastego, to po prostu zwykłe dni bez pechowego zabarwienia. Wstaliśmy lewą nogą, rozpoczęliśmy dzień rozgoryczeni, a reszta potoczyła się jak domino. Ponieważ od rana jesteśmy niezadowoleni i nastawieni na niepowodzenie, wszędzie je ujrzymy, nawet tam, gdzie go nie ma. Te negatywne podejście nie pozwala nam na obiektywną ocenę sytuacji. Nasze spojrzenie już przybrało czarno-białe kolory i obrało najgorszy scenariusz.

Dopóki myślimy, że wydarzy się coś złego, to znajdziemy coś, co będzie wpisywać się w taką kolej rzeczy. Dopóki myślimy, że wszystko jest złe, nie zwrócimy uwagi na to, co dobre. Jeśli sami mamy grymas na twarzy, nie zobaczymy nigdzie uśmiechu. Dopasowujemy otoczenie do naszej narracji, przymykamy oko, ignorujemy — nieumyślnie i niezamierzenie otaczamy się tym, co przykre, niemiłe i smutne.

To uśmiechem dodajemy koloru do szaro-burego dnia i nadajemy mu zupełnie inny scenariusz.