Maj 2020

Zniechęceni do działania uciekamy w cień i chowamy się w jego objęciach. Siedzimy w ukryciu, unikając wzroku i uwagi innych, licząc na to, że kryjówki tej nie uda się nikomu odnaleźć. Pełni nadziei, że maszerujący tłum obowiązków nas nie zauważy, przestajemy zwracać uwagę na mijający czas. Chcąc się urwać od pracy i porzucić wszelkie zobowiązania jedynie na chwilę, zbyt często wpadamy w bezdenną dziurę do której łatwiej trafić niż się z niej wydostać. Kusi nas złudna przyjemność nicnierobienia, która swoją drugą twarz, pazury i jej wszelkie skutki uboczne pokazuje dopiero, gdy tracimy czujność. I tak odpuszczamy sobie powoli wszystko, co miało być zrobione dzisiaj, a także jutro i w każdy kolejny dzień, aż zatracamy się zupełnie. Przestajemy od siebie wymagać czegokolwiek, jeśli tylko nie goni nas deadline. Dopiero wtedy zdajemy sobie sprawę z tego jak głęboko w tej dziurze tkwimy. A nie ma nic trudniejszego niż wrócenie do żywych po tak długim nicnierobieniu i wyrwanie się z tego wciągającego stylu bycia.
Jeśli trafiłeś do takiej dziury, zapewne zastanawiasz się jak się otrząsnąć z tego zapomnienia? Jak wziąć się w garść i zacząć w końcu działać?
Rzucenie się od razu na wszystkie obowiązki zapewne w niczym nie pomoże, tylko wyssie z nas resztę energii, którą i tak długo zbieraliśmy by z czymkolwiek ruszyć. Przede wszystkim powinniśmy zacząć stopniowo, od tego, co jest w tym momencie najważniejsze. W ten sposób uda nam się wrócić na dobry tor i łatwiej będzie działać dalej.
Niezawodna tutaj będzie też pozytywną energia, która nas zmotywuje. Zatem puśćcie sobie energiczna, przyjemną muzykę, zróbcie swój ulubiony napój i przygotujcie miejsce pracy tak, by było nam wygodnie.
Jednak tym, co najważniejsze po powrocie do czynnego działania jest utrzymanie go! Działać, działać i jeszcze raz działać, by nigdy nie trafić z powrotem do dziury nicnierobienia ♥️ A ja będę za Was trzymać kciuki!

Jak dobrze byłoby wszystko umieć odrazu! Ująć sobie zbędnego, ciążącego na sercu stresu, ciągłych potyczek i błędów. Oszczędzić czas oraz zakłopotanie towarzyszące nowym wyzwaniom. Bajką by było żyć bezbłędnie i bezstresowo!
Piękna, urocza, niczym spełnienie marzeń bajka, oglądana oczywiście w różowych okularach, dla dodania efektu. Byłaby czarująca! Ale nudna. Choć kolorowa, byłaby nijaka i zupełnie nie interesująca, a przede wszystkim bez morału.
Nawet kopciuszek musiał zgubić pantofelek, by ostatecznie żyć długo i szczęśliwie!
Myślicie – czyli jak w bajce, bo w końcu szczęśliwie. Ale szczęśliwie nigdy nie oznaczało bezbłędnie i łatwo.

Szczęście także oznacza perturbacje, omyłki i przeciwności losu, ponieważ to właśnie one do niego prowadzą. Błędy uczą, jak później ich unikać, trudne chwile pomagają docenić te, które zawsze były dobre, a każdy kłopot z którym musimy się zmierzyć to kolejna nauczka i doświadczenie na przyszłość.

Życie ani człowiek idealny nie istnieje i powiem Wam – to dobrze! Bo czym byłoby życie w którym nie byłoby miejsca na rozwój i poprawę? Jak by się żyło, gdyby niczego nie moglibyśmy się już nauczyć? Słodycz bez goryczy traci swoją wartość.

Najdoskonalsza jest zawsze niedoskonałość. Najdoskonalsza, bo naturalnie ludzka.

Czy to co nas otacza to wszystko prawda? Jak piękne jest życie tych, których codziennie widujemy w telewizji czy gazetach? Piękni, radośni, znani…
Często traktujemy ich jak wymiar sukcesu i upragnionego życia, pragniemy im dorównać, poczynając od wyglądu aż po ilość pieniędzy na koncie. Marzymy o tym by być na ich miejscu, dajemy się pochłonąć tej fantazji i chwytamy przynętę, którą zastawiają na nas media.
Zapatrzeni i pędzący w stronę świateł reflektorów, zostajemy nimi doszczętnie oślepieni.
Nie rozumiemy jak bardzo ten świat jest wyprodukowany i wyolbrzymiony. Jak wiele z tej idealnej wizji życia jest przekłamane lub zatajone.
Zupełnie zapominamy, jak wielki koszt trzeba ponieść aby znaleźć się w świetle fleszy, oddając swoje życie oraz prywatność w ręce innych. To niemalże jak pakt z diabłem, a przecież osoby znane to także ludzie, którzy przeżywają takie same uczucia jak my. Nie mają oni nadprzyrodzonej siły aby walczyć z nienawiścią, która w czasach internetu czai się za każdym rogiem, ani nie są robotami, których to nie dotyka.
Cierpią i radują się tak jak my, a gdy popełniają błąd, kamery są skierowane wprost na nich. Każdy ich ruch, gest, słowo jest wystawiony na krytykę, którą najczęściej generują zwykli ludzie.

Czy naprawdę jest to aż tak cudowne? Czy nasze, choć zwykłe życie naprawdę jest tak złe? Doceńmy to, co mamy!