lipiec 2020

Plastikowy świat i sztuczne życie. Jesteśmy na prostej drodze do bycia częścią jednego, wielkiego przedstawienia, teatralnej gry opartej na wartości pieniądza i własnego zaspokojenia.

Pochłania nas świat, który idealny jest tylko z pozoru. Choć oświetlony kolorowymi neonami, kuszący pięknymi witrynami oraz uśmiechami prosto z okładek, budowany jest na fundamentach nie do końca dobrych i trwałych. Świat przepełniony sposobami na zaspokojenie naszych kolejnych zachcianek, zachęca nas do myślenia głównie o sobie i własnych potrzebach.

Zamiast o tym, co wspólne, co ważne i naprawdę dobre, atakowani zewsząd komunikatami i wizjami o coraz to wygodniejszym życiu, tracimy zupełnie głowę. Zaczynamy podążać drogą, która jest prostsza do przebycia. Zamiast iść dłużej, wolimy iść na skróty, niezależnie od tego jaką cenę musimy zapłacić.

Gdy coś się psuje, wolimy kupić nowe, niż naprawić stare. Gdy coś się nudzi, kandydatów na zajęcie jego miejsca jest masa.
Przebieramy w możliwościach, wyrzucając za siebie to co stare, nudne i niemodne, nie tracąc chwili na ostatnie spojrzenie. Łapiąc w dłonie to, co lepsze, nowsze i ciekawsze, góra za nami wciąż się powiększa. A koło te nie przestaje się kręcić. Nieprzerwanie trwa, zaśmiecając nie tylko świat a także nasze głowy.

Popadamy w zapomnienie, a jedyne, co potrafi uchwycić nasz wzrok błyszczy kusząco z oddali.
Możemy jednak jeszcze odwrócić głowę i przerwać te koło. Przestać wciąż brać, a zacząć dawać. Od siebie dla świata, który jeszcze istnieje i jakoś się trzyma.

Na drodze do marzeń, która nie jest najczęściej usłana różami, łatwo o potyczki i napotkanie przeszkody. Zdarza się potknąć, a nawet upaść, lecz to co ważne, by zawsze wstać. Nieraz sił już nam brak i o wiele łatwiej się poddać, niż iść dalej. Przychodzi zwątpienie, a nawet bezsilność. To kryzys, który musimy przetrwać by dążyć do celu.

W takich chwilach niezbędne jest zaparcie i konsekwencja. Bez nich nie uda nam się przejść ani kroku dalej. To filary, które nas podtrzymują podczas działania. Pomagają nam trwać w postanowieniu, a te z reguły nie są łatwe do utrzymania bo najczęściej wiążą się z trudnościami.

A gdy te są na horyzoncie, zamiast się zniechęcać, powinniśmy nabierać sił aby je przezwyciężyć.
Oczywiście, łatwo się mówi, trudniej robi… Jednak jest to do osiągnięcia!
Najważniejsze by zachować spokój i trzeźwość umysłu. Nie uginać kolana przed słabościami, a stać wyprostowanym i mówić sobie – dam radę!

Musimy wiedzieć, że każdy napotykany problem, to nie powód do poddania się, a jedynie lekcja na przyszłość, doświadczenie z którego w przyszłości będziemy mogli skorzystać. Musimy to przetrwać by później cieszyć się sukcesem. To tylko chwilowa walka, która minie a my na nowo rozkwitniemy.

Jesteśmy silni, jesteśmy wytrwali, jesteśmy wojownikami i damy radę. Choćby nie wiem co!

Berek to piękne wspomnienie dzieciństwa a także gra, w którą gram aż do teraz.
Niegdyś, co sił w nogach biegałam dokoła, z uśmiechem na ustach chcąc złapać towarzyszące mi dzieci. Głośne okrzyki radości następujące po haśle “ty go masz!” nie miały końca.
Gonię więc i dzisiaj, tylko, że tym razem za szczęściem. Tracąc oddech próbuje uchwycić jego cząstkę. Dotknąć, choć musnąć go pragnę, więc biegnę dalej.
Te wciąż przeze mnie niedoścignione z każdym mym krokiem zdaje się oddalać.
Nie jest na wyciągnięcie ręki, to nie łatwa zdobycz.

Czeka mnie więc zdająca się nie kończyć gra, która wymaga siły i wytrwałości. W rozgrywce zwanej życiem, to właśnie ta zdobycz rozdaje karty.

A ja wciąż biegnę i nie przestanę, bo wiem, że o szczęście czasem trzeba zawalczyć. Poświęcić coś i oddać, by ostatecznie uzyskać to, co najważniejsze.  Zmęczyć się, zezłościć i zasmucić, by później móc cieszyć się radością. Walczyć do utraty tchu, by móc odetchnąć z ulgą. Zaakceptować porażkę, by później triumfować.
Wszystko, co napotykamy na drodze w pogoni za szczęściem to cena jaką czasem musimy zapłacić. Musimy przetrwać wyścig, dzięki któremu nie będziemy musieli już biec ponownie. To gra, w którą trzeba zagrać aby ostatecznie ją zakończyć. Wszystko dla szczęścia.

Zatem nogi w ruch i czas przyspieszyć tempo. Może tym razem uda mi się złapać to, co wciąż mi umyka?

Sezon wakacyjny czas zacząć! Wszyscy się cieszymy, że nadeszło lato i oto idealna chwila na wyjazd daleko od domu, odpoczynek i na nowe przygody. Mamy zaplanowane przyszłe dni lub jeszcze szukamy celu naszej podróży. A z chwilą wyjazdu nie liczy się nic, tylko relaks i odpoczynek od szarej, monotonnej rzeczywistości.
W tym zapomnieniu z czasem naprawdę nie liczy się nic, umyka nam poczucie odpowiedzialności i widmo konsekwencji, bo w końcu są przecież wakacje.
A gdy nic się nie liczy, przestaje także się liczyć planeta i ilość śmieci, które na takim urlopie generujemy. Nie przejmujemy się tym, nie zwracamy na to uwagi, a stosy opakowań i butelek rosną. A te góry śmieci rosną znacznie, choć niezauważenie.
Gdy kosz nie jest nasz, ani sami tych śmieci nie wyrzucamy, gdy nie jesteśmy u siebie, ich ilość przestaje być dla nas widoczna. W końcu chcemy się bawić i niczego nie żałować.
Jeśli jednak zapomnimy o planecie na wakacjach, chcąc nie chcąc żałować będziemy.
Wolne nie zwalnia nas z obowiązku dbania o środowisko, o nasz dom, który przecież tak chętnie zwiedzamy wzdłuż i wszerz. Piękny świat, który chcemy oglądać i poznawać, jednocześnie staje się naszą ofiary dla chwili zapomnienia.
Wiec w te wakacje pilnujmy tego, aby nie śmiecić zbyt wiele, z rozsądkiem dokonywać zakupów i nie brać zbyt wiele jedzenia, którego z pewnością i tak nie zjemy. Pamiętajmy, że każda zbędna butelka, słomka, czy plastikowe opakowanie jest ciężarem dla planety, którego kiedyś ona nie zdoła unieść.