styczeń 2020

Styczeń w połowie, to początki zimy, lecz czy ktoś ją widział? Gdzieś nam umknęła, gdzieś się ukryła. Chłodny wiatr złośliwie przemyka między kosmykami włosów, wcale nie mając zamiaru pomóc. Mróz się nie wychyla, nie ma wielu okazji na ukazanie swego wdzięku w tę zimę, już rzadko widzimy jego ślady na szybach. Płatki śniegu, niegdyś główna atrakcja, teraz skromnie tańczą z deszczem w parze, a wieść o ich występie tak szybko znika, jak przychodzi, stłumiona przez promienie Słoneczne. Nawet w najważniejszy z zimowych wieczorów, nie pojawiły się ani na chwilę. Co tu jest grane? Czy to jest bunt?
Nie wiem czy jeszcze ujrzymy je wszystkie w całej okazałości, czy zima będzie łaskawa i się jeszcze pojawi, bo co tu się dziwić, że chowa się obrażona.
W końcu to my, ludzie jesteśmy największymi szkodnikami na świecie. Śmiecimy, palimy byle czym, ścinamy lasy, marnujemy wszystko, co nam on daje. Bez słowa skruchy, ani podzięki, wygrzebujemy wszystko, co jeszcze zostało. Zadajemy rany, posypujemy solą i ukrywamy to pod stertą śmieci. Nadużywamy swojej władzy, a głównym powodem są wygoda i pieniądz. Jesteśmy główną przyczyną ocieplenia klimatu.
Nie chcemy ponieść odpowiedzialności, by ukryć swą winę i poczucie wstydu, jeśli jeszcze je mamy, chowamy się za stertą kłamstw.
Zrozumiałe jest więc, że zima nie ma ochoty by na nas, ludzi patrzeć, bowiem to my zmusiliśmy ją do ucieczki.

Ciąg naszego życia jest jak powtórki filmów na kanałach telewizyjnych. Widzieliśmy je już tyle razy, że znamy je na pamięć, jednak odruchowo oglądamy je już setny raz z kolei. Z sentymentu lub w oczekiwaniu na niespodziewany zwrot akcji, licząc na nowe odczucia albo głębszą treść, która tym razem do nas dotrze i nas oświeci. Za każdym razem kończy się to jednak tym samym. Te same poczucie nudy, przyzwyczajenia, wyczerpania tematu do cna i narastająca niechęć. Tak też jest w życiu, codziennie wybieramy się do pracy, tam najczęściej czeka nas rutyna, a później oczekują nas obowiązki domowe. Codziennie prawie to samo z małymi wyjątkami. Praca zaczyna tracić sens, gdy odczuwamy brak miejsca na rozwój, nudzą nas jedne i te same obowiązki, pragniemy zmian, bo pasja i zapał, która niegdyś nam towarzyszyła zaczyna się wypalać.

Wszelkie nadzieje i oczekiwania opadają wraz z naszymi rękami. Czujemy się bezsilni i brak nam odwagi, by podjąć ryzyko.

To nie jest rzadka przypadłość, dla wielu to realia. Tak zatracają się w przyzwyczajeniu i tkwią w relacjach, pracy i życiu, aż zaczynają ich nienawidzić. Sprawiają sobie cierpienie, nie chcąc się wydostać ze strefy komfortu.

By nie spędzić życia nienawidząc swoich obowiązków i otoczenia, trzeba działać tak szybko, jak odczujemy, że jesteśmy w sidłach wypalenia. Należy spojrzeć na swoje życie z każdej strony, wprowadzić coś, co odmieni zestarzałą i nużącą rutynę… lub ostatecznie coś zmienić.

“Szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać różnych rezultatów” – Albert Einstein

Myśli krążą nam po głowie, doświadczamy dylematu po dylemacie, a konflikt między sercem a umysłem wciąż płonie. Niepewność i pewność co rusz zmieniają wartę, tchną w nas swoją energią, wspierają i szkodzą zarazem. Chcą dla nas jak najlepiej, ale błędnie dobierają decyzje. Bądź tu mądry i pisz wiersze! – chciałoby się wyrzucić z siebie w aurze frustracji.
Chce się ufać i nie ufać zarazem. Być albo nie być, oto jest pytanie 🤔 Jak dobrze ocenić sytuację i nie wpaść w kłopoty?
Zaufanie swojemu instynktowi to dobra myśl, ale podejmować należy się jego rozważnie. Instynkt może być omylny, nie jest to niezawodna broń ani szkło pancerne. Może być głosem, który nie podpowiada dobrze. Dyktuje nieufność, która zamiast chronić, czasem odseparowuje od innych ludzi i ufność nadmierną, skutkującą w zranionych uczuciach i tworząc bliznę, której w przyszłości trudno się pozbyć.
Złe doświadczenia, które funduje nam pewność i niepewność można złagodzić i wyeliminować w przyszłych kontaktach między ludzkich za pomocą zwykłego rozsądku. Jedyną niepewność jaka nam nigdy nie zaszkodzi to wobec poczucia prawidłowości naszych przekonań.
Doza dystansu, rozwagi i ufności w nieufności stworzy dla nas idealną zbroję, której niełatwo będzie wyrządzić szkodę. Druga myśl, poświęcona swoim osądom, niezależnie czy pozytywnym czy negatywnym doda jeszcze tarczę, a broń uzyskamy gdy dopuścimy rozsądek do ostatecznej decyzji.

Nowy rok już się zaczął, a wiec to kolejne puste 365 kartek do zapełnienia i cały scenariusz roku 2020 do napisania. Czujemy się zmotywowani, chcemy zapomnieć o tym, co złego nas spotkało rok wcześniej.
Gdy wybija północ i staje się pierwszy stycznia każdy z nas chce zmienić coś w swoim dotychczasowym życiu. Pragniemy zmienić przyzwyczajenia, zmienić siebie, otoczenie albo zacząć zupełnie od nowa.
Chcemy być lepsi, mądrzejsi, chudsi, silniejsi… Lista modyfikacji i ulepszeń się nie kończy, a my wciąż nie jesteśmy z siebie stuprocentowo zadowoleni, czegoś ciągle nam brakuje.
I o ile zawsze istnieje pole do poprawy, za często nas ponosi i zupełnie przesadzamy z wyliczaniem swoich wad i niedociągnięć. Najchętniej zmienilibyśmy wszystko.
Zaczynamy układać cele, zapisywać marzenia, przygotowywać się mentalnie do wprowadzenia zmian.
Najczęściej już w styczniu lub lutym nasz plan zaczyna mieć luki i powoli runie na dno.
Powodem są nielogiczne i nierealne cele, których obiektywnie nie jesteśmy w stanie zrealizować tak szybko lub w ogóle. Niecierpliwość, która nam towarzyszy nakręca nas jeszcze mocniej przyspieszając zderzenie z rzeczywistością.
To błędne koło – czujemy się źle, więc próbujemy szybko coś zmienić, ponosimy porażkę i wracamy do punktu wyjścia.
Oczekując zmian, musimy być racjonalni i wyrozumiali wobec siebie. Nie wszystkie efekty przychodzą odrazu, nie każdy cel jest faktycznie tym, który jest nam potrzebny, nie wszystkie zmiany są dobre. Sprintem wybiegamy za daleko, a później załamujemy się jak długa droga nas jeszcze czeka. A pośpiech nigdy nie jest dobrym doradcą, tak samo jak głos, który przemawia w imieniu naszego niskiego poczucia wartości.
Wybierając obszary w których chcemy dokonać zmian, najpierw wysluchajmy logiki, a jeśli wtrąci się porażka, pozwólmy jej zabrać głos. Czasem musimy zaliczyć upadek by powstać silniejszym.